Μια από τις πιο κρίσιμες και συχνές διατροφικές διαταραχές που παραμονεύουν είναι η ψυχογενής ή νευρογενής ή νευρική βουλιμία. Το όνομά της προέρχεται από την ένωση των λέξεων βους και λιμός που στην Αρχαία Ελλάδα υποδήλωνε πως κάποιος υπέφερε από υπερβολικά μεγάλη πείνα και “θα μπορούσε να φάει ένα ολόκληρο βόδι”.
Κατά τη διαταραχή αυτή το άτομο υποφέρει από επεισόδια υπερφαγίας, τα οποία ακολουθούνται από συνεχείς προσπάθειες απώλειας περιττών κιλών και θερμίδων συνήθως μέσω εμετού, καθαρτικών, διουρητικών και υπερβολικής άσκησης. Οι γυναίκες και τα νεαρά κορίτσια είναι πιθανότερο να έχουν βουλιμία σε σχέση με τους άνδρες, συνήθως στο τέλος της εφηβείας τους ή στην αρχή της ενήλικης ζωής τους. Ακόμα, τα άτομα που μεγαλώνουν με γονείς ή αδέρφια με βουλιμία, συχνά αναπτύσσουν τη διαταραχή κι οι ίδιοι, κάτι που δηλώνει την ύπαρξη γενετικής σύνδεσης, καθώς και η έλλειψη σεροτονίνης στον εγκέφαλο επιδρά αρνητικά.
Κατά τη διάρκεια των επεισοδίων υπερφαγίας το άτομο καταναλώνει μέσα σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο (π.χ. 2 ώρες) μια ποσότητα φαγητού, η οποία είναι εμφανώς μεγαλύτερη από αυτή που καταναλώνει ο μέσος όρος του υγιούς πληθυσμού στην ίδια χρονική περίοδο και κάτω από παρόμοιες περιστάσεις. Το άτομο ακόμα αισθάνεται πως δεν έχει τον έλεγχο της κατανάλωσης τροφής κατά τη διάρκεια του επεισοδίου όπως για παράδειγμα είναι η έλλειψη ελέγχου του τι και πόσο τρώει και το αίσθημα πως δεν μπορεί να σταματήσει να τρώει. Αργότερα λόγω ενοχών, το άτομο προσπαθεί να αντισταθμίσει τη συμπεριφορά αυτή και προκειμένου να αποτρέψει την αύξηση του βάρους του, προβαίνει σε επιβαρυντικές για τον οργανισμό του ενέργειες, όπως είναι οι αυτοπροκαλούμενοι εμετοί, η κακή χρήση διουρητικών, καθαρτικών και άλλων φαρμάκων(καθαρτικός τύπος), η νηστεία και η υπερβολική σωματική άσκηση (μη καθαρτικός τύπος). Το άτομο συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο τουλάχιστον 2 φορές τη βδομάδα, κατά μέσο όρο, επί 3 μήνες, αξιολογεί τον εαυτό του με βάση το σχήμα και το βάρος του σώματός του και ζει με το φόβο μην αυξηθεί το βάρος του καθώς επίσης ποτέ δεν είναι ικανοποιημένο με την εικόνα του και το σώμα του.
Κάποιες από τις συνέπειες ή επιπλοκές της διαταραχής αυτής είναι η αφυδάτωση, καρδιακά προβλήματα όπως καρδιακή αρρυθμία ή καρδιακή ανεπάρκεια, φθορά των δοντιών και των ούλων, απουσία περιόδου στις γυναίκες, πεπτικά προβλήματα που ενδεχομένως να οδηγούν σε εξάρτηση από καθαρτικά και άλλα υπακτικά φάρμακα, άγχος και κατάθλιψη, κατάχρηση ναρκωτικών και αλκοόλ, κοινωνική απομόνωση.
Συνήθως ο συνδυασμός ψυχοθεραπείας και πρόσληψης αντικαταθλιπτικών φαρμάκων αποτελεί μια αποτελεσματική θεραπεία. Η ψυχοθεραπεία περιλαμβάνει τη γνωστική συμπεριφορική θεραπεία, η οποία βοηθάει το άτομο να εντοπίσει τις αρνητικές πεποιθήσεις, σκέψεις και συμπεριφορές σχετικά με τη διατροφή και την εικόνα που έχει για τον εαυτό του και να τις αντικαταστήσει με άλλες υγιείς και θετικές, τη διαπροσωπική ψυχοθεραπεία, μέσω της οποίας το άτομο μαθαίνει να διαχειρίζεται το άγχος του και βελτιώνει την επικοινωνία στις σχέσεις με τους γύρω του, καθώς και την οικογενειακή θεραπεία, που εφαρμόζεται για να παρέμβουν οι γονείς έτσι ώστε ο έφηβος να σταματήσει τις κακές διατροφικές συμπεριφορές. Τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα μπορούν να φέρουν θετικό αποτέλεσμα όταν χρησιμοποιηθούν σε συνδυασμό με την ψυχοθεραπεία. Το μόνο αντικαταθλιπτικό που έχει έγκριση από την Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων για τη θεραπεία της βουλιμίας, είναι η φλουοξετίνη, η οποία βοηθάει τον οργανισμό στην αναπλήρωση της σεροτονίνης. Φυσικά, στα πλαίσια της διατροφικής εκπαίδευσης, βοηθητικός θα μπορούσε να είναι κι ένας διαιτολόγος στην αλλαγή διατροφικών συμπεριφορών και στην καθιέρωση ενός πιο ισορροπημένου διαιτολογίου.
