Σε προηγούμενο άρθρο είχα γράψει για την Αγκάθα Κρίστι και την αστυνομική λογοτεχνία, την οποία διαβάζω ιδιαιτέρως. Αυτό τον καιρό διαβάζω το μυθιστόρημα της “Στίγμα στο πρόσωπο”. Πρωταγωνιστής ντετέκτιβ σε αυτό το βιβλίο είναι ο Ηρακλής Πουαρό τον οποίο είχα αναφέρει στο παλιότερο άρθρο. Πάντα μυστηριώδης, υπερήφανος για τις ικανότητες του και καλοφαγάς με εκλεκτό γούστο. Αν και μικροκαμωμένος με αυγοειδές κεφάλι και τεράστια και φροντισμένα μουστάκια έχει φοβερή αυτοπεποίθηση και πίστη στις ικανότητες του. Και δεν έχει άδικο γιατί πάντα καταφέρνει να βρει τον ένοχο όσο καλά και αν αυτός κρύβεται.
Στο συγκεκριμένο βιβλίο (Mrs MacGinty’s dead, 1952) έχουμε ένα έγκλημα που φαίνεται πλήρως ξεκάθαρο. Η κυρία Μακ Γκίντυ, καθαρίστρια στο επάγγελμα βρίσκεται νεκρή στο σπίτι της. Το σπίτι είναι ανάστατο και λείπουν τα λεφτά τα οποία έκρυβε για ώρα ανάγκης. Ένοχος θεωρείται ο νεαρός άντρας που νοικιάζει ένα δωμάτιο στο σπίτι της νεκρής.Άτομο μοναχικό, λιγομίλητο και κάπως παράξενο.Οι ένορκοι στο δικαστήριο τον καταδικάζουν σε θάνατο χωρίς καμία αμφιβολία καθώς άλλωστε όλα τα στοιχεία οδηγούν σε αυτόν.
Όμως ενώ η υπόθεση φαίνεται να έχει πια κλείσει και μένει λίγος καιρός στον καταδικασμένο νοικάρη, ο αστυνομικός Σπενς που έχει αναλάβει την υπόθεση νιώθει πως κάτι δε πάει καλά.Έτσι αποφασίζει να μιλήσει στον Πουαρό για να του εκθέσει τις αμφιβολίες του εφόσον δε πιστεύει πως ο νεαρός σκότωσε όντως τη νεκρή.
Ο Πουαρό πείθεται και πηγαίνει στο χωριό όπου έγιναν όλα για να ερευνήσει τους ανθρώπους του περιβάλλοντος της νεκρής. “Όλοι φαίνονται καλοί άνθρωποι” σκέφτεται ο Πουαρό και αρχίζει να αντιλαμβάνεται πως το χωριό αυτό δε μπορεί να είναι τόσο τέλειο όσο φαίνεται.Ρίχνει λοιπόν τα δολώματα του και περιμένει..Οι ύποπτοι πολλοί και ο Πουαρό που στην αρχή αμφέβαλλε για την επιτυχία του όλου εγχειρήματος, πείθεται σταδιακά πως ίσως ο αστυνόμος Σπενς να είχε τελικά απόλυτο δίκιο.
){kind=link}