Το ρολόι σήμανε 00:00 και όλοι γύρω του γιόρταζαν την είσοδο του νέου χρόνου. Παρατηρούσε τα πρόσωπα μέσα στο δωμάτιο κάτω από ένα χαμόγελο που σχηματίστηκε στο πρόσωπό του και ο νους του γύρισε σε εκείνη τη μέρα, ακριβώς πριν από έναν χρόνο. Ήταν τότε που είχε ορκιστεί στον εαυτό του χρόνου, τέτοια μέρα, να μείνει σπίτι και να ξεκουραστεί αντί να περιφέρεται αδίκως ολονυχτίς στους ασφυκτικούς δρόμους της πόλης πλημμυρισμένους από φωνές, κίνηση και ένα συνεχές βουητό, μουσική που δεν είναι της αρεσκείας του αλλά που επιμένει να ακούει για να ακολουθεί την παρέα. Θυμάται χαρακτηριστικά, πως έπειτα από ένα ατελείωτο δείπνο πέρσι, με το στομάχι του έτοιμο να σκάσει από το φαγητό, τα γλυκά και την βασιλόπιτα είχε ορκιστεί πως την επόμενη χρονιά θα έτρωγε με μέτρο. Είχε δώσει την υπόσχεση στον εαυτό του πως από τη νέα χρονιά θα άρχιζε να κάνει αυτό που πραγματικά τον ευχαριστεί και τον γεμίζει, χωρίς να νοιάζεται τι θα πουν οι άλλοι. Είχε τόσα σχέδια και όνειρα και επιτέλους θα τα έκανε πραγματικότητα. Θα τελείωνε τις σπουδές του και θα έφευγε ταξίδι στο εξωτερικό. Θα ξεκινούσε κολύμβηση και μία ξένη γλώσσα. Θα κοιμόταν και θα ξεκουραζόταν περισσότερο. Θα αφιέρωνε περισσότερο χρόνο διαβάζοντας βιβλία και θα γνώριζε περισσότερο κόσμο χωρίς να περνάει τη μέρα του κάνοντας άσκοπη περιήγηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Θα τραγουδούσε δυνατά και θα μάθαινε να χορεύει στη βροχή. Θα έφτιαχνε στεφάνια από λουλούδια την άνοιξη και θα μάθαινε να τρώει παγάκια αντί για καραμέλες το καλοκαίρι. Θα άφηνε την παιδικότητά του να έρθει και πάλι στο φως και θα μετρούσε με τα δάχτυλα τα φύλλα παίζοντας 31 το βράδυ της Πρωτοχρονιάς. Ακόμα και αν γελούσαν οι άλλοι μαζί του. Ίσως να έβρισκε και το θάρρος να παραδεχτεί πως ήταν και ερωτευμένος. Αλλά αυτή ήταν μια μεγάλη πρόκληση. Εκείνη θα ήταν η χρονιά του.
Έναν χρόνο αργότερα, ξανακάνοντας όλες αυτές τις σκέψεις, προσπαθεί να κάνει έναν απολογισμό με το τι είχε καταφέρει τελικά να πραγματοποιήσει. Είναι γεμάτος με νέες εμπειρίες και γνώσεις, σοφότερος, λιγότερο αγχωμένος και χαρούμενος. Φαγωμένος αλλά όχι σκασμένος από το φαγητό, έχοντας δίπλα του όλα τα αγαπημένα του πρόσωπα και συνεχίζοντας να φοράει εκείνο το αυθόρμητο χαμόγελο, ανταλλάσσει δώρα και ευχές. Περιμένει καρτερικά την κοπή της πίτας και κάπου κρυφά μέσα του εύχεται να κερδίσει το φλουρί. Η ώρα περνάει αλλά κανείς δεν βιάζεται να φύγει. Η νύχτα είναι δικιά τους και είναι όλη μπροστά τους. Κυλάει παίζοντας χαρτιά και επιτραπέζια μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Η ατμόσφαιρα μέσα στο σπίτι είναι ζεστή και τα γέλια τους ξεσηκώνουν όλη τη γειτονιά.
Έρχεται η σειρά του για να μοιράσει τα φύλλα. Βγάζει τα δάχτυλά του και μετράει ενώ οι υπόλοιποι γελάνε. Σκάει και ο ίδιος στα γέλια. Αυτή ήταν σίγουρα η χρονιά του και αυτή που έρχεται θα είναι ακόμα καλύτερη. Είναι σίγουρος.