Ή καλύτερα θα έπρεπε να λέμε ανεργία Vs ανεργία. Και στους δύο τομείς τα ίδια χάλια είναι. Το δημόσιο παρά τις απολύσεις- διαθεσιμότητα-κινητικότητα παραμένει ακόμα ο μεγαλύτερος εργοδότης. Είναι σχεδόν το μοναδικό που μέσω κάποιων προκηρύξεων κάνει κάποιες συμβάσεις εργασίας. Ελάχιστες βέβαια σε σχέση με τους δείκτες ανεργίας μας, για λίγους μήνες συμβάσεις, αλλά τουλάχιστον είναι το μοναδικό που κινείται. Στο δημόσιο τους συμφέρει να απολύουν τους ήδη υπάρχοντες που έχουν μισθοδοσία 1.500€ και να προσλαμβάνουν νέους με 500€. Το όφελος είναι τεράστιο για τα δημόσια ταμεία. Στο δημόσιο κάποτε έμπαινες με ΑΣΕΠ. Δηλαδή μέσω διαγωνισμών περνούσαν εκείνοι που συγκέντρωναν την υψηλότερη βαθμολογία υπολογίζοντας και τα μόρια από τα πτυχία που είχαν. Βέβαια κι εκεί υπήρχε σύστημα ένα μέρος των επιτυχόντων να έχουν περάσει λόγω ενός γνωστού που επενέβη στη διαδικασία επιλογής. Δηλαδή οι βουλευτές κανόνιζαν να περάσουν γνωστά τους άτομα (με όφελος την ψήφο τους) ακόμα κι αν δεν είχαν ούτε απολυτήριο λυκείου. Τώρα πια ο ΑΣΕΠ έχει μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Γίνονται προκηρύξεις όπου καταθέτεις αίτηση κι η επιτροπή αξιολόγησης φυσικά επιλέγει μόνο αυτούς που είναι “μιλημένοι”. Δηλαδή καμία τύχη για τον απλό τίμιο πολίτη.
Να μην μιλήσω για τις απεργίες. Απεργούμε που στο 8ωρο, τις 7 ώρες πίνουμε καφέ στο γραφείο μας, με το air condition και συζητάμε τα κουτσομπολιά της ημέρας. Και εξαγριωνόμαστε που τολμά να πατήσει το πόδι του ένας πολίτης και θέλει να τον εξυπηρετήσουμε. Ε, όχι! Πολύ δουλειά! Τί να πει κι αυτός που δουλεύει σε μεταφορική εταιρεία 10 ώρες για 600€ και του βγαίνει η μέση; Τολμάμε εμείς και μιλάμε γιατί δεν μας αφήνουν να διαβάσουμε με την ησυχία μας το cosmopolitan. Τη Δευτέρα είχαμε γιορτή, την Τρίτη απεργία. Σήμερα θα μου δώσουν καμία δουλειά να κάνω; Βαρέθηκα να κάθομαι δηλαδή! Από βδομάδα θα ξαναδιαμαρτυρηθούμε. Μη δουλέψουμε λιγάκι! Τα καλά του δημοσίου επομένως είναι ότι ξέρεις ότι θα πάρεις σίγουρα το μισθό την προκαθορισμένη μέρα, έχεις ασφάλιση και εν μέρει κάποια σιγουριά μεγαλύτερη από το αν δούλευες με το αφεντικό από πάνω σου να σε επιβλέπει.
Στον ιδιωτικό τομέα έχουν ελπίδα οι πολύ καλοί πτυχιούχοι, καθώς για τις μεγάλες θέσεις απαιτούνται υψηλά προσόντα. Στον ιδιωτικό αν σε γνωρίζει ο εργοδότης ή σε συστήσει κάποιος έχεις μεγαλύτερες πιθανότητες να προσληφθείς. Το μειονέκτημα είναι ότι τώρα με την οικονομική κρίση εκμεταλλεύονται καταστάσεις και δεν δίνουν κανονικά το μισθό, δεν σε ασφαλίζουν κι αν διαμαρτυρηθείς δεν τους νοιάζει. Υπάρχουν τόσοι που περιμένουν στην ουρά. Μπορεί να έχεις σύμβαση σαν 4ωρο και να εργάζεσαι 10 ώρες. Υπερωρίες δεν πληρώνουν φυσικά. Υπάρχει μεγάλη ανασφάλεια αν θα έχεις και αύριο δουλειά, συνήθως ο εργοδότης σε παρακολουθεί άμεσα ή συχνά υπάρχει κακό εργασιακό περιβάλλον. Ανέχεσαι όποια κατάσταση σου τύχει γιατί ξέρεις ότι πλέον δεν υπάρχει άλλη εργασία. Δυστυχώς οι απολυμένοι προέρχονται από τον ιδιωτικό τομέα. Κλείνουν εργοστάσια, επιχειρήσεις, τα πάντα και φτάσαμε στο 1,5 εκατομμύριο ανέργους. Στον ιδιωτικό σε προσλαμβάνουν πλέον αν έχουν ανάγκη από ένα έξτρα υπάλληλο. Δηλαδή κάποια συγκεκριμένη περίοδο. Μετά πάλι σε διώχνει.
Συνοψίζοντας, δουλειά δεν υπάρχει πουθενά. Βολευόμαστε με συμβάσεις δημοσίου, εποχικές δουλειές ιδιωτικού τομέα κι έτσι στο γύρω-γύρω ψάχνουμε για να επιβιώσουμε. Ας ελπίσουμε να έρθουν καλύτερες μέρες και να ανοίξουν πάλι οι δουλειές.
