Και σήμερα; Σήμερα είναι όλα ιδανικά: το κρασί, το φαγητό, τα χαμηλωμένα φώτα και το cigarettes after sex να παίζει στο ηχείο. Και τη στιγμή που έπαιξε το: ”i’ve been waiting for you to slip back in bed…” ασυναίσθητα ήρθες στο μυαλό μου. Δεν ήταν όλα ιδανικά τελικά ε; Ιδανικά θα ήταν όλα αν ακούγαμε εκείνο το κομμάτι μαζί, αν χορεύαμε χωρίς να ξέρουμε τα βήματα. Ιδανικά θα ήταν όλα μωρό μου αν πίναμε εκείνο το ποτήρι κρασί μαζί. Πόσο απίστευτα ιδανικά φαίνονται όλα σαν πλησιάζεις το τοπίο; Πόσο απαραίτητος μου έχεις γίνει;
Ξέρεις όταν γράφω για σένα οι λέξεις ξεπηδάνε απ’ το μυαλό μου. Δε ξέρω τι γράφω. Δε ξέρω πως το γράφω…να, απλά σε σκέφτομαι δίπλα μου, μέσα μου- σωματικά και μη-.
Θυμάσαι εκείνο το βράδυ που με κράταγες αγκαλιά και χορεύαμε; Έπαιζε το τραγούδι μας κι εμείς; Εμείς, θα έλεγε κάποιος…ήμασταν αλλού, σε ένα σύμπαν μαγικό. Πόσο ασφαλής νιώθω μες την αγκαλιά σου αγάπη μου; Και νύχτες σαν αυτήν την έχω ανάγκη. Έχω ανάγκη να μου πεις πως μ’ αγαπάς ως το δέντρο. Έτσι έλεγες μικρός μου είχες πει. Και μαζί σου νιώθω κι εγώ παιδί, ένα μικρό παιδί που σε έχει ανάγκη.
Μη το πάρεις πάνω σου αλλά νομίζω μου είσαι τρελά απαραίτητος.
Και σήμερα καθώς περπατούσα ένας περαστικός με ρώτησε τι μου είσαι.
Ρώτησαν εμένα τι μου είσαι.
Και εκεί που περιπλανιόμουν στα σκοτεινά σοκάκια της πόλης το αποφάσισα.
Είσαι ο άνθρωπός μου.
Ήσουν ο άνθρωπός μου.
Θα είσαι ο άνθρωπος μου.
Είσαι αυτό το ”κάτι” που σκέφτομαι αφού ξυπνήσω και πριν κοιμηθώ.
Αυτό που με κάνει ευτυχισμένη που υπάρχει.
Είσαι και αυτό που ξέρεις κάποιες φορές με πληγώνει.
Αλλά να…το προσπερνάω.
Δε ξέρω τι να προγράψω για εσένα μάτια μου.
Τι να περιγράψω πρώτα;
Θα μιλήσω για τα μάτια σου…για τα μάτια σου που με κάνουν να παγώνω. Θα μπορούσα να τα αναγνωρίσω σε χίλια μάτια ανάμεσα. Όχι δεν είναι μήτε μπλε μήτε πράσινα. Είναι καφέ, σκούρα και μέσα τους κρύβεται μια λάμψη. Όποτε με αντικρύζουν λάμπουν σαν το φως. Όποτε νευριάζεις σκοτεινιάζουν. Όμως σαν σε αγκαλιάσω γίνεσαι εκείνος ο γλυκός…ο άνθρωπός μου.
Και το βλέμμα σου; Με κοιτάς τόσο έντονα που ξεχνάω να αναπνέω. Όταν διασταυρώνονται τα βλέμματα μας δεν ξέρω. Πως να στο πω; Νιώθω πως είσαι αυτός ο ένας. Αυτός που με κρατάει σφιχτά και μου ψιθυρίζει το σ΄ αγαπάω.
Εσύ δεν είσαι σαν τους άλλους. Εσύ δε βαριέσαι με το παραμικρό. Εσύ δεν παραπονιέσαι που σου βάζω συνέχεια Μιλτάκο. Εσύ έρχεσαι και στις συναυλίες του να με βρεις. Ήρθες να με δεις και να μου δώσεις ένα φιλί. Μετά έπρεπε να φύγεις θυμάμαι.
Όχι. Εσύ δεν είσαι ένα με τη μάζα.
Εσύ είσαι στην άλλη άκρη της γης μα μ’ αγαπάς. Εσύ μου το δείχνεις κάθε λεπτό που περνά. Δεν έχεις την ανάγκη από τρύπιες αγκαλιές και ξενέρωτα σ’ αγαπώ.
Eσύ; Τι να πρωτοπώ για σένα; Ακόμα κι οι λέξεις μοιάζουν τόσο άδειες.
Και δε μίλησα.
Απλά χαμογέλασα.
Κι εκείνος ο άγνωστος κατάλαβε τι μου είσαι.
Με κοίταξε στα μάτια, έριξε ένα δάκρυ κι έφυγε.
Ποιος ξέρεις;
Ίσως κι αυτός ζει την δικιά του ταινία.
Ίσως να ‘χασε και το τέλος και μου ψέλλισε ”μη το χάσεις”.
Να μη χάσω; να μη χάσω τι;
Τότε δε κατάλαβα. Τώρα μπορώ.
Τώρα περπατάω σε εκείνο το στενό και μονολογώ δε θα τον χάσω σαν να τον ακούω…