Αυτό είναι ένα guest post από την red_annoulex την οποία και ευχαριστούμε πολύ!
Λατρεία το graffitαρισμένο προβατάκι στη Γεωργίου Σταύρου! Υπάρχει κι άλλο ένα λίγο πιο κάτω, και κάθε φορά που τα βλέπεις σου φτιάχνουν τη μέρα βρε παιδί μου! Είναι σαν να βοσκούσε, και να σήκωσε για λίγο το κεφάλι του να κοιτάξει εσένα ανάμεσα στο γκρίζο του κλειστού στενού. Εσένα κοιτάει, ναι, εσένα!
Τι θέλει όμως να πει ο ποιητής; Ότι έχουμε γίνει στάνη; Ε, όχι δα. Ας μην προσβάλλουμε έτσι τα ζωάκια! Στη στάνη επικρατεί τάξη, σειρά, ο καθένας έχει το σανό του, το χώρο του, κι όλοι συμβιώνουν, συνήθως, εν ειρήνη.
Βάλε το νεοέλληνα (θα μπορούσα να το θέσω σε διεθνές απίπεδο αλλά θα είναι άδικο για τους λίγους που θα αδικήσω) σε στάνη, και μετά το γκρινιάρικο γρούτσου γρούτσου του (δεν είμαστε πρόβατα φυσικά, είμαστε όμως ροζ), κάτσε να απολαύσεις το θέαμα -τα ποπ κορν μου με extra αλάτι παρακαλώ.
Αρχικά θα το παίξει άνετος, θα προσπαθήσει να κερδίσει έδαφος, παρέες, όλο και καμιά γουρουνίτσα θα του γυαλίσει, αν κι εδώ που τα λέμε, στην ανάγκη, και η φοράδα μια χαρά του κάθεται. Μετά το κουτούπωμα της γουρουνίτσας/φοραδίτσας/αγελαδίτσας/όλων αυτών μαζί (αν επιτεθεί σε κότα, κατά πάσα πιθανότητα δεν είναι δικός μας), θα το ρίξει στο φαΐ, θα μαλώσει με όλους τους άλλους για να φάει το περισσότερο και μιάμ μιάμ (!), αφού νιώσει αρκετά χορτάτος, θα το ρίξει στην ξάπλα μέσα στη λάσπη.
Τελικά ρε παιδί μου, τι ωραία που είναι η ζωή της υπαίθρου..
