Άναψε το φως: Στην τελεία – Η εκδίκηση της γραμμής

Ωραία, έγινα τελεία, σημείο. Και στίγμα να το πεις δεν είναι λάθος. Κι εκεί που απολάμβανα αμέριμνη την ηρεμία μου, ξάφνου περνάει από πάνω μου μια γραμμή! Γραμμή βιαστική, Την πατήσαμε, σκέφτηκα.

«Σήκω», μου λέει,  «έχεις ταξίδι, τι νόμιζες δηλαδή, έτσι εύκολα θα ξεμπέρδευες από εμένα; Σήκω, πρέπει να έρθεις μαζί μου.»

« Άσε με, δεν πάω πουθενά.» διαμαρτυρήθηκα «καλά είμαι εδώ ήρεμη.»

«Σήκω, έχεις ταξίδι» επιμένει, με αρπάζει από το μανίκι και πατάει το γκάζι ξαναρχίζοντας την ξέφρενη πορεία.

«Και που πας; Που πάμε;»

«Δεν ξέρω, αυτό μόνο αν έρθεις θα το μάθεις»

Κι έτσι ανύποπτα άρχισε πάλι το ταξίδι. Έβγαλα τους χάρτες μου κι άρχισα να σχεδιάζω πορεία, να γυρίσω πίσω εκεί που ήμουν ή τέλος πάντων να καταστρώσω ένα πλάνο, να βρω έναν τρόπο να σταματήσω. Άρχισα πάλι να χαράζω γραμμές…αδιέξοδο.

Ξυπνώ. Ανοίγω τα μάτια. Χαμογελώ και σαστίζω.

Βλέπω σαν καρέ κινηματογραφικό εικόνες από παρελθόντες χρόνους: μια κουρτίνα να ανεμίζει μπροστά από ένα παράθυρο που ξεχάστηκε ανοιχτό και μικρές σταγόνες καλοκαιριάτικης βροχής να σκουραίνουν σιγά σιγά το θαμπό μωσαϊκό σχηματίζοντας μικρές λιμνούλες.

Ένα γαλάζιο περίεργο καθρεφτίζουν, που πάει να γίνει γκρι και δεν γίνεται.

Το παίρνω απόφαση.

Δεν είμαι τώρα εδώ που τα λέμε εγώ για τελεία, δεν κάνω. Που να σταθώ στο ίδιο σημείο, αδύνατον!

«Φύγαμε» γνέφω στον δρόμο που με περιμένει εκεί κάτω. Μοιάζει με γκρι αλλά δεν είναι, είναι πάλι εκείνο το περίεργο γαλάζιο.

Και είμαι ευτυχισμένη.

Τελεία και παύλα, (γραμμή δηλαδή). _

Soundtrack:

Fast Car – Tracy Chapman