Φέτος, θα κλείσεις τα εβδομήντα τρία, κι’ εγώ τα είκοσι.
Όχι, όχι.
Λάθος, ξαναέκανα λάθος.
Θα τα έκλεινες εννοώ.
Τετράποδοι κι’ οι δυο μας.
Στην αρχή μπουσουλούσα εγώ,
με κρατούσες και χανόμουν μέσα στην αγκαλιά σου.
Μετά;
Μετά σε κρατούσαμε εμείς.
Σαν ένα διαμάντι, το διαμάντι μας
που φοβόμασταν μην φθαρεί και χάσει την αξία του.
Μα πως να χάσεις εσύ την αξία σου;
Κι αναμνήσεις αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους…
Κι αν μ’ ακούσεις να λέω ότι μισώ τα Χριστούγεννα, τώρα πια θα ξέρεις γιατί… Απεχθάνομαι τις διακοσμήσεις και τα φανταχτερά λαμπάκια αλλά ταυτόχρονα κάνω σαν μωρό. Το δικό σου μικρό μωρό που…να που βιάστηκε να μεγαλώσει. Και μεγάλωσε, μεγάλωσε γρήγορα κι αβίαστα. Και να που καταλαβαίνω…Εκείνοι που δεν μπαίνουν στον κόπο να στολίσουν τα σπίτια τους ούτε καν για την παράδοση, είναι οι ίδιοι, που ίσως ένα χρόνο αργότερα, ίσως τους δεις ερωτευμένους, να κρατάνε χεράκια στο Χριστουγεννιάτικο χωριό και να φωτογραφίζονται με τον Άγιο Βασίλη.
Όχι δεν τους ειρωνεύομαι, αντιθέτως τους νιώθω.
Πώς νομίζεις πως ήμουν κι εγώ τέτοιες μέρες πέρσι;
Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της αγάπης, η γιορτή που προσφέρεις απλόχερα, που κρατάς χέρια και μοιράζεις φιλιά…Μα αν σου λείπει ο αγαπημένος σου; Και δεν εννοώ εκείνο τον χαμένο έρωτα που σε κατέστρεψε αλλά τα αγαπημένα σου πρόσωπα που ούτε φέτος θα είναι στο γιορτινό τραπέζι;
Τι κάνεις;
Πολλοί από εκείνους που τα Χριστούγεννα τους βρίσκουν γεμάτους, μαζί με την οικογένεια τους, με το ταίρι τους αγκαλιά, με γυαλιστερά ρούχα και επιμελημένα μαλλιά, χάνουν το αληθινό νόημα των Χριστουγέννων. Χάνονται κάπου ανάμεσα στις δύσκολες αποφάσεις για ακριβά δώρα, στα ακριβοπληρομένα σοκολατάκια…
Ας σε είχα εδώ και δεν θα ήθελα ούτε φωτάκια ούτε ακριβά δώρα.
Κι είμαι απο αυτούς, από αυτούς που θα ανταμώσουν τα Χριστούγεννα με σκυμμένο το κεφάλι, βλέποντας πίσω με νοσταλγία τα χρόνια που περνούν και τη ζωή που άλλαξε από τα περασμένα Χριστούγεννα.
Δεν τα χρειάζονται αυτά για να νιώσουν γεμάτοι και ευτυχισμένοι.
Εύχομαι όμως, και ίσως κάποτε τα καταφέρω, έστω για άλλη μιά φορά να δω τα Xριστούγεννα με τα μάτια ενός μικρού παιδιού και να σκοτιστώ μόνο για το πώς καταφέρνει και ανοίγει όλα τα σπίτια ο Άγιος Βασίλης. Όπως τότε μου ήμουν μικρή και σου είπα: Είδα το έλκηθρο…Ήρθε, ήρθε…Κι όντως το πίστευα…
Από μικρή πίστευα στα θαύματα αλλά παραείναι μεγάλο θαύμα να ‘μαστε μαζί τέτοιες μέρες.
Υ.Σ.
Εύχομαι να ήσουν εδώ, έστω για λιγο. Και μετά; Μετά ας έφευγες πάλι.
