Ο πινόκιο στο θέατρο τέχνης Καρόλου Κουν

Το μαγικό ντιβάνι του καθιστικού ήταν αναμφίβολα, στα παιδικά μου μάτια, το καλύτερο μέρος που μπορεί να έχει ένα σπίτι. Κάθε απόγευμα με υποδεχόταν με περίσσια χαρά και όρεξη για να με ξεκουράσει από μία ακόμη, δύσκολη μέρα που τελείωνε στο νηπιαγωγείο, έπειτα από πολλές ζωγραφιές και παιχνίδι. 6:00(?) η ώρα ακριβώς, πατούσα το κουμπί της τηλεόρασης για να απολαύσω αγκαλιά με μία αγαπημένη σοκολάτα που ακόμη, θυμάμαι ότι είχε πάνω της φιγούρες παιδικών ηρώων, τις γκάφες του σκανταλιάρη Πινόκιο.

Ανατρέξτε και εσείς με ένα γρήγορο flashback στα παιδικά σας χρόνια και σίγουρα, θα βρείτε πολλούς ήρωες να ξεπηδούν από το σεντούκι των κλασικών παραμυθιών που είναι καταχωνιασμένο στην μνήμη σας. Αν, μεταξύ άλλων, αγαπημένος σας ήρωας τυχαίνει να είναι ο Πινόκιο που μέσα από το ψέμα του διδάσκει την αλήθεια, για αρετές , όπως είναι η τιμιότητα, τότε τα παρακάτω νέα θα σας χαροποιήσουν ιδιαίτερα.

Το πασίγνωστο παραμύθι του Κάρλο Κολόντι ανέβηκε στην παιδική σκηνή του Θεάτρου Τέχνης Κάρολου Κουν την Κυριακή που μας πέρασε. Πρόκειται για μία μουσικοθεατρική διασκευή για παιδιά και όχι μόνο, που υπογράφει η Άνδρη Θεοδότου και σκηνοθετεί ο Δημήτρης Δεγαΐτης. Σύμφωνα με το σκηνοθέτη, η παράσταση απευθύνεται σε ηλικιακές ομάδες 4- 104 ετών, εφόσον αποτελεί ένα άκρως επίκαιρο κλασικό παραμύθι που συμβολίζει τη σημερινή εποχή.

Η ιστορία του αγαθού Πινόκιο ξεκινά όταν ο γέρος και καλόκαρδος μαραγκός, Τζεπέτο ανακαλύπτει πως ένα κομμάτι ξύλο κλαίει και γελάει. Σε αυτό το σημείο είναι σημαντικό να γίνει μία μικρή παρένθεση που αποτελεί και ένα από τα κυριότερα ηθικά διδάγματα του παραμυθιού που πάντοτε ξεχώριζα στην ιστορία του Πινόκιο. Ο γερό- Τζεπέτο εξυπηρετούσε πάντοτε όλους τους ανθρώπους πρόθυμα και διόρθωνε χαλασμένα παιχνίδια δωρεάν. Αυτό που όμως, του έλειπε από τη ζωή του ήταν ένα δικό του παιδάκι, για την απουσία του οποίου έκρυβε μεγάλη θλίψη στην ψυχή του. Αυτό το κενό έρχεται να καλύψει η Γαλάζια Νεράιδα, όπου με τη βοήθεια του μαγικού ραβδιού της, μεταμορφώνει την κούκλα σε αληθινό αγοράκι και κάνει αληθινή την επιθυμία ενός ανθρώπου που πάντοτε φρόντιζε να δίνει τόση ευτυχία στους άλλους.

Αντικρίζοντας το παραπάνω θέαμα λοιπόν, ο Τζεπέτο αποφασίζει να κατασκευάσει μια όμορφη μαριονέτα και να της δώσει το όνομα  Πινόκιο. Οι δύο τους δημιουργούν μια παράξενη οικογένεια και ο ξύλινος κούκλος μεγαλώνει με τον ίδιο τρόπο που θα μεγάλωνε και ένα πραγματικό παιδί. Μα ο Πινόκιο βρίσκει πως η ζωή δεν είναι καθόλου εύκολη. Αποφασίζει κρυφά να πουλήσει το αλφαβητάρι του για να παρακολουθήσει μια παράσταση με μαριονέτες, στο δρόμο του συναντά μια πονηρή αλεπού και έναν απατεώνα γάτο που του κλέβουν τα χρυσά νομίσματα και μέσα σ’ όλα αυτά, εκατοντάδες ψέματα και μια μύτη που διαρκώς, μεγαλώνει
Στο τέλος, το ξύλινο αγόρι καταλήγει σε ένα μαγικό τσίρκο, όπου μεταμορφώνεται σε γάιδαρο. Νιώθει πως τώρα χάνει τον αγαπημένο του Τζεπέτο και ολόκληρος ο κόσμος γύρω του μοιάζει να καταρρέει. Η καλή του Νεράιδα όμως – φύλακας άγγελός του – του δίνει μια ακόμα ευκαιρία και τον μεταμορφώνει σε αληθινό αγόρι.

Σε αυτό το θεατρικό ταξίδι που αποτελεί το τρίτο, κατά σειρά – μετά το Μολυβένιο Στρατιώτη και τον Αλαντίν- έργο που ανέβηκε στην παιδική σκηνή του Θεάτρου Τέχνης, σκηνικά και ηθοποιοί μεταμορφώνονται μαγικά και συνθέτουν έναν αυτοσχέδιο και συνάμα, γοητευτικό τρόπο που χαρακτηρίζει τις περισσότερες παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης. Έτσι, δεν προκαλεί εντύπωση το γεγονός πως οι ηθοποιοί δημιουργούν με τα σώματα τους τα εργαλεία ενός εργαστηρίου μαριονέτας, ένα τσίρκο… ακόμα και την κοιλιά μιας φάλαινας!

Σύμφωνα με τους ηθοποιούς, οι σκηνές στις οποίες το παιδικό κοινό εκδηλώνει άκρατο ενθουσιασμό είναι όταν ο Πινόκιο από ξύλινη και άψυχη κούκλα αρχίζει να κινείται, αλλά και στο σημείο που οι περιπέτειές του, αποκτούν σάρκα και οστά πάνω στη σκηνή. Οι παραστάσεις θα πραγματοποιούνται κάθε Κυριακή στις 11:00 και 15:00, αλλά και κάποιες καθημερινές, κατόπιν συνεννόησης με σχολεία που το επιθυμούν.