Ο Πέτρος Θεοτοκάτος στο newsfilter.gr . “Ο κόσμος αλλάζει διαρκώς, τα πάντα αλλάζουν κάθε στιγμή..”

Γράφει ο Θάνος Βασιλικός

Ένα ηλίθιο φεγγάρι κοιτά τη γριά γη. Ένα ζωντανό ψέμα ανατινάζεται, συναντά τον Πέτρο Θεοτοκάτο με μια κιθάρα. Γεννημένος το 1967 μιας προδωμένης χώρας. Ασχολείται με τη μουσική από τα 11 χρόνια του, σπουδάζοντας κλασσική κιθάρα στο Εθνικό ωδείο, ενώ λίγο αργότερα κάνει τα πρώτα του βήματα ως τραγουδιστής σε ροκ συγκρότημα. Έχει κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής έξι δίσκους, οπότε είναι παλιός γνώριμος της δισκογραφίας και της μουσικής. Τον βρίσκουμε να εξυμνεί την αγάπη, την ελευθερία, τον έρωτα, τη μουσική, καταδικάζοντας ταυτόχρονα το ρατσισμό, το life style, το φασισμό, την παραπληροφόρηση των media και οτιδήποτε “φοράει παρωπίδες”. Κίνητρο για τους στίχους του μπορεί να είναι μια απλή καθημερινότητα. Ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, μια βόλτα στο πάρκο, μια ματιά στον καθρέφτη, μια όμορφη ή δυσάρεστη στιγμή.

Η μουσική του εναλλακτική, με προσωπικότητα. Άλλοτε ηλεκτρονική και “φευγάτη” ενεργοποιώντας μια εσωτερική ανάγκη να την ακολουθήσεις και να συντονιστείς μαζί της, άλλοτε ντυμένη με μια όμορφη μελωδία που σε πιάνει από το χέρι και σε ταξιδεύει. Τόσο ήρεμα σαν το τρεχούμενο νερό. “Ανήσυχο” πνεύμα, ο Πέτρος Θεοτοκάτος δεν επαναπαύεται ποτέ, αλλά ψάχνει το επόμενο, το καλύτερο, το πιο δημιουργικό, αυτό που θα σε αφυπνίσει και θα σε ξεσηκώσει. Παρακάτω απαντάει στις ερωτήσεις μας και εξηγεί πώς αντιμετωπίζει τα πράγματα.

Αναλυτική δισκογραφία του:

– Το πιστόλι στο πιάτο (1997, LegendRecordings)

– Hardboiled Instrumentals (1998)

– Η Ελευθερία δε νικιέται (1999, Legend Recordings)

– Τα όνειρα του μικρού ψαριού (2001, Legend Recordings)

– A-Political Correct (2008, Legend Recordings)

– Ιστορίες με βλέμματα (2011, Lyra)

– Μonologues(2012)

– Σ’ έναν κόσμο που αλλάζει συνεχώς, η μουσική λειτουργεί σαν αντίδοτο;

Ο κόσμος αλλάζει διαρκώς, τα πάντα αλλάζουν κάθε στιγμή και εμείς δε θέλουμε να το καταλάβουμε να το δεχτούμε, θεωρούμε πως η ζωή μας κρατάει αιώνες, το σπίτι δε θα χαλάσει, το δάσος δε θα καεί, η ψευτιά δε θα αποκαλυφθεί. Όλα αλλάζουν, αλλάζει κι η μουσική. Και βέβαια για μένα η μουσική είναι το καλό μου φάρμακο, το κόλπο μου εδώ κάτω. Τροφή για το πνεύμα και τον τρόπο να λειτουργώ μέσα στο περιβάλλον μου. Καλώς αλλάζει ο κόσμος αλλιώς θα κατέρρεε σε μια στιγμή το ίδιο και η μουσική.

– “Θα χαθώ”. Ένα τραγούδι, πολλές ερμηνείες. Άλλοι ισχυρίζονται ότι έχει σατανιστικό περιεχόμενο. Άλλοι το διασκεύασαν σε ναζιστικά πρότυπα. Τελικά ποια είναι η ερμηνεία του τραγουδιού;

Είναι ένα αυτοβιογραφικό τραγούδι αυτόματης γραφής με αισιόδοξο ρεφρέν αφού μιλάει για τη γιορτή, την ελευθερία, τον έρωτα. Νομίζω αυτά τα στοιχεία ακόμα φοβίζουν τους δυστυχείς με τις παρωπίδες, τους θρησκόληπτους, τους φασίστες και άλλους ενδεχομένως άρρωστους κατά τα άλλα ευυπόληπτους πολίτες. Οκ. εγώ γελάω με τις διάφορες ερμηνείες δεν είναι για να τις παίρνει κανείς σοβαρά.

– Παρατήρησα έναν Πέτρο Θεοτοκάτο εκείνης της εποχής με αρκετό ηλεκτρισμό στα κομμάτια. Τώρα βλέπω έναν Θεοτοκάτο πιο ήρεμο. Σαν τη θάλασσα μετά την τρικυμία;

Μπορεί. Ότι έρχεται φυσικά και με άνεση στην ώρα του το σέβομαι, δεν το λογοκρίνω. Παρατηρώ πάντως πως μεγαλώνοντας σχετικά, ο ηλεκτρισμός μας γίνεται καλύτερος (στη μπάντα αναφέρομαι) πιο ευέλικτος.

– Έχω μια ιδιαίτερη συμπάθεια για το τραγούδι σου “Ηλίθιο φεγγάρι”. Ποιά ήταν η αφορμή για να γραφεί;

Ειλικρινά δε θυμάμαι. Αυτό που μου έρχεται στο μυαλό είναι η Αργυρούπολη, το δωμάτιο στο σπίτι κλειστό και τα ξενύχτια με τα μηχανήματα τα τετράδια και τα άλλα. Ωραία εποχή (1998), ανακαλύψεων και δυνατών εντυπώσεων βέβαια αφού ήταν όλα καινούργια τότε. Ίσως αυτό που μου την έσπαγε ήταν η βλακώδης lifestyle λατρεία της πανσελήνου και όλα αυτά που απασχολούν τα media για να μας φτιάξουν μια πλαστική θαυμάσια τρομοκρατική πραγματικότητα. -Τώρα λατρεύουμε το φεγγάρι, ω,ωω. Τώρα λατρεύουμε τα πεφταστέρια ω,ωωω!! Τώρα σταυρώνουμε αντιφρονούντες α,ααα!!

– Έχεις καμιά ιδιαίτερη συμπάθεια σε κάποιο τραγούδι σου;

Όχι, αρκετά από αυτά που παίζω στα live κάποτε ακούγονται καλύτερα, μετά κάποια άλλα. Κι έτσι υπάρχει ακόμα ένας διάλογος προσωπικός με τα τραγούδια, μια ανοιχτή συζήτηση. Κάποια που παραμέλησα ξαναθυμάμαι, τα ξαναπιάνω τα αλλάζω κάπως, τα ζεσταίνω κλπ.

– Σε βλέπουμε πλέον σε αρκετά live. Ποια είναι η επαφή σου με τον κόσμο;

Παίζουμε συχνά πηγαίνοντας από πόλη σε πόλη και τα παιδιά που έρχονται είναι ζεστά, ξέρουν τα τραγούδια, φωνάζουν, ζητάνε το ένα το άλλο. Είναι μια πραγματική γιορτή, και νιώθω πολύ τυχερός που μπορώ να συμμετέχω.

– Υπάρχει κάτι που σου έκανε εντύπωση στο κοινό σε κάποια συναυλία σου;

Πάντα μου αρέσει όταν χορεύουν μπροστά στη σκηνή κορίτσια και αγόρια που έχουν συντονιστεί με τον ήχο μας και αυτό το λίκνισμα δίνει τέμπο και σε μας. Κάποτε σε ένα κλαμπ έβγαλαν έξω με το ζόρι ένα ζευγάρι που χόρευε “επικίνδυνα” εκεί μπροστά. Χάλασε η διάθεσή μου αμέσως. Μια άλλη φορά έριξαν κάποιοι από το χοροπηδητό την κονσόλα, οκ. συμβαίνουν αυτά αρκεί να μην τραυματίζεται κανείς.

– Μπορούμε να σε βρούμε και στο petrostheotokatos.blogspot.com. Πώς προέκυψε;

Είναι ένας χώρος δοκιμίων ας πούμε, και κάτι σαν άλμπουμ με ό,τι με ενδιαφέρει πολύ ώστε να το μοιραστώ. Μουσικές, ποιήματα, φωτογραφίες κ.α.

– Τι κρατάς και τι αφήνεις από την μακροχρόνια παρουσία σου στη δισκογραφία;

Εντάξει δεν έχω κλείσει ακόμη 20ετία (γέλια). Πάντως δεν αφήνω τίποτα, οι κακές στιγμές ήταν περισσότερο ποιητικές, ενδιαφέρουσες, γιατί εκεί που είσαι σίγουρος για την επιτυχία αποτυγχάνεις απολαυστικά παταγωδώς. Ποτέ όμως δεν έχει μια όψη το νόμισμα, στην επόμενη στροφή έρχονται τα καλύτερα και έτσι είναι πάλι όλοι ευτυχισμένοι!

– Υπάρχει περίπτωση να σε δούμε σύντομα στη Θεσσαλονίκη;

Βέβαια κάτι ετοιμάζουμε και πιστεύω σύντομα θα ανακοινωθεί.

– Ο Σάμιουελ Μπέκετ είχε πει “Πάντα προσπάθεια, πάντα αποτυχία. Δεν πειράζει. Προσπάθησε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα.” Συμφωνείς;

Συμφωνώ με όλα τα κείμενα του Μπέκετ, είναι από τους αγαπημένους μου. Μελοποίησα το συριγμό 6 κάποτε, ένα μακροσκελές ποίημα του που το ονόμασα “Γριά γη” στο δεύτερο δίσκο μου “Η ελευθερία δε νικιέται”. Η αποτυχία είναι ευεργετική, συμφωνώ, αλλά θα πρέπει νομίζω πού και πού να επιτυγχάνεις λιγάκι. Ο ίδιος ο Μπέκετ δεν έγραψε αριστουργήματα; Βεβαίως ήταν πρωτοπόρος και πλούτισε η λογοτεχνία, όχι ο ίδιος. Δε νομίζω να τον ενδιέφερε και πολύ πάντως.

– Η αγαπημένη σου ταινία;

Οι περισσότερες του Βιμ Βέντερς, οι περισσότερες του Βισκόντι, του Γούντι Άλλεν.

– Το πιστόλι στο πιάτο ή στον κρόταφο;

Στα σκουπίδια καλλίτερα.

– Η λέξη “αγάπη” και “έρωτας” είναι τόσο φορεμένες που μπορεί να μην σημαίνουν τίποτα, μπορεί και τα πάντα. Τελικά μήπως οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους;

Εξαρτάται από την προφορά. ‘Όταν τις πετάς έτσι για να τις πεις δεν έχουν νόημα. Έχουν στυλ ανιαρό, βαριέμαι που ζω, κοιτάζω μακριά κλπ. Ο πόθος όμως που συγκλονίζει το σώμα, που σε ανατριχιάζει βρίσκει τις λέξεις, κι ας είναι οι ίδιες, δε με χαλάει.

– Είχα διαβάσει μια αφιέρωσή σου στον δίσκο “Ιστορίες με βλέμματα” , “..Μαζί θα περάσουμε αυτή την καταστροφή. Μαζί θα ξαναγεννήσουμε αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη..” Συμφωνείς ακόμα με τη φράση σου;

Αν δεν ξεπεράσει η Ελλάδα την καταστροφή θα εξαφανιστεί. Δεν το πιστεύω. Γουστάρω τον άνθρωπο, αυτά που μπορεί να κάνει και κάποτε θα τα κάνει. Οι περισσότεροι που σκύβουν σοβαρά κάπου με λίγη βοήθεια από φίλους κάνουν πράγματα, το ‘χω δει και είναι πολύ αισιόδοξο. Γι’ αυτό θα έπρεπε να είμαστε αλληλέγγυοι, και να βοηθάμε όλους γύρω. Να ξεφοβηθούν οι άνθρωποι, να αποκτήσουν πολιτική συνείδηση, αξιοπρέπεια.

– Ετοιμάζεις κάτι καινούργιο αυτό τον καιρό;

Ναι, σε λίγο μπαίνουμε στο στούντιο με τα παιδιά για τον 7ο δίσκο και είμαι όλος περιέργεια και αδημονία.

– Μια ευχή για το 2014; Και να σ’ ευχαριστήσω θερμά.

Να πέσει αυτή η άθλια κυβέρνηση.
Κι εγώ σε ευχαριστώ!

Υ.Γ.   Η φωτογραφία είναι από το προσωπικό αρχείο του Πέτρου Θεοτοκάτου.