Και γιατί το λέω αυτό; φαντάζεστε να είχατε περισσότερες από μια; Δεν λέω, σαν την μάνα τίποτα στο κόσμο όπως λεν, αλλά καμιά φορά η κατάσταση ξεφεύγει και λες ευτυχώς που είναι μόνο μια.
Όταν είμαστε μικροί, κάθε μάνα, λες και έχουν βγάλει κάποια σχολή όλες και λεν τα ίδια, αρχίζουν, “διάβασε, φάε, πρόσεχε, συμμάζεψε το σωμάτιο σου, φτάνει το παιχνίδι”. Αργότερα, που έχουμε μεγαλώσει λίγο, τα προηγούμενα μένουν σταθερά και προσθέτουν, “μην αργήσεις πάλι θα βγεις, με ποιους θα βγεις, που θα πας, μην πιεις μην μπλέξεις με κακές παρέες, ναρκωτικά”, και και και…
Μετά έρχεται η ώρα να πας για σπουδές. Και αρχίζουν τα κλάματα. Και “εγώ σε είχα παρέα, τώρα που θα πας μόνος σου, μακριά από την μανούλα και τι θα κάνω, θα μου λείψεις” και φιλιά αγκαλιές. Και όταν πια θα είσαι μακριά αρχίζει τα τηλέφωνα. Άλλο από εκεί. Και πάλι τα κλασικά. “Τι έφαγες που πήγες, αν κάνει κρύο αν ντύνεσαι καλά, αν διαβάζεις και περνάς μαθήματα, ποτέ θα έρθεις και μου έλειψες” και αν δεν απαντάς το μυαλό τους πάει στο κακό.
Για τις μανάδες δεν παίζει να μην το άκουσες, η να έχεις δουλειά, έχεις πάθει κακό, γίνονται οι αναπάντητες στο κινητό 15 μέσα σε ένα λεπτό. Και όταν πια έχεις μεγαλώσει, αν και δεν το ‘χω περάσει αλλά φαντάζομαι καθώς αυτά μένουν ίδια στους αιώνες αρχίζουν “πότε θα παντρευτείς, βρες μια καλή κοπέλα, εγώ πότε θα δω εγγόνια όσο είμαι νέα ακόμα να τα χαρώ” και αλλά πολλά. Όταν πια έχεις παντρευτεί αρχίζει να ασχολείται με τη νύφη της και το κεφάλι μας ησυχάζει επιτέλους. Όχι όμως και πολύ αλλά κάτι είναι και αυτό.
Πάντως, ότι και να τραβάμε από τις μανάδες μας δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που τραβούν αυτές από εμάς. Γι αυτό τις αγαπάμε και είναι η μόνη γυναίκα που δεν θα μας προδώσει ποτέ. Μακάρι να ήταν και η μόνη γυναίκα που μας ζαλίζει αλλά δυστυχώς το κάνουν όλες… αλλά το τι τραβάμε από τις γυναίκες θα το αναφέρουμε άλλη φορά. Τελικά, είμαστε ταλαίπωρα όντα οι άντρες.
