Η επιστροφή μου έρχεται με το τέλος του χρόνου, ή με τον ερχομό του νέου έτους. Όπως το δει κανείς.
Θυμάμαι σαν παιδί που ξεχυνόμουν στους δρόμους από το πρωί της παραμονής Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς και ξυπνούσα όλη τη γειτονιά με κάλαντα. Το σπίτι γέμιζε από το πρωί με μυρωδιές, φαγητά, τραγούδια και το βράδυ κατάφερνε όλη η οικογένεια και συγκεντρωνόταν μαζί. Οι γιορτές ήταν πάντα το καλύτερό μου και με έπιανε πάντα μια μικρή μελαγχολία όταν τελείωναν. Έφευγαν τα χαμόγελα από τα πρόσωπα των ανθρώπων, η ευγένεια και η προθυμία. Δεν άκουγες πλέον ευχές, τα στολίδια έμπαιναν και πάλι μέσα στα κουτιά τους και τα φωτάκια σιγά σιγά έφευγαν από τα μπαλκόνια και άρχιζε πάλι να νυχτώνει από τις 5.
Είναι απίστευτο πώς ο κόσμος εύχεται για μια καινούρια αρχή, για ένα καλύτερο μέλλον, ελπίζει και γιορτάζει την αλλαγή του χρόνου που την έχει συνδυάσει με ένα νέο ξεκίνημα. Αλλά μόλις το πάρτι τελειώνει ξεχνάει κάθε υπόσχεση που έχει δώσει. Είναι απλά ένα δευτερόλεπτο που θα κάνει την διαφορά. Ένα δευτερόλεπτο μεταξύ 23:59:59 και 00:00:00 που σηματοδοτεί μία νέα αρχή. Ένα δευτερόλεπτο που περνάει απαρατήρητο τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου. Αλλά αυτό το συγκεκριμένο είναι επιβαρυμένο με πολλές υποσχέσεις, θα, και ευχές. Ένα δευτερόλεπτο ίδιο αλλά και τόσο διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα. Τραβάει όλα τα βλέμματα πάνω του και προσπαθεί να δώσει τον καλύτερό του εαυτό κάθε φορά. Αλήθεια, πόσο βάρος μπορεί να αντέξει ένα δευτερόλεπτο;
Είμαστε τόσο απορροφημένοι από τις εξελίξεις που τρέχουν γύρω μας και από το σκηνικό που αλλάζει ραγδαία. Παρατηρούμε όλες αυτές τις αλλαγές μέσα από μία οθόνη. Κινητού, υπολογιστή, τάμπλετ, δεν έχει σημασία. Φωτογραφίζουμε οτιδήποτε μας κάνει εντύπωση, ή και όχι, χωρίς όμως να το παρατηρούμε πραγματικά. Είναι μία αυτόματη, πλέον, κίνηση, ένα αυτόματο κλικ που συνοδεύει κάθε μας στιγμή. Γυρνώντας πίσω στις φωτογραφίες αυτές δεν θυμόμαστε πολλές φορές τι κάνουμε ή τι είναι αυτό που βλέπουμε. Αλήθεια, θυμάσαι τι ένιωθες την στιγμή εκείνη; Η οθόνη, προέκταση του χεριού μας. Είμαστε πλέον παρατηρητές παρά πρωταγωνιστές. Μας θαμπώνουν τα πολλά φώτα, η λάμψη, μια μικρή δόση διαφορετικού. Κάτι που θα μας βγάλει από την πραγματικότητά μας
Γι’αυτό πιστεύω πως η καλύτερη ευχή για το έτος που ξημερώνει είναι να αρχίσουμε να ΖΟΥΜΕ το κάθε δευτερόλεπτο μέσα στο έτος. Να ζούμε και τα καλά αλλά και να έχουμε το κουράγιο να ξεπερνάμε τα άσχημα. Και ό,τι φεύγει, φεύγει για πάντα. Όλα όσα ζεις τώρα γίνονται αναμνήσεις γι’αυτό προσπάθησε να τις ζήσεις και όχι μόνο να τις αποθανατίσεις με ένα κλικ. Οι καλύτερες αναμνήσεις είναι αυτές που σου κόβουν την ανάσα και αυτό πραγματικά μόνο να το νιώσεις μπορείς. Και μην ξεχνάς πως ποτέ δεν είναι αργά για ένα νέο ξεκίνημα, για μια νέα αρχή, για το μεγάλο βήμα που τόσο θέλεις να κάνεις αλλά φοβάσαι. Δεν υπάρχει χώρος για φόβους και δισταγμούς και ποτέ δεν είναι αργά για να πάρεις την μεγάλη απόφαση και να κυνηγήσεις όνειρα και στόχους.
Είτε αυτό θα συμβεί στο πρώτο, είτε στο τελευταίο, είτε σε οποιοδήποτε δευτερόλεπτο του έτους.
Καλή χρονιά.
