Κρατάς σφιχτά μέσα στην παλάμη σου το μπλε στυλό, το “εργαλείο” μέσω του οποίου εντός ολίγου θα αποδείξεις πως σίγουρα κάτι έμαθες όλη ετούτη τη χρονιά του επίπονου κι ασταμάτητου διαβάσματος… Με το βλέμμα χαμένο και την καρδιά να κοντεύει να βγει απ’ το σώμα, νιώθεις το μυαλό σου βυθισμένο σε σκέψεις που έρχονται και φεύγουν αστραπιαία. “Ποια να είναι άραγε τα θέματα; Έχω μελετήσει επαρκώς ώστε ν’ ανταποκριθώ; Φοβάμαι! Θέλω να τελειώσει όλη η διαδικασία εδώ και τώρα! Θέλω να πάω διακοπές!” Ύστερα, προσπαθείς να ξεχαστείς, αγνοώντας το λόγο ύπαρξής σου στον προαύλιο χώρο ενός εξεταστικού κέντρου πανελληνίων, πλησιάζοντας φίλους, συζητώντας για άσχετα ζητήματα, γελώντας. Το μυαλό σου δε μένει στιγμή κενό από λογισμούς κι υποθέσεις.
Διαχειρίζεσαι το άγχος σου όσο μπορείς. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα, σαν εκείνη πριν τη βουτιά σε παγωμένα νερά κι εισέρχεσαι στην τάξη. Ούτε που μπορείς καλά καλά ν’ ακούσεις τις οδηγίες των επιτηρητών, αυτό που σε ενδιαφέρει είναι ν’ αρχίσεις να γράφεις… Ιδρώνεις, φυσάς και ξεφυσάς μέχρι να πάρεις στα χέρια σου τα θέματα. Ταυτόχρονα, όμως, προσπαθείς να επιδείξεις την περίσσεια, δήθεν ψυχραιμία σου, ως μέσο άμυνας- το μοναδικό ίσως εκείνη τη στιγμή- απέναντι στο περιβάλλον σου και κυρίως απέναντι σε εκείνους τους πραγματικά ψύχραιμους συμμαθητές, των οποίων την ψυχολογία και την εσωτερική δύναμη ποτέ δε μπόρεσες να καταλάβεις. Στο μυαλό σου έρχονται οι καθηγητές σου κι οι συμβουλές τους, οι γονείς, τα αδέρφια σου κι έπειτα εσύ. Μόνο εσύ, κάμποσα χρόνια μετά.
Έφθασε πλέον η στιγμή, να σε επισκεφθεί και να σε νουθετήσει εκείνος ο “μελλοντικός σου εαυτός”. Θα καθίσει πλάι σου, θα σου πιάσει το χέρι και με ζεστό χαμόγελο, θα σου μιλήσει ειλικρινά.
“Είναι απολύτως φυσιολογικό κι αναμενόμενο το άγχος σου. Είναι το άγχος εκείνου που έχει κάνει την αξιόλογη προσπάθειά του και φοβάται μήπως δεν ανταμειφθεί. Διότι ο μαθητής που έχει μελετήσει επαρκώς δεν είναι πάντοτε εκείνος ο ψύχραιμος, γεμάτος αυτοπεποίθηση μαθητής… Μήπως, ωστόσο, αυτή σου η αρνητική διάθεση κι ενέργεια σε αποτρέπουν από το να ζήσεις αυτή τη μοναδική εμπειρία; Μήπως, μετά από καιρό, γυρνώντας το χρόνο πίσω σε εκείνη τη στιγμή έχεις να θυμάσαι μόνο αρνητικά στιγμιότυπα; Ξέρεις, αυτό είναι πιθανότατα το χειρότερο συναίσθημα για κάποιον άνθρωπο που κάνει τον απολογισμό του. Οι αρνητικές εμπειρίες κι η πικρή “γεύση” που αφήνουν. Βίωσε στο έπακρο αυτή τη διαδικασία, λοιπόν, όποιο και να είναι το αποτέλεσμα. Διότι γι’ αυτό ακριβώς θα κριθείς αργότερα, για το πόσο προσπάθησες ή πάλεψες…
Η ζωή μας είναι οι επιλογές και τα “θέλω” μας, τα οποία σαφώς δεν μπορούμε να καθορίσουμε επαρκώς στην ηλικία των 17, ακριβώς γιατί είναι τόσο ευμετάβλητα και δίχως συνειδητότητα. Δεν είναι λάθος να μη γνωρίζεις τί θέλεις να ακολουθήσεις στη ζωή σου, ελάχιστοι συνομήλικοί σου το ξέρουν. Ούτε φυσικά θεωρείται αποτυχία να παρεκκλίνεις από κάποιο στόχο σου, προσωρινά. Αποτυχία κρίνεται να μην προσπαθήσεις καν για εκείνον. Κλείσε τα μάτια και τα αφτιά σε κάθε προτροπή ή νουθεσία που τυχόν λαμβάνεις αυτό το διάστημα και δες πόσο όμορφη είναι η ζωή. Δες την σαν ένα συνεχές, εντός του οποίου βρίσκονται οι πανελλήνιες ως ένα απλό σημείο, μια απλή στάση στο τρένο για ένα όμορφο ταξίδι.
Αντιμετώπισε κάθε αποτέλεσμα σαν μία πιθανή, αναμενόμενη και καλοδεχούμενη έκβαση και μην υποβαθμίζεις τον εαυτό σου, μην τον αποθαρρύνεις, διότι η πραγματική του αξία θα φανεί στις επόμενες “δοκιμασίες”. Προπάντων, ετοιμάσου για έναν άλλο κόσμο, εντυπωσιακό, μακράν ανώτερο, εκείνον του Πανεπιστημίου. Εντός του, θα βιώσεις την σε βάθος κατανόηση, την ουσία της γνώσης, του “επίσταμαι”. Θα αγαπήσεις τη μάθηση.
Έχε καλά στο νου σου πως καμιά φορά χρειάζεται απλώς να πείσεις εσένα τον ίδιο για τις εξαιρετικές σου ικανότητες, προκειμένου να οδηγηθείς στην επίτευξη του στόχου σου. Ο εαυτός μας, λένε, μπορεί να σταθεί το μεγαλύτερο εμπόδιο ή ο μεγαλύτερος σύμμαχός μας σε τέτοιες στιγμές. Συνεπώς, μένει ν’ αποφασίσεις τί θέση θα πάρεις απέναντί σου, χωρίς να σκεφτείς το “μετά”, προκαθορίζοντας το αποτέλεσμα…
Δεν υπάρχει μία και μόνη συνταγή επιτυχίας στις πανελλήνιες, δεν υπάρχει μία και μόνη έξοδος από το τούνελ κι από την άλλη δεν καταλήγουν πάντα όλα όπως τα είχαμε ονειρευτεί. Αν όμως αγαπήσεις τον εαυτό σου, τον στηρίξεις και διαχειριστείς την τυχόν “ήττα” ως μέσο για την ανέλιξή σου, όντας ευέλικτος, τότε σίγουρα δεν έχεις αποτύχει!
Θα αντιμετωπίσεις και δυσκολότερες καταστάσεις, θα έρθουν μεγάλες επιτυχίες και προκλήσεις και θα σταθείς άλλοτε τυχερός κι άλλοτε άτυχος. Σε διαβεβαιώνει γι’ αυτό το μελλοντικό σου “εγώ”. Έτσι είναι η ζωή, ασταμάτητη, “βαδίζει” ανελέητα, ανεμπόδιστα. Αυτό που οφείλεις να κάνεις εσύ είναι να την ακολουθήσεις, προχωρώντας μαζί της.
