Ο πράσινος χρυσός του Ιταλικού Νότου

Μια από τις λέξεις που ακούς με μεγαλύτερη συχνότητα στους δρόμους της πανεπιστημιούπολης της Bologna είναι η λέξη “fumo”. Στα πεζοδρόμια, κάτω από τις καμάρες, στις εισόδους των Σχολών, στα στενάκια τριγύρω, άνθρωποι που περνούν δήθεν τυχαία από δίπλα σου στην ψιθυρίζουν σαν εγγαστρίμυθοι, χωρίς να σταματήσουν το διάβα τους. Σε μια πόλη που το 80% των κατοίκων που ζουν εντός των τειχών είναι σπουδαστές και μετανάστες, κοινωνικές ομάδες για τις οποίες λίγο ενδιαφέρεται ο δήμος και η τοπική αστυνομία, η διακίνηση της μαριχουάνας αποτελεί κομματι της καθημερινότητας. Δεν χρειάζεται να σπεύσει κανείς σε συγκεκριμένα “στέκια”, δεν χρειάζεται να γνωρίζει τους “κατάλληλους” ανθρώπους. Η πρόσβαση σε αυτήν είναι πιο εύκολη από την πρόσβαση σε μια πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη, είναι δίπλα σου, πιο εκεί και παραπέρα, πανταχού παρούσα. Κάθε τρία – τέσσερα μέτρα όλο και κάποιος θα σου την διαφεντέψει σφυριχτά χωρίς να είναι απαραίτητα το βαποράκι της πλατείας αλλά πολύ συχνά απλός φοιτητής ανευ πάσης υποψίας. Η μυρωδιά της έρχεται από πηγαδάκια φίλων καθισμένων στα πλακόστρωτα, ανοιχτά παράθυρα, ξεχειλισμένα παγκάκια στα πάρκα, έξω από τα κεμπαπτζίδικα της οδού Petronio, για να μην μιλήσουμε για τις γειτονιές γύρω από τον σταθμό των τρένων.

Το “χορτο” του νότου πλημμυρίζει τις πανεπιστημιουπόλεις του Βορρά. Εκατοντάδες εκτάρια γης σε Σικελία, Καλάμπρια, Πούλια και Καμπανία φιλοξενούν την εν λόγω καλλιέργεια. Σύμφωνα με την εθνική στατιστική υπηρεσία φτανει τα 1.426.974 φυτά σε Σικελία και 7.250 σε Καλάμπρια, ενώ υπολογίζεται πως οι αριθμοί αυτοί αποτελούν μόνο το 20% της ολικής παραγωγής! Σύμφωνα με πρόσφατο άρθρο της εφημερίδας Repubblica, οι καλλιεργητές της δεν είναι αγρότες ή πρόσωπα που εμπλέκονται με τον ένα ή άλλο τρόπο με δίκτυα εγκλήματος. Στην πλειονότητά τους είναι νέοι ηλικίας από 25 – 30 ετών, φοιτητές ή υπάλληλοι ή ακόμη και έμποροι που απέτυχαν σε προηγούμενες χρηματοοικονομικές δραστηριότητές τους, όλοι σχεδόν με λευκό ποινικό μητρώο και υψηλές προσδοκίες για άμεσο και εύκολο πλουτισμό. Αρκετοί είναι και οι ίδιοι χρήστες, άλλοι πάλι όχι. Οι περισσότεροι διατείνονται πως ξεκίνησαν από ένα γλαστράκι στο μπαλκόνι τους, για να καταλήξουν να φυτεύουν κάνναβη ανάμεσα στις μελιτζανιές και τις ντομάτες τους, οταν συνειδητοποίησαν πως το εν λόγω γλαστράκι φτάνοντας στα 2 μέτρα, μπορούσε να τους αποφέρει έως και 400 ευρώ! Σπάνια βέβαια το βγάζουν οι ίδιοι στην αγορά. Ο πράσινος χρυσός αλλάζει εκατοντάδες χέρια ώσπου να καταλήξει στον βορρά, τόσα που γίνεται σχεδόν αδύνατο να ακολουθήσει κανείς την πορεία του αυτή.

Σε ποσοστό 35-40% οι ηλικίες των 15-19 ετών αποδέχονται την χρήση της κάνναβης, την οποία δεν θεωρούν βλαβερή για την υγεία. Εξετάζοντας το θέμα με αθωότητα, θα έλεγε κανείς πως ο νότος βρήκε άλλον ένα τρόπο να ξεφύγει από την οικονομική του δυσχέρεια, πολλοί φοιτητές μια επιπλέον οικονομική ενίσχυση για το βαλάντιό τους και πως μια νεολαία “χλιαρή” τω πνευματι βολεύει την εύθραυστη πολιτική σκηνή της γειτονικής μας χώρας. Τραβώντας όμως την κουρτίνα των πρώτων αυτών επιφανειακών σκέψεων με θλίψη υποψιάζεται πως αντικρίζει μιά από τις δραστηριότητες των ισχυρών πλεγμάτων ενός συστήματος που με γραφικότητα ορισμένοι επιμένουν να αποκαλούν “μαφία”, στο οποίο η πολιτεία εκδηλώνει όχι πολεμική – σκέψη ρομαντικών φαντάζει, ούτε καν ανοχή πια αλλά συμμετοχή. Ρωτήστε τα παιδιά στα πάρκα. Το γνωρίζουν. Το γνωστό άγνωστο μυστικό.