Ω τί κόσμος μαμά;

Δευτέρα βράδυ, παρακολουθώ ειδήσεις σε γνωστό κανάλι και ξαφνικά στο άκουσμα μιας είδησης παθαίνω ένα σοκ και δέος να το πω;… μου ήρθε να “αποβάλλω” το φυστίκι που έτρωγα  να το πω;… ε θα το πώ… Τί Steven King και φούμαρα.. Κουτρουμάνης σου λέει, ένα όνομα μια ιστορία.

Γιατί άν το καλοσκεφτείτε ποιός άνθρωπος με νοημοσύνη άνω του μηδενός και έχων σώας τας φρένας θα δημοσίευε στην εφημερίδα της κυβερνήσεως στις 8 Νοέμβριου του 2011, νομοσχέδιο, σύμφωνα με το οποίο άτομα με σεξουαλικές και άλλου είδους διαστροφές, χαρακτηρίζονται ώς “ανάπηρα” και μπορούν εν δυνάμει να διεκδικήσουν, ανάλογα την περίπτωση, ελαφρύνσεις όπως μειωμένο εισητήριο στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ή μειωμένο λογαριασμό στη Δ.Ε.Η αν κριθούν ανάπηροι.

Βέβαια τα ποσοστά ποικίλουν απο 20-35% και δεν εξασφαλίζουν τυπικά κάτι τέτοιο, όμως σε περίπτωση περισσότερων της μίας νόσων ουδείς γνωρίζει άν κάτι τέτοιο θα ήταν εφικτό. Στη λίστα των παρεκκλίσεων-διαστροφών περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων, η παιδοφιλία, η επιδειξιομανία, ο σαδομαζοχισμός, ο φετιχισμός κλπ. Μετά όμως τη γενική κατακραυγή που επακολούθησε της γνωστοποίησης του νομοσχεδίου, ο υπουργός αναδιπλώθηκε και πλέον πρότεινε τη δημιουργία ειδικής επιτροπής για την αναπροσαρμογή του κανονισμού.

Πώς είναι δυνατόν όμως σε μια χώρα όπως η Ελλάδα που πάππου προς πάππου υπήρξε παραδοσιακή και συντηρητική να λαμβάνονται αποφάσεις όπως αυτή, που ακόμη και σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία θα προκαλούσαν εντονότατες αντιδράσεις, αδυνατώ να καταλάβω. Πώς ξαφνικά μια κοινωνία γεμάτη ταμπού και περιορισμούς επιχειρεί να εντάξει στο σύστημα άτομα όχι μόνον παρεκκλίνοντα του μέσου όρου αλλά και ασθενή και περιθωριακά; Και από την άλλη διερωτώμαι, τί θα γινόταν αν δεν είχε γίνει επερώτηση στη Βουλή για το εν λόγω θέμα από κάποιο βουλευτή; Πού αρχίζει και πού τελειώνει η ανοχή μιας κοινωνίας; Κατά πόσο η “ίση αντιμετώπιση” όπως ορίζει και το Σύνταγμα βρίσκει εφαρμογή σε άτομα που δυνητικά μπορούν να προβούν σε εγκληματικές πράξεις όπως οι παιδόφιλοι; Και γιατί μια ολόκληρη κοινωνία την ίδια στιγμή που σωματικά ανάπηροι με μεγάλα ποσοστά αναπηρίας δεν λαμβάνουν τελικά το ανάλογο επίδομα γιατί η Επιτροπή δεν τους το παρείχε για τον οποιονδήποτε λόγο, να αντιμετωπίζει προκλητικά διλήμματα όπως το παραπάνω;

Και όχι, δε μιλάμε για πουριτανισμό ούτε για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε αυτή την περίπτωση γιατί σίγουρα θα υπάρξουν και κάποιοι που θα υποστηρίξουν πως ο φετιχισμός για παράδειγμα αποτελεί προσωπική επιλογή του ατόμου και με κανέναν τρόπο δεν επηρεάζει το σύνολο. Συμφωνούμε, όμως είναι άλλο να σεβόμαστε τις προσωπικές επιλογές του καθενός και άλλο να πριμοδοτούμε κάποιον γι’ αυτές. Θα πρότεινα λοιπόν να μην εξαντλήσουμε τον προοδευτισμό μας σε θέματα που έτσι κι αλλιώς πάντα θα επικρέμονται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω απο τα κεφάλια μας, αλλά να εφαρμόσουμε τον όποιο προοδευτισμό μας ως κοινωνία σε θέματα πραγματικά αναγκαία και επείγοντα για τη βιωσιμότητά μας.