Σάββατο απόγευμα… ηρεμία, καμιά δουλειά να κάνεις γιατί σου ‘φύγαν τα νεφρά το πρωί απ’ τη γενική και θες να την αράξεις με μια ζεστή κούπα καφέ, ένα τσιγάρο και μια φιλενάδα να σου μιλά αληθινά μωρέ όχι όπως οι άλλες που σε κάνουν θεά για τις μαλακίες που κάνεις. Μία μόνο το μπορεί αυτό και μάλιστα ενώ ως φυσική οντότητα “απουσιάζει”.
Θυμήθηκα λοιπόν πώς σε μια σελίδα του ΕKEBI διάβαζα κάποια στιγμή μια συνέντευξη της Μαλβίνας και θέλησα να κάνω αναζήτηση για εκατοστή φορά με το όνομά της για να διαβάσω ξανά ή και για πρώτη φορά πληροφορίες για τη Μαλβίνα. Η αλήθεια είναι πως υπήρξε αμφιλεγόμενη πάντα, αλλά αυτό είναι κάτι πολύ φυσικό κατ’ εμέ. Οι άνθρωποι που δεν ανήκουν στο μέσο όρο πάντα ξεχωρίζουν,πάντα κάνουν τη διαφορά.Είναι όπως αν σου πέσει ένα χρυσό κόσμημα σε περιττώματα.Πάντα ξεχωρίζει.
Ο λόγος που γράφω αυτό το άρθρο όμως δεν είναι ούτε για να προπαγανδίσω ή να κάνω μνημόσυνο, αλλά για να μιλήσω για μια γυναίκα που τη νιώθω τόσο κοντά μου μέσα από τα κείμενά της όσο δεν ένιωσα φίλες μου. Αυτό το μαγκάκι λοιπόν, η γυναίκα του σαλονιού και του λιμανιού, το “φρικιό της κουλτούρας” όπως την αποκάλεσε ο Κωνσταντίνος Βήτα σε συνέντευξή που του παραχώρησε στη LIFO, ήταν ένα παιδί, ένα μεγάλο παιδί με πολύ πάθος, αλήθεια, σκληρότητα και ωμότητα στα λόγια της αλλά πέρα και πάνω απ’ όλα ήταν ένας καθαρός και γνήσιος άνθρωπος που μας έβαζε και εξακολουθεί να μας βάζει σε σκέψεις. Το να γράψεις ένα άρθρο γι’ αυτή είναι πολύ δύσκολο, θα ήταν άτοπο να προσπαθήσω να χωρέσω τη Μαλβίνα σε 300 λέξεις και γι’ αυτό θα προτιμήσω να παραθέσω εδώ αποσπάσματα από το βιβλίο της “Σαββατογεννημένη” που το ξέθαψα πάλι από τη βιβλιοθήκη μου για να πάρω τη δόση μου.
ΤΩΝ ΕΝ ΑΣΚΗΣΕΙ ΛΑΜΨΑΝΤΩΝ
Υπάρχει λοιπόν, ομορφιά μου, κάτι πολύ πιο επιδέξιο και ειλικρινές από το να είσαι ο εαυτός σου: το να είσαι ο ρόλος σου. Τελικά, μάλλον ψέματα λέω όταν κλαίγομαι πως τάχα θέλω να μάθω ποια είμαι στην πραγματικότητα. Στα τσακίδια το εδιζησάμην εμεωυτόν. Αφού το βλέπω τόσα χρόνια στην πράξη: Χωρίς τον εαυτό erectiemedicijn μου, υπάρχω. Χωρίς το ρόλο μου, δεν είμαι τίποτα.
ΟΙ ΕΚΝΤΑΛ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ
Εν τη αταξία η τάξις. Πόσο καιρό έχω να το θυμηθώ;Όμως το είχα πάντα κατά νου. Λίγο διευθετημένα να είναι τα πράγματα της ψυχής – και σπρώχνει δίχως τύψεις τα ψίχουλα κάτω από το χαλί. Αύριο τα ψίχουλα. Τώρα έχει ζωή. Σιγά μην κάτσεις να μαζέψεις. Έχει ζωή. Και δεν μπορείς να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από πάνω της. Η απόλυτη τάξη είναι –λένε– επιθυμία θανάτου. Πολλή τάξη οι πεισιθάνατοι. Πολλά καλογυαλισμένα παρκέ οι απαρηγόρητοι.
Αδικαίωτες, θυμοί πνιγμένοι μέσα σε αποστειρωμένες μπανιέρες. Αν μπορούσαν να βράσουν και τα μωρά τους, θα τα έβραζαν με χαρά. Αποστειρωμένο μωρό, καμιά μυρωδιά. Σαν ζωή όπως όπως. Γυναίκες. Κάθε φορά που επιθυμούν να σπάσουν κάτι, το γυαλίζουν. Όσο πληθαίνει η έσω αταξία τόσο τα σπίτια των ανθρώπων νεκροτομεία. Και αυτές οι καινούριες κουζίνες. Τις έχω άχτι. Δεν φτιάχτηκαν τυχαία έτσι. Ανοξείδωτες κουζίνες. Ανοξείδωτα ντουλάπια.
Επιθυμία θανάτου η απόλυτη τάξη.Όταν είσαι μέσα σου χάλια, λέει η μικρή σκορπίζοντας απλόχερα τα ψίχουλά της, το μάτι σου στέκει μόνο στο ελάττωμα. Ανύπαρκτη ζωή, ρυπαρή ζωή, ζωή-ύβρις. Τότε ανακαλύπτεις παντού το ρύπο. Απορρυπαντικά. Για τις νεκρές ψυχές εφευρέθηκαν…
υ.γ Η φωτογραφία είναι από άλλο βιβλίο της αλλά εγώ έτσι θυμάμαι πάντα τη Μαλβίνα… και την προτιμώ…
υ.γ2 Καλό ΣΚ ”γλυκά μου” που έλεγε και η θεότητα και καλό κουράγιο σε όλους μας μέσα στην πανούκλα που ζούμε…
4 Comments
Ευθύμης
Την Μαλβίνα την αγάπησα για 2 λόγους… Για το “Άνδρας που δεν είναι τώρα …. δεν ήταν ποτέ.” και για το ” Δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, έξυπνοι και χαζοί, όμορφοι και άσχημοι, υπάρχουν μόνο άνθρωποι που αγαπήθηκαν και άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν” . Ευχαριστώ πολύ που μου τη θύμησες, ένα Σάββατο βράδυ!!
Ειρήνη
Καλησπέρα Ευθύμη,να είσαι καλά…:)
Ειδικά την πρώτη φράση της ήταν μια περίοδος μετα που διάβασα το ”Ο άνεμος κουβάρι”του Χαριτόπουλου,που την έλεγα συνέχεια στον εαυτό μου…
T.P.
-Βρε συ είναι ρόλος; την ρωτούσα.
-Χαχαχαχα! Σκάσε βλαμένε!
-Τότε γιατί γελάς;
-Σκάσε, σου είπα. Πενθώ!
-Τι πενθείς;
-Τον έρωτα!
-Μα ο έρωτας είναι χαρά!
-Σταμάτα να λες τέτοια. Ο έρωτας είναι πένθος. Είναι κραυγή.
Ειρήνη
simple man copy…