Θα μ’ αγαπάς για πάντα;
Θυμάσαι; Θυμάσαι τι μου είχες πει;
[ Θα σ ‘αγαπώ για πάντα. Όσες και να έρθουν, με όσες και να κάνω σεξ θα σ’ αγαπώ. Μόνο εσένα. Ότι και να σου πουν, μην τους ακούσεις.]
Αυτά ήταν τα λόγια σου. Και τώρα; Τώρα δυο ξένοι στην ίδια πόλη.
Ας επιστρέψουμε στο σήμερα όμως, γιατί μπορώ να πω πολλά και δε το θες.
Όποτε γράφω σε νιώθω εδώ. Σου απευθύνομαι. Μ’ ακούς. Το ξέρω.
Και μετά σιωπή.
Σσσ…ησυχία.
Στο άκουσμα αυτής της ερώτησης κάποιοι κομπιάζουν. Άλλοι γνέφουν θετικά. Τους βγαίνει αβίαστα. Λένε, πως με τον «σωστό» σύντροφο και κάτω από τις «κατάλληλες προϋποθέσεις»(που λέει και η φίλη μας η Άννα), το «για πάντα» βγαίνει αβίαστα. Γιατί όμως κάποιους τους τρομάζει η δια βίου δέσμευση; Αφού αγαπιούνται. Περνάνε ωραία μαζί. Μήπως αυτός ο φόβος πηγάζει καθαρά από μέσα μας;
Όμως ας είμαστε ρεαλιστές.
Θυμάμαι μια φορά με είχε δει ο τρίχρονος ανιψιός να κλαίω. Αμέσως έτρεξε και μου είπε: Μη στεναχωριέσαι, εγώ θα σ’ αγαπάω για πάντα.
Από τότε μου λέει κάθε μέρα πόσο μ’ αγαπάει.
Ένα παιδί με δίδαξε πόσο εύκολη και συνάμα δύσκολη είναι η αγάπη.
Και να σου πω και κάτι;
Είναι και κάποιοι άνθρωποι που έρχονται στη ζωή μας για να μας αποδείξουν πως ποτέ πριν τελικά δεν είχαμε καταλάβει τι εστί αγάπη κι έρωτας. Είναι αυτή η ψυχή που έχει διαβάσει τη δίκη σου, πάντα θα τη διαβάζει… Είναι αυτός ο έρωτας που πότε και κανένας δε θα μπορέσει να καλύψει το κενό της απώλειάς του. Η αντικατάστασή του ξέρεις εξαρχής πως είναι κάτι απίθανο.
Είναι αυτός ο άνθρωπος που άνοιξε μια πόρτα, ξένη μέχρι τότε. Τον ανακαλύψατε μαζί εκείνον τον κόσμο και μετα; Μετά έφυγες μωρό μου.
Αν τύχει ποτέ να γνωρίσεις κάποιον τέτοιον άνθρωπο αγκάλιασέ τον, πρόσεξέ τον σαν να ‘ναι γυαλί που σπάει. Θα μπορέσετε να νιώσετε ο ένας τον άλλο, να αγγιχτούν οι σάρκες σας, να γίνετε ένα, να πάρετε ανάσα ο ένας απ’ τον άλλον για να αναπνεύσετε μαζί. Όταν θα κάνετε έρωτα θα μιλάνε τα σώματά σας. Λέξεις δε χρειάζονται. Ένα σ’ αγαπώ μονάχα.
Κι αν καμιά φορά χαθείτε; Τι θα γίνει; Τι θα κάνω μακριά του μονολογείς;
Να είσαι δυνατός, να βλέπεις μέσα απ’ τον πόνο. Όσο κι αν αυτός κάποτε ισοπεδώνει και τυφλώνει. Μπροστά του εσύ να προσκυνάς, να τον φιλάς, μα μη φεύγεις. Μείνε.
Αυτός ο άνθρωπος, όπως κι αν ήρθαν τα πράγματα, σε έμαθε τι σημαίνει αγάπη, έρωτας, πάθος, τρυφερότητα, νοιάξιμο, ζεστασιά. Όλα αυτά τα έμαθες μέσα από ‘κείνον, σου τα έδειξε το πρόσωπό του. Μόνο για αυτά αξίζει να τον τιμάς για όλη σου τη ζωή. Νιώσατε, δώσατε, πονέσατε κι αυτό αρκεί που το ξέρεις εσύ κι αυτός για να μη χαθεί. Μια τέτοια ιστορία; Πόνεσε ναι. Σου έμαθε πολλά όμως ματάκια μου.
Κράτησέ τα όλα∙ αναμνήσεις, φιλιά, πάθος, έρωτα, χάδια, μυρωδιές, πόνο, πίκρα, δάκρυ, λάθη, συγγνώμες, μα πάνω απ’ όλα εσένα. Τα συναισθήματα μην τα πετάξεις στου χρόνου τον αέρα, μην τα σκορπίσεις. Φύλαξέ τα καλά, δώσε τους μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά και το μυαλό σου.
Μη φοβηθείς. Η αγάπη θα ‘ναι εκεί, μονάχα τα σώματα για λίγο χάνονται.
Μέχρι τότε καλή αντάμωση.
Και να θυμάσαι: Δε σου κρατάω κακία, ένα παράπονο μονάχα.
Υ.Σ.
Εσύ που κάθεσαι και τα διαβάζεις όλα αυτά, εσύ που τώρα κλαις γιατί θυμήθηκες…μη φοβάσαι. Είσαι δυνατός, είσαι δυνατή. Πριν αγαπήσεις τους άλλους να αγαπάς εσένα.
Είναι δύσκολο.
Εγώ ακόμα προσπαθώ.