Μία κωμωδία έκανε την εμφάνισή της σε γνωστό θέατρο της Θεσσαλονίκης. Το όνομα αυτής, “Δεν ακούω, δε βλέπω, δε μιλάω”. Οι κριτικές από την παρουσίαση της παράστασης στην Αθήνα ήταν αρκετά καλές και έτσι αποφάσισα να πάω. Η υπόθεση είναι απλή, τρεις διαφορετικοί άνθρωποι, με διαφορετικά προβλήματα, προσπαθούν να επικοινωνήσουν, με ό,τι ευτράπελα και επακόλουθα έχει αυτή η προσπάθεια. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν και οι τρεις ερωτεύονται την ίδια κοπέλα.
Πρέπει να ομολογήσω ότι ο κουφός και ο μουγγός κλέβουν την παράσταση, Τα αστεία τους, ο τρόπος που επικοινωνούν μεταξύ τους, είναι ικανά για να προκαλέσουν αβίαστα το γέλιο σε αρκετές σκηνές. Οι ηθοποιοί έχουν ένα ύφος παρέας, το οποίο “περνάει” και στο κοινό με αναπόφευκτο αποτέλεσμα, οι θεατές να περνούν ένα ευχάριστ0 δίωρο.
Ας περάσουμε όμως και στα αρνητικά. Οι άλλοι δύο πρωταγωνιστές, δεν έχουν ρόλους που μπορούν να προκαλέσουν γέλιο, με αποτέλεσμα να έχουν ένα πιο διαδικαστικό ρόλο. Επίσης, περίμενα κάτι παραπάνω από τη σκηνοθεσία του γνωστού ηθοποιού Χρήστου Χατζηπαναγιώτη. Δεν υπήρχε καμία αλλαγή στο σκηνικό, κάποια κομμάτια αυτού δε χρησιμοποιήθηκαν ποτέ, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η παράσταση σε μία μονοτονία.
Παρόλα αυτά όμως η παράσταση είναι ευχάριστη. Οι ηθοποιοί έχουν τη διάθεση να κάνουν τον κόσμο να περάσει καλά και να γελάσει. Επίσης, υπάρχει και το βαθύτερο μήνυμα που προσπαθούν να προωθήσουν, το οποίο από τη στιγμή που έχει να κάνει με ανθρώπους με ειδικές ικανότητες είναι αρκετά σημαντικό και ουσιώδες. Συνολικά, νομίζω ότι η συγκεκριμένη παράσταση είναι ό,τι πρέπει για να περάσετε ένα ξεκούραστο βράδυ, με αρκετό γέλιο αλλά ταυτόχρονα και με προβληματισμό.