Λεωφορεία Πάτρας – Απόψεις

Για διάφορους λόγους και εξαιτίας της περιοχής μου μένω στην Θεσσαλονίκη, δεν χρησιμοποιώ σχεδόν ποτέ λεωφορεία (αλλά ούτε και ταξί). Πάω παντού με τα πόδια και αν είναι αρκετά μακριά αυτό που θέλω τότε παίρνω το αμάξι.

Ωστόσο, τις προάλλες βρέθηκα στην Πάτρα και αναγκαστικά χρησιμοποίησα τις αστικές συγκοινωνίες! Μετά από αυτή την εμπειρία έχω αποσύρει σχεδόν όλους τους λόγους που δεν χρησιμοποιούσα τα λεωφορεία της Θεσσαλονίκης και πραγματικά πιστεύω ότι ο ΟΑΣΘ είναι χρόνια μπροστά (ή οι υπόλοιποι χρόνια πίσω)!

Ας εξηγήσω λίγο παραπάνω. Για να χρησιμοποιήσεις κάποιο λεωφορείο στην Πάτρα πρέπει να έχεις διαβάσει το Manual οδηγιών πιο πριν, αλλιώς δεν υπάρχει περίπτωση να πάρεις το σωστό λεωφορείο, από το σωστό μέρος και το σωστό εισιτήριο. Για αρχή, τα εισιτήρια είναι πανάκριβα! Το φοιτητικό κοστίζει 0.70 ευρώ (στην Θεσσαλονίκη κάνει 0.25 ευρώ) και πρέπει να το πάρεις από περίπτερο πριν μπεις στο λεωφορείο. Αλλιώς, εισιτήρια πουλάει μόνο ο οδηγός στην διπλή (!) τιμή. Επίσης, αν το λεωφορείο βγαίνει λίγο έξω από την πόλη το εισιτήριο είναι διαφορετικό και ακόμα πιο ακριβό.

Από εκεί και πέρα, στο λεωφορείο μπαίνεις μόνο από την μπροστά πόρτα, ώστε να χτυπήσεις το εισιτήριο δίπλα στον οδηγό και να σε δει. Συνεπώς, αν περιμένουν 30 άτομα στην στάση, θα ανέβεις μετά από κανένα δεκάλεπτο (με την κάθε γιαγιά που ψάχνει ένα τέταρτο μέσα στην τσάντα της για να βρει εισιτήριο ώσπου να θυμηθεί ότι τελικά δεν έχει αγοράσει, οπότε πρέπει να ψάξει να βρει ψιλά για να πληρώσει τον οδηγό).

Το ποιο λεωφορείο θα πάρεις και από που είναι άλλη ιστορία. Όλες οι στάσεις δεν είναι οριοθετημένες! Δηλαδή μπορεί να υπάρχει στάση αλλά να μην φαίνεται πουθενά διότι το κομμάτι σιδήρου (!) που υπήρχε με την ένδειξη “ΣΤΑΣΗ” απλά δεν υπάρχει πλέον εδώ και πολλά χρόνια και κανείς δεν μπήκε στον κόπο να το αντικαταστήσει! Επιπλέον, ακόμα και αν βρεις την στάση, δεν μπορείς να ξέρεις ποιο λεωφορείο να πάρεις, διότι δεν υπάρχει χάρτης ούτε για δείγμα. Τέλος, ακόμα και αν ξέρεις ποιο λεωφορείο να πάρεις (ρώτησες κάποιον ντόπιο περαστικό) δεν μπορείς να ξέρεις αν περνάει από την εν λόγο στάση, καθώς δεν αναγράφονται πουθενά ποια λεωφορεία περνάνε!

Από εκεί και πέρα, αν δεις το λεωφορείο να έρχεται, πρέπει να του κάνεις νόημα – ως άλλο ταξί – για να σταματήσει, αλλιώς θα περάσει και θα φύγει! Για να κατέβεις, υπάρχει σχετικό κουμπί το οποίο το πατάς, αλλά σε πολλά οχήματα δεν δουλεύει, οπότε πρέπει να φωνάξεις “ΣΤΑΣΗ!!!!” ώστε να σε ακούσει ο οδηγός και να σταματήσει.

Δεν θα αναφέρω ότι δεν ακούγονται οι επόμενες στάσεις ή ότι δεν σου λέει σε πόση ώρα θα έρθει το λεωφορείο γιατί και στην Θεσσαλονίκη είναι πολυτέλειες που εισήχθησαν τον τελευταίο καιρό.

Λογικό είναι να υπάρχει αυξημένο κόστος λειτουργίας, δεδομένου ότι το καταναλωτικό κοινό είναι περιορισμένο και κατά συνέπεια περιορισμένη είναι και η ροή εσόδων στον οργανισμό που διαχειρίζεται τις αστικές συγκοινωνίες. Ωστόσο, πρώτον θα έπρεπε να υπάρχει μία σχετική ποιότητα (ένα air-condition τουλάχιστον) και δεύτερον δεν μπορούν όλοι να βγαίνουν και να υποστηρίζουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και να κατευθύνουν τον κόσμο προς αυτά, έχοντας μόνο σαν εικόνα το σύστημα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.