2 Εβδομάδες χωρίς Internet για έναν εθισμένο.

Αν δεν το έχετε ήδη παρατηρήσει εμείς οι internet-addicted τύποι έχουμε φτάσει στο σημείο να παρουσιάζουμε περίεργα συμπτώματα, στην περίπτωση που μας κοπεί απότομα το λατρευτό μας internet (my precious), κάτι σαν το Gollum όταν έχανε το δαχτυλίδι.

Στην περίπτωση μου ο από-ιντερνετισμός έγινε εξαιρετικά απότομα, καθώς έπρεπε για 2 εβδομάδες λόγω της δουλειάς της συζύγου στην Έδεσσα, να μεταβώ κι εγώ για παιδο-φύλαξη το γνωστό baby-sitting. To είχα πάρει πατριωτικά το πράγμα και πίστευα ότι θα τα κατάφερνα. Δυστυχώς δεν συνέβησαν τα πράγματα έτσι.

Τις πρώτες δυο μέρες τα πράγματα κυλούσαν άνετα παρά τα πειράγματα της συζύγου η οποία να αναφέρω ότι βλέπει τους κομπιουτεράδες και απανταχού γκατζετάκηδες  όπως ο Διοκλητιανός έβλεπε τους κρυφοχριστιανούς την εποχή των διωγμών. Την τρίτη όμως μέρα και αφού είχα μάθει απ’ έξω όλες τις ταινίες της Disney, Pixar , Ζουζούνια κτλ και αφού είχα πάθει overdosed από τα μεσημεριανά κουτσομπολίστικα τα οποία ήταν τα μόνο που έδειχνε η tv στον μεσημεριανό ύπνο του παιδιού, παρουσίασα τα πρώτα συμπτώματα. Συγκεκριμένα μόλις γύρισε η γυναίκα από την δουλειά την χαιρέτησα με τον τρόπο που χαιρετούν οι Βουλκάνιοι (βλέπε Σποκ στο Star Trek).

Έπρεπε να πάρω μια τζούρα internet επειγόντως! Αρπάζω το κινητό και μπαίνω στο twitter μέσω GPRS και της εφαρμογής TweetS60 στο ταπεινό μου Nokia E65. Πραγματικά πήρα τα ίσια μου. Η ψυχολογία μου δυστυχώς γονάτισε ξανά την επόμενη μέρα για πολλούς λόγους. Αναφέρω συνοπτικά μερικούς. Άρχισε να βρέχει, να κάνει κρύο, το παιδί να ψιλοφτερνίζεται , η γυναίκα να έχει έξτρα δουλειά και οι αγρότες να κάνουν τα δικά τους με συνέπεια να είναι πρακτικά αδύνατο να έρθω Θεσσαλονίκη όπου είχα σκοπό να κάνω και κανένα καφέ-meeting με στρατευμένους και μη newsfiltατους.

Σα να μην έφταναν αυτά ενημερώθηκα και για τις «προνομιακές» τιμές που παρέχονται στις GPRS συνδέσεις και το mood μου έφτασε στα τάρταρα. Μόλις 6€/ΜΒ!!! Που σημαίνει ότι για τα περίπου 2 ΜΒ που χρησιμοποίησα μόνο για tweetering μου κόστισαν 12€!

Ε όχι δεν θα το έβαζα τόσο εύκολα κάτω. Άρπαξα το πιστό μου netbook (κάτι σαν τον πιστό σκύλο του Οδυσσέα ακούστηκε) και άρχισα το συγγραφικό έργο. Μα πως μπορώ να γράψω κάτι χωρίς κάποιο link, χωρίς μια Wikipedia βρε αδερφέ? Τα έργα έμειναν στην μέση. Πήγα στο plan B, διάβασμα βιβλίου. Για κάποιον που έχει τόσο καιρό να διαβάσει βιβλίο πιστέψτε με είναι σχεδόν αδύνατο. Εκτός του ότι πήγα να κοιμηθώ με το βιβλίο στο ένα χέρι και τον καφέ στο άλλο είχα και το παιδί που σαν ηλεκτρόνιο γύριζε δίπλα μου κοιτώντας με περίεργα, καθώς δεν με είχε ξαναδεί με μη ηλεκτρονικό μαραφέτι στα χέρια.

Στο εξώφυλλο του βιβλίου υπήρχε μια φώτο του ήλιου από το SOHO σε μπλε χρώμα και το παιδί ηλικίας 2,5 χρονών με ρώτησε γιατί ο ήλιος είναι μπλε. Η απάντηση μου «γιατί ο ήλιος είναι γεμάτος υδρογόνο» φαίνεται ότι της έκανε τεράστια εντύπωση καθώς μόλις έφτασε η μάνα της στο σπίτι, την ενημέρωσε τουλάχιστον 1.000 φορές μέχρι το βράδυ για το υδρογόνο του ήλιου. Φυσικά δεν ήταν δύσκολο για την γυναίκα να ανακαλύψει τον ηθικό αυτουργό.

Οι μέρες κύλησαν με μένα να έχω αγοράσει πολλά περιοδικά και να έχω πάρει έντυπα από σχεδόν όλα τα μαγαζιά ηλεκτρονικών της Έδεσσας καθώς αποφάσισα στον πανικό της απιντερνετοποίησης να πάρω ένα smartphone. Ακόμη και τις στιγμές που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχω πάρει απόφαση και είμαι ανάμεσα σε iPhone, HTC Hero και Νokia N900. Ο λόγος είναι απλός, ανακάλυψα την υπηρεσία Web’n’Mail της Wind η οποία με 8€ παρέχει 120ΜΒ όγκου δεδομένων, τα οποία είναι υπεραρκετά για μέρη χωρίς WiFi , που είναι απελπιστικά λίγα στην  Έδεσσα.

Ο καιρός πέρασε τελικά και μόλις γύρισα Πάτρα. Κυριολεκτικά παρά το πολύωρο ταξίδι δεν πήγα στο WC μόλις μπήκα σπίτι, αλλά άνοιξα το pc για να ποστάρω στο newsfilter. I’m addicted I know it…

Δείτε και την παρακάτω αστεία διαφήμιση με συμπτώματα ιντερνετεθισμού: