Λίγες μέρες πριν, 6 Φεβρουαρίου, ήταν η Παγκόσμια μέρα κατά της κλειτοριδεκτομής. Στο μυαλό μου ήρθαν σκέψεις από ένα βιβλίο σταθμός στην ιστορία της γυναικείας λογοτεχνίας.
«Το λουλούδι της Ερήμου», εκδόθηκε στις 25/05/1999 και έκτοτε διαβάζεται και ξαναδιαβάζεται παγκοσμίως από γυναίκες και άνδρες οι οποίοι οφείλουν να ξέρουν την βαρβαρότητα που υπάρχει, ακόμα και σήμερα, στον κόσμο.
Μέσα σε 344 σελίδες, η Γουόρις Ντίρι ( λουλούδι της ερήμου στα σομαλικά) αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο την ίδια της την ιστορία. Γεννημένη στην Σομαλία της Αφρικής, κτήμα του εκάστοτε αρσενικού: πατέρα, αδελφού, συζύγου.
Σε ηλικία 5 χρονών, η ίδια της η μητέρα την κρατούσε με πίεση ακίνητη στο έδαφος για να ακρωτηριάσει η γηραιότερη της φυλής τα γενετικά της όργανα. Τα ράμματα που θα της έκαναν, θα τα άνοιγε με μαχαίρι ο μελλοντικός σύζυγός της, ο οποίος σίγουρα θα άγγιζε την ηλικία του παππού της και θα είχε μία πληθώρα από συζύγους.
Οι μαρτυρίες της Σομαλής γυναίκας είναι συγκλονιστικές και περιγράφονται με κάθε λεπτομέρεια στο βιβλίο της, το οποίο μεταφέρθηκε και στη μεγάλη οθόνη το 2011 με τον ίδιο τίτλο.«Πήγαμε σε μια απομακρυσμένη περιοχή, ανάμεσα σε θάμνους. Η μητέρα μου κάθισε σε ένα βράχο και μου έδωσε να δαγκώσω μια ρίζα δέντρου. Η τσιγγάνα έχωσε τα δάχτυλά της σ’ ένα ταγάρι που φορούσε κι έβγαλε μια σπασμένη λεπίδα ξυραφιού. Έφτυσε πάνω της και την σκούπισε στη ποδιά της. Αφού την καθάρισε, μου έδεσε τα μάτια με ένα μαντήλι για να μη βλέπω. Το επόμενο πράγμα που ένοιωσα ήταν να κόβουν τη σάρκα μου.. Άκουσα τον πνιχτό ήχο της λεπίδας που πριόνιζε πέρα-δώθε το δέρμα μου. Τα πόδια μου άρχισαν να τρέμουν και να τραντάζομαι ανεξέλεγκτα. Προσευχήθηκα να τελειώσει γρήγορα. Κι έτσι έγινε, γιατί λιποθύμησα», γράφει χαρακτηριστικά στο βιβλίο της η Γουόρις Ντίρι για τη διαδικασία του ακρωτηριασμού που υπέστη.
Αρνήθηκε να παντρευτεί στα 13 της και το έσκασε. Περιπλανήθηκε ξυπόλυτη στην έρημο της Σομαλίας, την μάζεψαν κάποιοι με φορτηγό και αποπειράθηκαν να την βιάσουν. Η ανάγκη της επιβίωσης την μετέτρεψε σε αγρίμι, αλλά κατάφερε να τους ξεφύγει. Κατέληξε στην Αγγλία, όπου έμεινα επί χρόνια στην πρεσβεία της Σομαλίας στο Λονδίνο. Μέχρι που ξέσπασε ο πόλεμος και αναγκάστηκε να μείνει στο δρόμο. Τελικά κατάφερε να βρει μία θέση εργασίας ως σερβιτόρα.
Την ανακάλυψε ο φωτογράφος Τέρενς Ντόνοβαν και η τύχη άρχισε να την ποτίζει με το μεθυστικό άρωμά της. Εργάσθηκε ως μοντέλο και σήμερα όντας πλέον 49 χρονών, έχει εγκαταλείψει προ πολλού την καριέρα αυτή. Πλέον είναι Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως , κατά της κλειτοριδεκτομής παλεύει για ένα μέλλον απαλλαγμένο από κάθε είδους παρόμοιο έθιμο, απαλλαγμένο από κάθε μαρτυρική πράξη που αναγκάζουν την γυναίκα να υποστεί.
Είναι πλέον γεγονός, ότι η γυναίκα όχι απλά υποτιμάται και υποβιβάζεται νοητικά σε πάρα πολλές χώρες, ακόμα και στον 21ο αιώνα, αλλά κακοποιείται και σωματικά και μάλιστα δεδομένου ότι η προαναφερθείσα πράξη δεν είναι κακοποίηση, αλλά ένδειξη σεβασμού απέναντι στον νόμο, στην παράδοση και σε ολόκληρη την κοινωνία.
Πόσες ακόμη σφαγμένες, ακρωτηριασμένες ή βιασμένες γυναίκες πρέπει να θρηνήσουμε, για να σταματήσει ο εμπαιγμός των Μ.Μ.Ε, που παρουσιάζουν τα εγκλήματα κατά των γυναικών ως «οικογενειακές τραγωδίες» ή «εγκλήματα πάθους», αποσιωπώντας ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία δράστης είναι ο άντρας και θύμα η γυναίκα;
Ως πότε θα ανεχόμαστε να ακούμε το πάθος, τη ζήλια, το βρασμό ψυχής και τώρα τελευταία την απόγνωση από την οικονομική κρίση ως αιτίες αυτών των φριχτών εγκλημάτων;
Το χέρι του δράστη δε το οπλίζει ούτε το πάθος, ούτε η ζήλια, ούτε η ανέχεια. Αυτά συνιστούν αφορμές. Το χέρι του δράστη το οπλίζει η πατριαρχική κοινωνία, το οπλίζει το δικαίωμα κατοχής που νιώθει πως έχει πάνω στη γυναίκα του(και στα παιδιά του ενίοτε)που του επιτρέπει ακόμη και να αποφασίζει αν αυτή θα ζήσει ή όχι.
Ο βιασμός ορίζεται ως «έγκλημα εχθρότητας και επιθετικότητας». Είναι η ύστατη πράξη αντικειμενοποίησης της γυναίκας ως σεξουαλικού πλάσματος που συχνά βιώνεται από αυτή σαν μία άμεση επίθεση εναντίον της προσωπικότητάς της.
Κάθε βιασμός αφήνει ανεξίτηλα σημάδια. Το θύμα τα κουβαλά και καμιά φορά ο κοινωνικός περίγυρος υπενθυμίζει την αποτρόπαια πράξη. Οι λέξεις: θρησκεία, νόμος, ήθη και έθιμα φαίνεται να είναι αλληλένδετες. Είναι μέσα χειραγώγησης. Μαχαίρια, λέξεις, χέρια, βλέμματα… Πόσα μέσα βίας; Πόσα μέσα για ακρωτηριασμό σωμάτων και ψυχών; Από πάντα και για πάντα άραγε; Πώς αισθάνεσαι καθώς βλέπεις κορίτσια, μικρά, πλυμένα, καθαρά, με λευκά μαντιλάκια στα μαλλιά να περιμένουν να γίνουν… γυναίκες;
Ο συνήθης όρος με τον οποίο αναφερόμαστε στον ακρωτηριασμό γυναικείων γενετικών οργάνων λέγεται κλειτοριδεκτομή. Μόνο έτσι θα παντρευτούν. Πώς αισθάνεσαι αν σκεφτείς ότι θα το ζήσεις; Δεν είναι σπάνιο το κορίτσι να πεθάνει επιτόπου λόγω ακατάσχετης αιμορραγίας ή αφόρητου πόνου.
Είναι άδικο! Η γυναίκα ως ανθρώπινο ον έχει δικαίωμα στη σεξουαλικότητά της, και πρωτίστως στη σωματική της ακεραιότητα. Πως θα αισθανόσουν εάν σε άγγιζαν βρώμικα χέρια και αν γέμιζε δηλητήριο το κορμί σου; Αν αισθανόσουν φόβο ,τρόμο, απογοήτευση ή και τύψεις ακόμη για κάτι για το οποίο δεν ευθύνεσαι; Πως θα ένιωθες αν το σώμα σου και η ψυχή σου γέμιζαν πληγές και το αίμα κυλούσε πάνω σου καυτό;
Ακούμε. Βλέπουμε. Στεναχωριόμαστε και έπειτα συνεχίζουμε αυτό που κάνουμε χωρίς να μας απασχολούν άλλο αυτά τα ζητήματα. Ίσως θέλουμε να απαλλάξουμε τον εαυτό μας από τη γνώση αυτών των θεμάτων και την ευθύνη που μας επιβάλλει… Το συμπέρασμα μου μετά από αυτές τις σκέψεις; Είμαι γυναίκα. Είμαι περήφανη γυναίκα!
- Περισσότερα από 125 εκατομμύρια κορίτσια και γυναίκες που ζουν σήμερα έχουν πέσει θύματα της πρακτικής της αποκοπής/ακρωτηριασμού των γεννητικών τους οργάνων.
- Περίπου 30 εκατομμύρια κορίτσια εξακολουθούν να διατρέχουν κίνδυνο να υποστούν την πρακτική της αποκοπής/ακρωτηριασμού των γεννητικών τους οργάνων μέσα στην επόμενη δεκαετία.