Συνέντευξη του Χίτλερ από τον δημοσιογράφο Xάνο Ρέγγα. Βρε συ Χάνε δεν αφήνεις σε ησυχία ούτε τους κολασμένους που ψάχνουν λίγη ηρεμία εκεί πάνω στα ξέφωτα του παραδείσου.
– Χάι Χίτλερ, τι κάνετε πως είστε;
– Καλά παιδί μου, καλά, πλησίασε μη με κοιτάς οσάν χάνος
– τι κάνετε?
– δόξα εις τον ύψιστον καλά.
– Πιστεύετε στον ύψιστο;
– Φυσικά. Αν δεν επίστευα δεν θα είχα την πρόσβαση να κάνω τις διακοπές μου εδώ εις τον παράδεισον
– Ναι αλλά ζείτε στην κόλαση.
– Για μένα είναι παράδεισος, με το μαγαζάκι μου, τις γυναικάρες μου, τους ανθρώπους μου, τα παιδιά μου, κουτσά, στραβά τα βγάζουμε.
– Η αλήθεια είναι ότι χαίρομαι που σας συνάντησα πρωί γιατί λένε άμα σας συναντήσει κάποιος για πρώτη φορά βράδυ μπορεί να το μετανιώσει πικρά γιατί τα μάτια σας λένε είναι σαν ματωμένα φεγγάρια.
– Αλήθεια παιδί μου?
– Ε εεγώ δε δε ξέξερω.
– Μη φοβάσαι παιδί μου, είναι μέρα και μόλις είδες την περιουσία μου από τα εγκλήματα μου, πάλι καλά παιδί μου δοξάζω τον κύριο, σε άλλους αμετανόητους και ασυγχώρητους ναζιστές συμβαίνουν χειρότερα όξω από δω!
– Όπως;
– Να, όπου πάνε τους ακολουθούνε περίεργες οντότητες ή δυσωδία ή ακούνε θορύβους, ή και άλλα ας μην τα συζητήσουμε δημοσίως θα χαρακτηριστώ και δεν το επιθυμώ.
– Θέλετε να πείτε ότι τότε που ήσασταν στις δόξες σας είχατε σώας τας φρένας; Με το συμπάθιο κιόλας κύριε Χίτλερ. Μη με παρεξηγάτε, δεν ξεχνώ την άκρατη συμπάθεια, το σθένος και το θαυμασμό των θαυμαστών σας.
– Δεν σε παρεξηγώ παιδί μου μιλάμε ελεύθερα. Η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησα έχοντας μεγαλεπήβολα σχέδια και εν καιρώ πολέμου τα εκπλήρωσα, αυτό να μην το ξεχνάμε, εν καιρώ πολέμου, φυσικά κατάφερα να πραγματοποιήσω αυτά τα σχέδια, το κεφάλι μου κάποια στιγμή δεν άντεξε την πίεση, την ένταση και την ταχύτητα των γεγονότων. Έχω παραδεχτεί πολλές φορές ότι κουράστηκα από ένα σημείο και έπειτα και αρρώστησα, κάποιοι λένε ότι ήταν κληρονομικό, ότι δίνεις, παίρνεις και ότι δέχεσαι επίσης είναι τα πάνω, είναι τα ίδια αλλά κάτω. Ένας πόλεμος με χιλιάδες αθώους δεν σε οδηγεί ποτέ προς στα πάνω. Κάποιοι τους οποίους είχα εμπιστευτεί αγνοών, εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός της αρρώστιας μου προς το συμφέρον τους, γι’ αυτό και έγιναν και έκτροπα. Όταν κατάλαβα πόσο είχε ξεφύγει η κατάσταση ήθελα να ανοίξει η γης να με καταπιεί.
– Και τι έγινε;
– Το αυτό ακριβώς.
– Κάποιοι λένε ότι είχατε πρόβλημα με την μητέρα σας, είναι αλήθεια?
– Την θαύμαζα, αυτή με έσωσε!
– Εκτός από την προστασία και την αγάπη και την αποδοχή που δέχεστε από τους δικούς σας θαυμαστές υπάρχουν στιγμές που νιώθετε ανθρώπους να σας μισούν ακόμα;
– Χρειάστηκε πολύ κόπος και πολύς χρόνος να φτάσω να μιλώ ή να ακούω χωρίς τον θόρυβον εις την σκέψην, να κάθομαι ήρεμος στην καρέκλα χωρίς κραυγές του θανάτου εις την ψυχήν, και να κοιμάμαι δίχως εφιάλτες, ας δούμε αυτό το ξέφωτο του παραδείσου, για να το χαρώ με τους γλυκούς ήχους και τις απαλές τις μυρωδιές του, μου πήρε σχεδόν έναν αιώνα απελπισίας και πόνου και ψυχικής θεραπείας και αυτοσυγκέντρωσης. Ότι λάθη κάνεις σε ακολουθούν μέχρι να τα αλλάξεις, έρχομαι εδώ για να ηρεμώ και να ζητώ σε όσους μου επιτρέπουν συγχώρε…ρε…
– Δεν το πιστεύω αυτό που βλέπω, δακρύσατε; είστε άνθρωπος τελικά και εγώ νόμιζα στην αρχή ότι θα συναντήσω ένα τέρας που αρέσκεται να κατασπαράζει ψυχές.
– Χά χα, χα χα, παιδά…κι μου!
– Μαμα..νούλα !
– Μην φοβάσαι παιδί μου, έλα να σ’ αγκαλιάσω!
– Έχεχε νάνι πιπί κακά.. θαυμαστές ?
– Αν έχω να πω κάτι στους δικούς μου?
– Ναι
– Παιδιά μου σας αγαπώ να προσέχετε
Επόμενη συνέντευξη από τον… Νίτσε!
