Από Θεσσαλονίκη προς Αθήνα 17/2/2022
Παρατηρώντας μια διαδρομή με το τρένο
Αποφασίζω να πάρω το τρένο αντί για το λεωφορείο μιας και θα γλιτώσω κοντά στις 2 ώρες ταξίδι. Δεν είναι και λίγο αν σκεφτείς ότι η ταλαιπωρία είναι μεγάλη, ιδίως όταν είσαι φορτωμένος από πάνω μέχρι κάτω. Προσπαθώ να ανεβάσω τα πράγματα μου στο βαγόνι για να προλάβω μια καλή θέση για τη βαλίτσα μου, καθώς οι χώροι αποθήκευσης γεμίζουν σχετικά γρήγορα. Τοποθετώ τη βαλίτσα και δίπλα είναι και η θέση μου. Ναι, πάντα κλείνω τη θέση δίπλα ή απέναντι από τις βαλίτσες για να έχω ορατότητα στη δική μου. Είναι μια ανασφάλεια που έχω και δεν με νοιάζει και πολύ να τη ξεπεράσω. Τόσα γίνονται στις μέρες μας. Και η βαλίτσα μου κουβαλάει σημαντική γκαρνταρόμπα για έναν ολόκληρο μήνα. Δε θα ήθελα να κλαίω για τις απώλειες.
Τέλος πάντων, αφού έχω τακτοποιηθεί και βολευτεί στη θέση μου, η επόμενη ιεροτελεστία μου είναι η προσευχή να μην κάθεται κανείς δίπλα μου, για να έχω ένα ήσυχο και πλέον πιο covid-free ταξίδι. Βέβαια, δε θα μπορούσαν και πολλά να αλλάξουν με τη προσευχή και όντως κάποιος ήρθε δίπλα μου. Ευτυχώς φαινόταν κοντά στην ηλικία μου και αυτός φορτωμένος με ακουστικά στα αυτιά και στυλάκι “μη με χαιρετήσεις καν, δεν έχω όρεξη για πολλά πολλά”. Οπότε θα τα πηγαίναμε καλά!
Στις μπροστινές θέσεις ένα ηλικιωμένο ζευγάρι φαινόταν φανερά ανήσυχο καθ’ όλη τη διάρκεια των 10 λεπτών μέχρι να ξεκινήσει το τρένο. Και οι δύο τους έκαναν ρητορικές ερωτήσεις πιθανώς. Διότι, δε ρώτησαν κάποιον άλλον γύρω τους. “Όντως αυτό είναι το τρένο που πάει Αθήνα; Είναι σωστές οι θέσεις στις οποίες καθόμαστε; Έχουμε ξεχάσει κάτι και αν ο καιρός στην Αθήνα θα είναι όπως και εδώ”. Και πολλές άλλες. Ξεκινάει το τρένο κάνουν τη δική τους προσευχή και για την επόμενη ώρα δεν λένε σχεδόν τίποτα ο ένας στον άλλον. Μετά άρχισαν να κουβεντιάζουν για το πόσο έχει αλλάξει η διαδρομή, αλλά τα χωριά φαίνονται τα ίδια. Δεν έχει αλλάξει η αισθητική τους. Δεν έχει αλλάξει το “χάλι” τους, σύμφωνα με αυτούς. Δε θα διαφωνούσα καθόλου στο σημείο αυτό. Πολλά χωριά φαίνονταν να είναι στο έλεος της φυσικής και κοινωνικής, όχι και τόσο τυχερής, μοίρας τους.
Όλη αυτή την ώρα εγώ άκουγα αμέριμνη τη μουσική μου, όπως και ο διπλανός μου, στον οποίο δεν έδινα καμία σημασία. Το μπροστινό μου ηλικιωμένο ζευγάρι είχε κλέψει όλη τη παρατηρητικότητα και κοινωνική μου περιέργεια. Γενικά μου αρέσει να παρατηρώ το κόσμο, όσο πιο διακριτικά μπορώ και να κάνω σενάρια ή να βγάζω τα δικά μου κοινωνικά συμπεράσματα. Αυτοί σε αντίθεση με εμάς, δηλαδή, ένα κάθισμα πιο πίσω, ούτε ένα μέτρο απόσταση και όμως είχαμε κάπου στα 50 χρόνια διαφορά και τελείως διαφορετική σκοπιά για τη ζωή και τα ταξίδια. Ταξιδεύαμε μεσημέρι οπότε η όρεξη σιγά σιγά άρχισε να ανοίγει. Εγώ είχα φάει κάτι πιο πριν, μια κακοψημένη τυρόπιτα για την ακρίβεια και θα έκανα υπομονή να φάω μόλις φτάσω. Το ίδιο μάλλον και πολλοί συνεπιβάτες, όπως παρατήρησα. Εκτός φυσικά, από το αγαπημένο μας ζευγάρι, το οποίο με την ακριβή σειρά όπως θα πω τώρα γευμάτισε ελαφριά και υγιεινά.
Πρώτα, δύο τοστάκια καλά ψημένα για τον καθένα, σε αντίθεση με τη τυρόπιτα μου. Μετά προχώρησαν με τα φρούτα. Δύο μπανάνες, ήδη καθαρισμένα και κομμένα μήλα και μανταρίνια. Η αλήθεια είναι ότι πέρα από το γεγονός ότι ήμουν πολύ κοντά στο να τους ζητήσω ένα κομμάτι το τρένο μύρισε όμορφα. Όσο και αν πείραξε η φρέσκια μυρωδιά των φρούτων άλλους συνεπιβάτες. Χυμός σε γυάλινο μπουκάλι, νερό και λογικά τα χάπια στην ώρα τους ήταν τα τελευταία βήματα για το γεύμα τους. Πραγματικά αυτοί οι άνθρωποι ήταν χάρμα οφθαλμών να τους παρατηρείς.
Για την υπόλοιπη μια ώρα έβγαλαν και οι δύο το κομπολόι τους και το γυρνούσαν με έξυπνες τεχνικές γύρω από τα δάκτυλά τους. Τότε ήταν που άφησα και τα ακουστικά μου. 3 ώρες μουσικής και το κεφάλι μου ήταν έτοιμο να εκραγεί. Ήταν η κατάλληλη στιγμή, αφού οι πρωταγωνιστές μας ξεκίνησαν τη κουβέντα. Για διάφορα θέματα τα οποία δε μπορώ καν να θυμηθώ αυτή τη στιγμή. Αλλά ήταν διασκεδαστικοί και κυρίως άκουγαν ο ένας τον άλλον. Η γιαγιά έβγαλε το tablet και πέρασε ένα ολόκληρο μισάωρο να ψάχνει το άλμπουμ φωτογραφιών. Όταν το βρήκε, πραγματικά είχα καιρό να δω ένα τόσο αληθινό χαμόγελο. Και το άλμπουμ; Είχε μόνο φωτογραφίες από ένα μικρό κορίτσι. Λογικά η εγγονή τους. Μαζί με τους γονείς της, με τους παππούδες της και μόνη της. Μικρές στιγμές ευτυχίας και ευγνωμοσύνης. Μεγάλα μαθήματα για εμάς, το μέλλον αυτής της ανθρωπότητας.
Η αντίθεση ήταν φανερή ή ολοφάνερη θα έλεγα. Οι περισσότεροι νέοι μέσα στο βαγόνι ήμασταν με τα ακουστικά μας. Συνδεδεμένοι στα κινητά και αποσυνδεδεμένοι με τους γύρω μας. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα και πάλι ενοχές με τον εαυτό μου και τους ομοίους μου. Πόσες άραγε κουβέντες θα μπορούσαμε να ανταλλάξουμε. Απόψεις, ιδέες κτλ. Μέχρι να φτάσουμε θα ήμασταν πιο πλούσιοι σε συναίσθημα από όταν ξεκινήσαμε. Πώς θα ήταν αν πέρα από το άγχος μας για το εάν το κινητό μας είναι πλήρως φορτισμένο και ότι θα έχουμε αρκετά δεδομένα για internet, σκεφτόμασταν να οργανώναμε και εμείς το γεύμα μας. Και δεν τρώγαμε πρόχειρα και “βρώμικα” “στο πόδι”. Και όμως συνειδητά θα έλεγα επιλέγουμε τα κινητά μας πιο πολύ από εμάς. Δε ξέρω τι είδους απόδραση είναι αυτή, αλλά σίγουρα είναι απόδραση από αυτό που έγραψα παραπάνω.
Η οργάνωση τους, οι κουβέντες τους και η διασκέδαση τους σε ένα μόνο ταξίδι μπορεί να γίνει μάθημα ζωής! Ίσως είναι ρομαντικό αλλά μπορεί το στοιχείο που λείπει από τις μέρες μας να είναι η ρομαντικοποίηση.
Σε αυτό το link μπορείτε να βρείτε περισσότερα άρθρα που αφορούν τη κοινωνία και τους ανθρώπους.
Καλή ανάγνωση!
