Σε σένα

Ταπεινά και με το βλέμμα, στο θόλος σου τον Ουράνιο εκλιπαρώ να ναι στη σκέπιν του, στη δική σου αγκαλιά.

Ήταν ο δικός μου επίγειος φύλακας, άγγελος σε κάθε μου στιγμή σε κάθε μου στραβοπάτημα, που ποτέ δε γινόταν, αφού οι αξίες του και τα ιδανικά του, υπερτερούσαν, των δικών μου φόβων και ανασφαλειών.

Ταπεινά και με το γόνυ σεπτά υποκλινόμενο, ζητώ να σαι δίπλα του, εκεί, στις δικές του αγγελικές στιγμές, στα δικά του πια αγγελικά χρόνια, αφού τα δικά του επίγεια, τα στόλισε με την ανθρωπιά του, την απέραντή του καλοσύνη, αλλά κυρίως με την Πατρότητά του. Πατέρας δε γεννιέσαι, γίνεσαι κι ο δικός μου θριάμβευε στα μάτια μου, στις σκέψεις μου, στα όνειρά μου, μοναδικός και κυβερνήτης του δικού μου Σύμπαντος, που τον είχα ορίσει ΗΓΕΤΗ ΜΟΥ!

ΙΚΈΤΕΣ ΖΩΗΣ κι οι δυο γονείς μου, με όλο τους το είναι θέλησαν και μου χάρισαν την ανάσα, ανάσα που άλλοι, θέλοντας να λέγονται, τι θα μου πείτε..αποφάσισαν να κόψουν διά παντός τον ομφάλιο λώρο και να περιδέσουν τις ανικανότητές τους και τις απροθυμιες τους, σε ένα σακί και να τις πετάξουν μακριά από μένα.

Φυσικά ευγνωμονώ τον καλό Θεούλη, που μου τους έφερε στο διάβα μου και διδάχτηκα την αληθινή, αμέριστη, χωρίς ανταλλάγματα και προσφορές, λατρεία τους και συμπαράστασή τους, σε όλα, στα πάντα.

Σεμνά και αληθινά, σηκώνω το βλέμμα μου, στον Πλάστη και Δημιουργό, να ναι εκεί, σε κάθε του λεπτό, να του κρατά συντροφιά, αφού τώρα πια είναι στις καρδιές μας, φυλαχτό και για κείνο φρονούμε και φροντίζουμε κάθε λεπτό… να καθησυχάζει η ψυχούλα του και να αναπαύεται το ταλαιπωρημένο του κορμάκι.

Κι όμως άγγελος επί Γης ήταν, άγγελος Ουράνιος καταλήγει!

Το πρόσωπό του τόσο ήρεμο, γαλήνιο, που καθόμουν και τον κοιτούσα, το χάζευα και παρακαλούσα να μην τελείωνε εκείνη η ώρα ΠΟΤΕ!!!!

Τι κι αν σπαρακτικές ακούστηκαν στον αέρα οι σιωπές μου, τι κι αν σιώπησαν οι κατακραυγές για το μισεμό σου, πάντα ΑΡΧΟΝΤΑΣ, ΚΑΛΟΣΥΝΟΤΑΤΟΣ, ΑΛΗΘΙΝΟΣ, ΑΓΝΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΜΑ.

Δεν τα λέω εγώ, μα όλοι όσοι σε γνώρισαν, σε ήξεραν σε συνάντησαν.

Τα μάτια μου καρφωμένα σε ένα κενό, που παλεύω να σε βρω, να σε συναντήσω… παντού και πουθενά.

Οι σκέψεις μας μαρμάρωσαν, τα λόγια μας, χάθηκαν, οι αξίες τους εκμηδενίζονται, μπροστά στα δικά σου μεγαλεία ψυχής, ανθρωπιάς, αλήθειας, αλλά κυρίως κανενός ψεγαδιού αυτών.

Ναι, μπήκα στη διαδικασία να ψάξω, να δω, ένα ελάχιστο αρνητικό, ένα μηδαμινό μείον, μα τίποτα .όλα θετικά, όλα ευγενικά και άρτια.

Μισοί εμείς που ίσως δε σε καταλάβαμε, μα και πάλι, το όνομά μου στα χείλη σου, δε με ξέχασες ΠΟΤΕ μου ‘δινε και μου δίνει χαρά κι αγαλλίαση.

Σαν πουλάκι έφυγες, με τρεις ανάσες, με τα εγγόνια σου δίπλα, περιτριγυρισμένος από αγάπη, λατρεία που δίκαια και χωρίς κόπο,διεκδίκησες, σου χαρίστηκε η απλοχεριά της αγάπης μας,της λατρείας μας απέναντι σου.

Τι κι αν η άνοια, έκλεψε τις στιγμές μας, τις ζωές μας, από σένα, εσύ γνώριζες πολύ καλά τι θα είσαι για πάντα για μας.

Δε μας πτοούσε, αν χανόταν η ματιά σου, αν ταξίδευε το βλέμμα σου, δε μας αποδυνάμωνε τίποτα, αφού ήξεραν τα εγγόνια σου τι θησαυρός ήσουν πάντα γι αυτά και κυρίως το ταίρι σου, η κορούλα σου, ποιος είσαι μέσα μας, που θα σε κουβαλάμε για πάντα!

ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ ΓΛΥΚΕ ΜΟΥ ΜΠΑΜΠΟΥΛΗ!!!
ΕΡΩΤΑ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΕ ΚΑΙ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΕ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ!!!!