Δεδομένου της σημερινής μέρας όφειλα ένα άρθρο – αφιέρωμα. Αφιέρωμα σε μία πόλη, που στα μάτια πολλών φαντάζει ως η ομορφότερη σε όλη τη γη και η οποία γιορτάζει σήμερα τον πολιούχο της και αύριο τα 101 χρόνια της απελευθέρωσής της (ούτε σκυλιά Δαλματίας να ήταν) και κάθε χρόνο έχει τριήμερο εορτασμού (και αργίας), την στιγμή που όλη η υπόλοιπη Ελλάδα έχει το προνόμιο του τριημέρου μία φορά στο τόσο (βλέπε φέτος). Έχουν γραφτεί τραγούδια, ποιήματα, βιβλία ολόκληρα και ένα σωρό άλλα αφιερώματα για την ιστορία και την ομορφιά αυτής της πόλης. Ό,τι ήταν να ειπωθεί έχει ειπωθεί πολύ πριν από το σημερινό δικό μου άρθρο και γι’αυτό δεν θα φλυαρήσω πολύ.
Για την ιστορία, να πούμε πως η Θεσσαλονίκη ιδρύθηκε από τον Κάσσανδρο το 316-315π.Χ. ο οποίος για να μπορέσει να διεκδικήσει το θρόνο της Μακεδονίας, παντρεύτηκε την ετεροθαλή αδελφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Θεσσαλονίκη, προς τιμήν της οποίας ίδρυσε την πόλη και χάρισε σε αυτήν το όνομα της. Λόγω της στρατηγικής της θέσης βρισκόταν πάντα στο επίκεντρο και έτσι έπεσε στα χέρια Ρωμαίων, Ενετών, Σταυροφόρων, Τούρκων και απελευθερώθηκε το 1912 και από την συγκίνησή μας την κάψαμε ολόκληρη 5 χρόνια αργότερα και πάνω στα χαλάσματα και στα Βυζαντινά συντρίμμια καταφέραμε και την ξαναχτίσαμε.
Ποιος είναι αυτός που έχει βρεθεί στην Θεσσαλονίκη και δεν έχει περπατήσει την παραλία από το λιμάνι μέχρι το μέγαρο μουσικής, δεν έχει διασχίσει κάθε στενάκι στα Λαδάδικα, δεν έχει μυρίσει όλα τα αρώματα που αναδύονται από τις αγορές στο Καπάνι και στο Μουδιάνο, δεν έχει χαθεί στα σοκάκια της Άνω πόλης ανάμεσα σε πολύχρωμα σπίτια, γάτες, γλάστρες και ανθρώπους που βγαίνουν στα μπαλκόνια και σε χαιρετάνε, που δεν έχει παρατηρήσει ολόκληρη την πόλη από τον Πύργο του Τριγωνίου και δεν έχει προσπαθήσει να σκαρφαλώσει προς το ψηλότερο σημείο των κάστρων – εκεί που η θέα χαρίζεται απλόχερα μπροστά σου. Αυτός που δεν έχει σπαταλήσει έστω ένα πεντάλεπτο έξω από τον Τερκενλή και άλλα τόσα πάνω από τη σχάρα (με μαλλιά να ανεμίζουν και φούστες να σηκώνονται) από όπου βγαίνει η κάθε μυρωδιά από τους φούρνους τους και πλημμυρίζει ολόκληρη την πλατεία Αριστοτέλους, που δεν έχει ψάξει για μπουγάτσα 6 η ώρα το πρωί μετά από ξενύχτι και δεν τον έχει βρει η μέρα στο Μπιτ Μπαζάρ; Γιατί αλλιώς δεν μπορείς να πεις πως έχεις βρεθεί και έχεις γνωρίσει αυτήν την πόλη. Και αν δεν μιλάς με “με” και “σε”, αν δεν βάζεις το “αφού” στο τέλος της πρότασης, δεν έχεις ζήσει Βαρδάρη ο οποίος σου κόβει την ανάσα και δεν έχεις διαφωνήσει με Αθηναίους (και Λαρισαίους να συμπληρώσω) για το τι ονομάζουμε φέτα, τι τυρί και τι κασέρι, δεν θεωρείς τον εαυτό σου Θεσσαλονικιό.
“…κανείς δεν μένει χωρίς πατρίδα, όσο θα υπάρχει Θεσσαλονίκη.”
Νικηφόρος Χούμνος, 14ος αι.
