Σ’ αγαπούσα πριν σε γνωρίσω…

justify;">Κι όμως είναι η αλήθεια ότι σ’ αγαπούσα πριν σε γνωρίσω… Όταν όμως σε γνώρισα εσύ δεν είχες δεσμεύσεις, ενώ εγώ είχα… Όταν σε γνώρισα, ήξερα ότι αν ήταν αλλιώς τα πράγματα ίσως να καταφέρναμε να ήμασταν μαζί. Όλο αυτό όμως φοβόμουν να το παραδεχτώ, φοβόμουν ακόμα και τον ίδιο μου τον εαυτό. Στα μάτια σου, στις κινήσεις σου, στη συμπεριφορά σου, στον τρόπο ζωής σου, έβλεπα εμένα.

justify;">Αυτό ήταν που με φόβιζε πιο πολύ, ότι μέσα από εσένα έβλεπα εμένα. Έκανες λάθη και σε παρατηρούσα από μακριά, και τη στιγμή που σε έβριζα ”σαν φίλη σου”, ήξερα ότι τα ίδια ή και χειρότερα, έχω κάνει κι εγώ… Όμορφα λάθη όμως, αγνά λάθη, χωρίς προστυχιές, χωρίς δόλο και ψέματα. Περνούσαμε αρκετό χρόνο της ημέρας μαζί, και αρκετά βράδια βρισκόμασταν για μπύρα…

justify;">Εγώ όμως ήμουν ανάμεσα σε δύο… Σ’ αυτόν που κάποτε ερωτεύτηκα και το συνέχιζα απλά και μόνο από συνήθεια, και ανάμεσα σ’ αυτόν που αγαπούσα πριν τον γνωρίσω… Τι να πω όμως και σε ποιον. Το έπνιξα μέσα μου βαθιά, κι όταν λέω βαθιά εννοώ πάτο… Αυτό που μου έβγαλες εσύ, δεν μου το έχει βγάλει ποτέ κανένας άλλος. Ήθελα να πω τόσα και δεν έλεγα τίποτα…

justify;">Ένιωθα όμως ότι κι εσύ ήθελες… Και επίσης δεν έλεγες τίποτα. Ο καιρός πέρασε, οι δρόμοι μας χωρίστηκαν, για αρκετό διάστημα δεν μιλούσαμε κιόλας επειδή εγώ έφταιξα. Εγώ ζούσα μίζερα και δυστυχισμένα, εγώ έδωσα χώρο και χρόνο να μου ”πηδήξουν” τη ζωή και να νομίζουν πως είμαι πιόνι… Όλα αυτά όμως που βίωνα, η απόρριψη που έπαιρνα καθημερινά στη ζωή μου με εξόντωσαν… Έγινα νευρική, απότομη, ”σκύλα” μπορώ να πω… Νόμιζα πως αν κάνω και τους άλλους να πονέσουν τότε θα απαλύνω το δικό μου πόνο…

justify;">Όμως,η ζωή είχε άλλα σχέδια, όπως πάντα άλλωστε… Κι εμείς μιλήσαμε ξανά, ούτε και που θυμάμαι το πως και το πότε. Σημασία έχει ότι ξαναμπήκες στη ζωή μου με το δικό σου τρόπο… Θα μου πεις βέβαια, ότι τώρα πια που ξέφυγα από τον εφιάλτη, μπορώ να ζήσω το όνειρο… Ποιο όνειρο όμως? Δεν τολμάω ακόμα και τώρα να μιλήσω, δεν αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο, ίσως γιατί δεν μου δίνεται και ο χώρος αυτός…

justify;">Θα μου πεις βέβαια, τώρα που άφησες εσύ ελεύθερο τον εαυτό σου, πήρα τα αισθήματα μου εγώ πίσω… Και θα σου πω κι εγώ, ότι αν νιώσεις αισθήματα για κάποιον δε μπορείς να τα πάρεις πίσω, όσο και να το θελήσεις… Τα αισθήματα δεν είναι ζάρια, και η ζωή δεν είναι τάβλι… Τα αισθήματα μωρό μου είναι σαν αρτηρίες καρδιάς, γεμάτες ζωή… Μια ζωή βέβαια που όπως στην δίνουν, μπορούν και να την πάρουν πίσω…

justify;">Ξέρω τα λάθη μου, χαίρομαι όμως που τότε έμεινα εκεί που ήμουν και δεν έκανα ότι δεν θέλω να μου κάνουν… Θα συνεχίσω να ζω με την ελπίδα του ”θα γυρίσεις”, και θα περιμένω μια μέρα να χτυπήσει το τηλέφωνο και να μου ζητήσεις να πάμε για μια μπύρα μόνοι μας… Ίσως συμβεί, και τότε σου υπόσχομαι πως θα ανοίξω την καρδιά μου μπροστά σου σαν ένα επτασφράγιστο μυστικό γραμμένο μέσα σε ένα βιβλίο λογοτεχνίας…

justify;">Σου σπάω τα νεύρα πολλές φορές με λες σπαστική, το ξέρω. Άσχετα αν δεν μου το λες. Μη μου θυμώνεις όμως. Τα βιώματα μου με έκαναν δύστροπη, επιφυλακτική, δύσπιστη. Προσπαθώ όμως και θέλω να εμπιστευτώ ξανά και να αγαπηθώ όπως και όσο μου αξίζει… Μη φοβάσαι να μου μιλήσεις, μη φοβάσαι να μου εξομολογηθείς… Μην περιμένεις να το κάνω εγώ, ίσως αν με μεθύσεις να το κάνω… Νιώθω ότι νιώθεις… Διαβάζεις ότι γράφω… Το ξέρω, το αισθάνομαι και πιστεύω πως όταν θέλεις κάτι πολύ γίνεται, από όσες τρικυμίες κι αν περάσεις…

justify;"> Άλλωστε, ”τώρα πια ξέρω πως είναι η αγάπη που κάνει τον κόσμο να γυρίζει”.

Παρόμοια άρθρα

//www.newsfilter.gr/2014/10/02/scholia-sta-scholia-erotas-san-vrochi-tis-lenas-manta/" class="wp_rp_thumbnail">Σχόλια στα σχόλια – Έρωτας σαν βροχή της Λένας Μαντά