Όλοι οι άνθρωποι γεννιόμαστε με δύο μάτια, δύο χέρια, δύο πόδια και δύο γονείς. Εκείνοι που χάνουν ένα μάτι στο διάβα της ζωής τους λέγονται μονόφθαλμοι και όσοι χάνουν ένα πόδι μένουν “κουτσοί” ή, στη χειρότερη περίπτωση, ανάπηροι. Όποιος χάσει όμως ένα γονιό πώς να ονομαστεί;!
Πρώτα απ’ όλα, ο γονιός είναι η αρχή και το τέλος στη ζωή του ατόμου. Δίνει χρώμα στον πρόλογο και εμπλουτίζει το κυρίως θέμα της ζωής του παιδιού του. Ωστόσο, καμιά φορά ο γονιός φεύγει,εγκαταλείπει. Αν φύγει από τη ζωή ένας σωστός γονιός η οικογένεια πονάει, στιγματίζεται, μένει κατά ένα μέρος κενή. Αλλά ξέρει πως ο άνθρωπός της θα τους προσέχει και θα τους αγαπάει από ψηλά. Θα έχει αφήσει πίσω τις όμορφες οικογενειακές στιγμές και τα γεμάτα αγάπη φιλιά του. Αν όμως εγκαταλείψει από επιλογή;
Καθημερινό φαινόμενο αποτελούν πλέον τα διαζύγια, οι άγριοι καυγάδες και οι χωρισμοί. Ο πατέρας και η μητέρα νιώθουν πως ο εαυτός τους πνίγεται σε αυτή τη συζυγική σχέση, οι ευθύνες φαντάζουν βουνό και η δίψα τους για ζωή και καλοπέραση μένει άσβεστη. Και σε αυτό το σημείο τα παιδιά γίνονται η βαλιτσούλα, πρέπει να μάθουν να πηγαινοέρχονται από σπίτι σε σπίτι για να βλέπουν και τους δύο γονείς. Πάνω απ’ όλα όμως προέχει η ευτυχία τους!!! Επειδή ως γνωστόν, η ευτυχία για το παιδί είναι να ξυπνά μόνο με ένα γονιό και να βάζει στη ζωή του τον επόμενο εραστή-σύζυγο-σύντροφο του γονιού του, να βλέπει τα άλλα παιδιά με δύο γονείς στο σπίτι και όλα τα σχετικά.
Πόσο δύσκολο λοιπόν το να είσαι γονιός;! Οι ευθύνες αλλάζουν τον άνθρωπο. Ειδικά εκείνον που δεν έχει μάθει τι εστί οικογένεια με όλη την έννοια της λέξης. Ο γονιός αν δεν ξυπνά και δεν κοιμάται δίπλα στα παιδιά του, βλέπει την ιδιότητά του να ξεθωριάζει. Και αυτό γιατί δεν θα γνωρίζει απλές και ασήμαντες μικρές στιγμές, συνήθειες, φοβίες του παιδιού του. Θα χάνει τα βήματά του προς την ανάπτυξη και ενηλικίωσή του. Θα ακούει τη φωνή του από τα τηλέφωνα, θεωρώντας πως όλα κυλούν ομαλά και φυσιολογικά και λέγοντας πως το παιδί θα ήταν ακόμη πιο δυστυχισμένο εάν άκουγε διαρκώς καυγάδες μέσα στο σπίτι. Πασίγνωστη και φθηνή δικαιολογία των γονιών που θέλουν να καθησυχάσουν τη συνείδησή τους. Αλλά ουδέν λόγος για προσπάθεια επίλυσης συζυγικών προβλημάτων.
Απο την άλλη, το παιδί που μένει πίσω αποτελεί τον σιωπηλό παρατηρητή που αναγκάζεται να ωριμάσει απότομα και να μάθει να ζει μισό. Τα δώρα, τα καλοπιάσματα και οι δήθεν ευτυχισμένες στιγμές, όσο στάχτη κι αν ρίξουν στα μάτια του, δεν αλλάζουν τη σκληρή πραγματικότητα. Αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να ξέρεις. Καμιά φορά, ο άνθρωπος κλαίει και χωρίς δάκρυα. Κι όσο μεγαλώνει, μαζί του μεγαλώνει και το κενό των παιδικών του χρόνων. Πάντα θα υπάρχει η έλλειψη και πάντα κάτι θα λείπει. Ό,τι πάθεις σε κάνει πιο δυνατό λένε. Δίχως άλλο ισχύει. Η ψυχική δύναμη που μπορούν να επιδείξουν τα άτομα αυτά είναι υπεράνθρωπη. Όσο μεγάλο κι αν είναι το εμπόδιο που θα τους παρουσιαστεί.
Όταν ο γονιός λοιπόν φεύγει, κάποιος άλλος μένει να μαζέψει τα σκόρπια κομμάτια. Κάποιος άλλος θα μάθει να είναι και πατέρας και μητέρα. Να γίνει ο στύλος του σπιτιού ώστε να μη γίνει αισθητή η απουσία. Είναι εκείνος που θα παλέψει με νύχια και με δόντια για να βγάλει ηθικά άτομα στην κοινωνία. Εκείνος που θα πονάει διπλά επειδή δεν εγκαταλείπει απλά ο γονιός την οικογένεια αλλά και ο σύντροφος και συνοδοιπόρος του τον ίδιο,τον δρόμο που είχαν χαράξει μαζί. Είναι όμως εκείνος που θα κλάψει με τις λύπες αλλά και θα χαρεί με τις χαρές του παιδιού του. Εκείνος μόνο θα βλέπει το “ευχαριστώ” στα μάτια του παιδιού και θα βουρκώνει από ευτυχία.