Ρίχνοντας σταγόνες στην μνήμη από την ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη, η συγκίνηση σε κατακτά και η ψυχή ταράζεται από τις συναισθηματικές και συνάμα επαναστατικές δονήσεις που σου προκαλεί.
Ουμανιστής, αγωνιστής, οραματιστής μα πάνω από όλα ανθρώπινος, απαλλαγμένος από την ψυχρότητα που πλημμύριζε την εποχή του. Εκφράζει το ήθος μίας μεταπολεμικής λογοτεχνικής Αριστεράς.Γεννημένος το 1922, την νύχτα της Αναστάσεως, σπουδάζει Νομική την οποία διακόπτει λόγω της γερμανικής κατοχής και της ένταξής του στην Αντίσταση.Το ελληνικό κοινό τον γνωρίζει το 1946, όταν γράφει στο περιοδικό «Ελεύθερα Γράμματα».
Αρχικά, λειτουργεί ως εκφραστής της τρυφερότητας, φλερτάρει με την ποίηση, ολοκληρώνεται μέσα από αυτή, δίνει την εντύπωση ότι γεννιέται μαζί της, κάθε χτύπος ένας στίχος… Από το 1947 έως το 1951, εξορίζεται λόγω των αριστερών του πεποιθήσεων μαζί με ομότεχνούς του: Γιάννης Ρίτσος, Άρης Αλεξάνδρου, Μάνος Κατράκης.Πλέον, διαψεύδονται οι προσδοκίες του για έναν καλύτερο κόσμο, εκφράζεται η ιδεολογική του ματαίωση, η απογοήτευση και η προδοσία του ίδιου του καλλιτέχνη ως επαναστάτη, ως αγωνιστή για την ανατροπή μίας στεγνής και θλιβερής πραγματικότητας.Αναγκάζεται να συγγράψει για διάφορα λαϊκά περιοδικά με το ψευδώνυμο Ρόκκος πιεζόμενος από βιοποριστικές ανάγκες. Ο Τάσος Λειβαδίτης εγκαταλείπει τον κόσμο στις 30/10/1988 αφήνοντας ανεξίτηλα σημάδια στην ανθρωπότητα, στην ποίηση, στην ψυχή του κάθε αναγνώστη… Η ποίηση για τον Λειβαδίτη είναι μία ψυχική διέξοδος. Μία απατηλή δύναμη ανατροπής, μία ερωμένη που πλαγιάζει μαζί της και αψηφά κανόνες και στερεότυπα.
Το τελευταίο διάστημα, όλο και περισσότεροι μαχαιρώνουν το όνομά του και χλευάζουν το περιεχόμενό της ποίησής του. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αφιερώνεται χρόνος, όχι για να διαβάζουν ένα από τα ποιητικά παιδιά του, όχι για να κάνουν μία απλή ανάγνωση της ζωής του, αλλά για την τοποθέτηση ενός ειρωνικού σχολίου για την αθωότητα και την ερωτική διάθεση του ποιητή. Σε μία κοινωνική πραγματικότητα που συνεχώς βάλλεται εκ των έσω, υπάρχει άμεση ανάγκη για αναγνώριση τουλάχιστον κάποιων ιδανικών, κάποιων αξιών, κάποιων στοιχείων πολιτισμού.Κατά γενική ομολογία, οι κατήγοροι του ποιητή είναι νεολαία, μαθητές και φοιτητές. Συνομήλικοί μου, που αύριο θα τοποθετήσουν το δικό τους στίγμα στην επιστήμη, στον πολιτισμό, στον κόσμο.
Τα βιογραφικά στοιχεία του ποιητή όπως και το ποιητικό του έργο είναι διάχυτα σε διάφορους ιστότοπους και βιβλία. Επέλεξα ένα απόσπασμα από το διαχρονικό ποίημα «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος…» και διαβάζοντάς το, με κομμένη την ανάσα, σχημάτισα στο μυαλό μου μία πραγματικότητα βασισμένη στα λόγια του ποιητή…
«Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις
πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.»
Ο ποιητής εκφράζει την ανάγκη για αναζήτηση του κοινού συμφέροντος, την παραχώρηση των ατομικών συμφερόντων σε περιόδους κρίσης. Τονίζει την αδιάκοπη υπεράσπιση των αξιών, την αφύπνιση του ανθρώπου και όχι την επανάπαυση δεδομένου ότι έχει, πιθανόν, μία καλή και άνετη ζωή. Άξονας των πράξεων μας πρέπει να είναι ο συνάδελφος, ο γείτονας, ο αδελφός μας…
«Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ΄αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη: Ειρήνη σα’ να ‘γραφες όλη την ιστορία της ζωής σου..»