Στους παλμούς μίας άλλης εποχής!

Κάτω από ένα δέντρο στην Πλατεία Συντάγματος, ακριβώς απέναντι από την είσοδο του Μετρό, ένας άνθρωπος αποφασίζει το πρωί της Τετάρτης, να βάλει τέλος στη ζωή του. Δεν θα επεκταθώ σε παραπάνω αναφορές, δεν έχει σημασία άλλωστε, δεδομένου ότι ο άνθρωπος ό, τι και αν πούμε, πίσω δε μπορεί να γυρίσει. Θα σταθώ μόνο στο συμβολικό μήνυμα που ήθελε να περάσει μέσα από την πράξη που τον οδήγησε στο  αξιοπρεπές του τέλος. Εκπροσωπώντας με το σημείωμα του, το σύνολο των πολιτών, αυτός ο x, y άνθρωπος αποφάσισε, με μία μεμονωμένη πράξη που του κόστισε την ίδια του τη ζωή, να αποχαιρετήσει μία κοινωνία που εδώ και πολύ καιρό, έχει η ίδια εγκαταλείψει τον εαυτό της.

Γι’ αυτό αφήστε με καλύτερα, έστω και με 2-3 μικρές παραγράφους να σας μεταφέρω σε μία άλλη εποχή, έστω και συμβολικά! Σε μία εποχή που μεταφέρθηκα το περασμένο Σάββατο και μαγεύτηκα από το ήθος, το πάθος και τον ενθουσιασμό των ανθρώπων παρά τις δυσκολίες. Σε ένα θέαμα, στην προκειμένη του «Αττίκ», που διδάσκει την ψυχή και την κάνει να ευχαριστιέται, ενώ ο βαθύς ρομαντισμός, η ευγενική μελαγχολία και το λεπτό χιούμορ είναι στοιχεία που κατείχαν πρώτη θέση στις καρδιές των ανθρώπων.

Γοητευτικές προσωπικότητες φιγουράρουν με ομπρελίνα, σφιχτά κολάρα, ξεφτισμένα γάντια από βελούδο, καπέλα με βέλο, δαντελένια, μακριά φορέματα σε εμφανίσεις που η ευγένεια συναντά και παντρεύεται την καλαισθησία. Ο ναός της τέχνης του Αττίκ, η περίφημη «Μάντρα» συνδύαζε με μοναδικό τρόπο στοιχεία από την παρισινή μπουάτ, την αθηναϊκή επιθεώρηση, το βαριετέ, την ταβέρνα και τη μουσικο- φιλολογική στοά. Και το πιο σπουδαίο και αξιοπρόσεκτο είναι πως αυτό το κράμα της καλλιτεχνικής έκφρασης μπόρεσε να επικοινωνήσει ακόμη και με τους πιο μικρούς σε ηλικία, θεατές της παράστασης, οι οποίοι μέσα από το λυρισμό των τραγουδιών παρασύρθηκαν υποσυνείδητα σε μία απαλή και συνοδευτική, χορευτική κίνηση.

Ίσως, εκείνη η εποχή του 1880- 1930 μπορεί να αποδοθεί με τον ορισμό της υψηλής αισθητικής απόλαυσης. Οι νυχτερινές καντάδες, η όρεξη να γνωρίσεις ουσιαστικά τον συνάνθρωπο σου και κυρίως, η όρεξη για ζωή και έμπνευση για δημιουργία υψηλών αξιών εκλείπουν σήμερα. Και πώς να υπάρξουν άλλωστε, όταν ο συνάνθρωπος σου γίνεται μπροστά στα μάτια σου αυτόχειρας της ίδιας του της ζωής;