Όλοι βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε. Να σπουδάσουμε, να ταξιδέψουμε, να γνωρίσουμε νέους ανθρώπους, πολιτισμούς και να γεμίσουμε με εμπειρίες. Είναι άραγε πάντα η σωστή στιγμή; Από τη μια κυριαρχεί η περιέργεια, μια εσωτερική δύναμη να κάνουμε όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα μπορούμε, απλώς να ζήσουμε τη στιγμή. Από την άλλη, δημιουργείται ένας συνεχής φόβος για το άγνωστο, ερωτήματα για το αν θα τα καταφέρουμε , αν όντως είμαστε τελικά το ικανό άτομο που πιστεύουμε ή μας έκαναν να πιστεύουμε. Συνεχώς δημιουργούνται αναπάντητα ερωτήματα, τα οποία οδηγούν σε μια κριτική στάση είτε προς τον εαυτό μας , είτε προς τους άλλους. Μια υπερανάλυση, χαμένα όνειρα και απογοήτευση. Πώς κάποιος πραγματοποιεί αυτά που θέλει ή ακόμα άραγε κάποιος ανακαλύπτει το τι πραγματικά θέλει ; Αυτά και πολλά άλλα ”τρώνε” τη σκέψη μου καθημερινά και είμαι σίγουρη και πολλών από εσάς. Πώς επιβιώνει κανείς λοιπόν; Ειδικά όταν είσαι νέος;
Αν με ρωτήσει κάποιος ειλικρινά τι θέλω , θα σκεφτώ ότι θέλω συνεχώς πάρα πολλά πράγματα , αλλά στο αποτέλεσμα δεν έχω καταφέρει ούτε καν να ξεκινήσω κάτι για μένα. Έτσι, συγκρίνω τον εαυτό μου με άτομα της κοντινής μου ηλικίας, που βλέπω ως ”επιτυχημένα” με βάση τις δικές μου πεποιθήσεις, Και ρωτάω λοιπόν, πώς τα καταφέρνουν; Πώς μπορώ να γίνω και εγώ έτσι; Συνειδητοποιώ ότι τελικά το μόνο που χρειάζεται είναι η θέληση, το θάρρος να προσπαθήσεις πραγματικά και να τα καταφέρεις, όπως όντως σου αξίζει! Ακόμα και ένα ταξίδι που θες να πας, αλλά ποτέ δεν κανονίζεται ήρθε η στιγμή να το κάνεις μόνος σου για σένα και μόνο εσένα , να μάθεις να ζήσεις τη στιγμή. Το μόνο σίγουρο είναι όλοι έχουμε πολλά να μάθουμε και να αλλάξουμε, αλλά ποιος όντως νοιάζεται , αν πραγματικά δεν είσαι και δεν κάνεις όλα αυτά που ονειρεύεσαι. Συμβουλή, να τα έχεις καλά με το ποιος είσαι στα αλήθεια.
Πιστεύω ότι ένας ακόμη σημαντικός προβληματισμός που ταλανίζει το ένα μεγάλο ποσοστό των φοιτητών είναι αν υπάρχει πραγματικά ενδιαφέρον για τη σχολή τους , αν τελικά ήταν όντως η σωστή επιλογή και αν τελικά τους αρέσει. Θεωρώ ότι ανά διαστήματα σε όλους γεννιούνται τέτοιου είδους προβληματισμοί και διλήμματα και είναι το λογικό. Πώς γίνεται από 17-18 χρονών να γνωρίζεις το τι θες πραγματικά να σπουδάσεις και έπειτα αν όντως θα ασχοληθείς με το αντικείμενο αυτό, η κοινωνία έχει αλλάξει και οι στόχοι και οι προσδοκίες είναι συνεχώς υψηλότερες και όλοι τείνουν να σπουδάσουν κάτι με το λεγόμενο “μέλλον”. Ποιος ορίζει το μέλλον; Και αν εμένα δεν μου αρέσει αυτό που έχει μέλλον πρέπει όντως να το ακολουθήσω; Όχι, δεν πρέπει , αυτό που πρέπει κατά τη γνώμη μου είναι να βρεις κάτι που όντως σου αρέσει, που θα ήθελες να ασχολείσαι, διότι όταν θα πας να σπουδάσεις στη σχολή της οποιαδήποτε επιλογή σου θα συνειδητοποιήσεις ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και παρουσιάζεται. Κάποια μαθήματα θα σου αρέσουν και κάποια, ίσως τα περισσότερα θα σε κάνουν να πλήττεις από βαρεμάρα. Μάθε λοιπόν να μην στεναχωριέσαι αν δεν τα πας τόσο καλά όσο πίστευες στα μαθήματα ή αν δεν σου αρέσουν , αλλά να βρεις ότι σε παθιάζει ως άτομο ό,τι και αν είναι αυτό, σε όλα υπάρχει εξέλιξη και επιτυχία αν προσπαθήσεις. Ακριβώς επειδή δε θα είναι κάτι που απλά σου αρέσει ως ιδέα , αλλά ένα πάθος που θα το υλοποιήσεις και θα το κάνεις επάγγελμά σου , στο δικό σου μέλλον.
Έτσι , με σταθερά και αργά βήματα και συνεχή προσπάθεια θα καταφέρεις να τα κάνεις όλα ή έστω τα περισσότερα. Με αυτό λοιπόν, ξεκινάω και εγώ και ελπίζω και εσείς το ίδιο. Οπότε το μόνο που χρειάζεται είναι να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτό σου, χωρίς να νοιάζεσαι, όσο δύσκολο και αν είναι, για την γνώμη του καθενός. Πιστεύω ότι ένα καλό βήμα για αρχή είναι να βρούμε κάτι που μα; αρέσει , ώστε να καταλήξουμε να ασχοληθούμε με αυτό που μας παθιάζει, όσο άπιαστο όνειρο και αν θεωρείται.
Μην αναλώνεστε απλώς στις ιδέες και τις σκέψεις ,κάντε τις πραγματικότητα!