Εγώ θα σ’ αγαπώ κι ας μην περάσεις!

Έφτασε η μέρα που περίμενες.

Κοιτάς για μία τελευταία φορά το γραπτό σου.

Παίρνεις μια βαθιά ανάσα.

Το δίνεις.

Βγαίνεις από την αίθουσα.

Χαμογελάς.

Είσαι ελεύθερος.

Και να που οι μέρες περνούν. Έφτασε η μέρα που περίμενες. Μόλις ανακοινώθηκαν οι βάσεις. Και στο σπίτι χαμός. Όλοι αδημονούν. Στέκεσαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, με το μαγικό χαρτάκι που ‘χει τους κωδικούς σου. Παγώνεις για δευτερόλεπτα. Τι θα κάνω λες…Αν αποτύχω; Αν περάσω; Αν δε κάτσω στη πόλη μου; Τι θα πει η μάνα; ο πατέρας; οι φίλοι; οι γνωστοί;

Σκάσε, μη μιλάς. ΑΠΟΤΥΧΙΑ; Μη το ξαναπείς αυτό ακούς;

Το ξέρω φοβάσαι. Χιλιάδες σκέψεις περνάνε απ’ το μυαλό κι όσο και να προετοιμάστηκες γι’ αυτή τη στιγμή, ένα τρέμουλο στα χέρια κι ένας κόμπος στο στομάχι θα κάνουν την εμφάνισή τους. Συναισθήματα πολλά. Αγωνία, χαρά, φόβος κι ενα ουφ, πάει τελείωσε κι αυτό. Όπως και να ‘χει, ό,τι και να δεις γραμμένο, σήμερα γυρνάς σελίδα. Σήμερα σου αξίζουν χίλια μπράβο.

Σήμερα δε θα κοιτάξεις πίσω, καμία σημασία δεν έχει τι έκανες και τι δεν έκανες, τι έδωσες και τι άλλο θα μπορούσες να δώσεις. Όποιο και να ‘ναι το αποτέλεσμα θα χαρείς. Περηφάνια σε διακατέχει. Προσπάθησες. Το ξέρεις.

Δεν είναι εύκολο πράγμα οι πανελλήνιες. Στρες, φόβος. Συναισθήματα αντίρροπα.

Και κλικ.

Τα αποτελέσματα εμφανίζονται.

Ξεχωριστή στιγμή  γι΄ αυτούς που είδαν γραμμένη την πρώτη τους επιλογή. Φωνές, κλάματα, συγκίνηση. Τα τηλέφωνα και τα μπράβο πάνε κ’ έρχονται. Το ταξίδι ξεκινά. Και ξάφνου αναρωτιέσαι: Αυτό ήταν; Θα τα καταφέρω;

Δύσκολη στιγμή για όσους δεν είδαν αυτό που στόχευαν. Πίκρα και αδικία. Συναισθήματα φυσιολογικά. Σκέψεις μπερδεμένες και δάκρια εμφανίζονται. ”Μήπως δεν προσπάθησα; Δεν ήμουν αρκετά καλός;” Και ξαφνικά μπαίνει στο δωμάτιο η μάνα…Σου λέει μπράβο και πως τα κατάφερες. (Αυτό θα έπρεπε να κάνει όποιος μας αγαπά ακόμα κι αν δεν ήταν το καλύτερο αποτέλεσμα). Και το ταξίδι ξεκινά…

Όλα γίνονται για κάποιο λόγο.

Εγώ ποτέ δεν θα μπω στην 1η μου επιλογή αλλα βρήκα αυτό που αγαπώ.

Μάντεψε.

Δε το αλλάζω.

Και κάπου εδώ, έρχονται τα φοιτητικά λημέρια και οι νέες γνωριμίες. Ήρθε η στιγμή της ανεξαρτησίας. «Ήρθε η ώρα να ωριμάσω, να δοκιμαστώ, να σταθώ στα πόδια μου. Τι θα κάνω; Θα τα καταφέρω; Δύσκολα τα πράγματα». Αυτό λες. Τώρα δε χρειάζεσαι φυσικοχημείες και μαθηματικά. Κάνεις πράξη τα όσα σου έμαθε ο δάσκαλος – συνοδοιπόρος και η οικογένεια – στηλοβάτης.

Ει ακούς;

Κυνήγα τα όνειρά σου. Η ζωή δε χαρίζει. Δε περιμένει.

Και κανένα αποτέλεσμα να μη φανεί στην ριμάδα την οθόνη, μη φοβηθείς. Επιλογές χιλιάδες.

Μαζί θα το βρούμε.

Εγώ θα σ’ αγαπώ.