Η μεταθανάτια φωτογραφία, δηλαδή η φωτογράφιση των νεκρών, ήταν ένα διαδεδομένο φαινόμενο στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα. Η ανακάλυψη της νταγκεροτυπίας το 1839, της πρώτης πρακτικής και εμπορικής φωτογραφικής διαδικασίας, έκανε οικονομικά προσιτή τη φωτογραφική απεικόνιση σε εκείνους που δε διέθεταν τα χρήματα για ένα ζωγραφικό πορτραίτο. Η μεταθανάτια φωτογραφία ήταν συνήθως η μοναδική φωτογραφία του νεκρού που είχε η οικογένειά του για να θυμάται τη μορφή του. Η πρακτική αυτή συνηθιζόταν ακόμη περισσότερο σε βρέφη και παιδιά, καθώς την εποχή εκείνη τα ποσοστά θνησιμότητας σε αυτές τις ηλικίες ήταν ιδιαίτερα υψηλά. Η δημοτικότητα της μεταθανάτιας φωτογραφίας κορυφώθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα, αλλά εγκαταλείφθηκε όταν εμφανίστηκαν καινούργιες πιο οικονομικές και γρήγορες φωτογραφικές διαδικασίες και διευρύνθηκε η χρήση των φωτογραφικών μηχανών. Οι οικογένειες είχαν πλέον φωτογραφίες εν ζωή και δεν υπήρχε η ανάγκη μεταθανάτιων.
Ο τρόπος απεικόνισης του νεκρού στη φωτογραφία εξαρτιόταν από την ηλικία του και τις προτιμήσεις της οικογένειάς του. Οι πρώτες μεταθανάτιες φωτογραφίες απεικονίζουν το πρόσωπο ή ολόκληρο το σώμα του τοποθετημένο με τέτοιο τρόπο ώστε να μοιάζει σαν να βρίσκεται σε βαθύ ύπνο ή να φαίνεται πιο «ζωντανός». Τα παιδιά συχνά απεικονίζονται ξαπλωμένα σε κάποιον καναπέ ή στην κούνια τους έχοντας δίπλα ένα αγαπημένο παιχνίδι. Πολλές φορές φωτογραφίζονταν με κάποιο μέλος της οικογένειάς τους, συνήθως με τη μητέρα τους. Οι ενήλικες απεικονίζονται κυρίως καθισμένοι σε καρέκλες. Συχνά κατά τη φωτογράφιση χρησιμοποιούνταν ειδικές βάσεις που στήριζαν τον νεκρό στον αυχένα και τη μέση.Αρχικά, υπήρχε η επιθυμία να παρουσιάζονται πιο «ζωντανοί», κι έτσι ήταν συχνό φαινόμενο να φωτογραφίζονται με ανοιχτά μάτια ή να ζωγραφίζονται στα κλειστά βλέφαρα οι κόρες των ματιών. Επιπλέον, συχνά ο φωτογράφος επιχρωμάτιζε τα μάγουλα του νεκρού με ελαφρύ ροζ χρώμα. Αργότερα, οι πρακτικές αυτές εγκαταλείφθηκαν και ο νεκρός απεικονίζεται συχνά μέσα στο φέρετρο, κάτι που συνηθιζόταν περισσότερο στην Ευρώπη και λιγότερο στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Σήμερα η απεικόνιση των νεκρών θεωρείται αποκρουστική και αντιμετωπίζεται ως ταμπού στη δυτική κοινωνία, ίσως επειδή οι σύγχρονοι άνθρωποι δεν είναι αρκετά εξοικειωμένοι με τον θάνατο. Παρόλα αυτά, η μεταθανάτια φωτογραφία έχει εμπνεύσει πολλούς σύγχρονους καλλιτέχνες να φωτογραφίσουν τους νεκρούς, και κυρίως τα θύματα βίαιων θανάτων. Ανάμεσα στους πιο γνωστούς είναι οι Andres Serrano, Enrique Metinides, Joel-Peter Witkin, Maeve Berry.
