Τα αυγουστιάτικα φεγγάρια

Ένα απαλό αεράκι φύσηξε και την απελευθέρωσε από το λήθαργο που είχε πέσει. Ξύπνησε με την αλμύρα στα χείλη και στα μαλλιά της και αντίκρισε το γαλάζιο της θάλασσας που απλωνόταν μπροστά της. Χρώμα που όμοιό του δεν είχε ξαναδεί σε ολόκληρη τη ζωή της. Όχι πως ήταν μεγάλη σε ηλικία. Ίσα που είχε κλείσει τα 20 αλλά, το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της προβάλλεται με φόντο τη θάλασσα. Αυτό το χρώμα όμως πρώτη φορά το έβλεπε στη ζωή της. Νερά τιρκουάζ, όχι γαλάζια, σαν αυτά που έβλεπε μόνο σε ταινίες και φωτογραφίες. Χόρευαν στο ρυθμό του ανέμου και κυμμάτιζαν ράθυμα παρασέρνοντας στο χορό τους το μάτι του κάθε παρατηρητή. Βουτούσε μέσα τους και έφτανε μέχρι το βυθό μαζεύοντας κάθε λογής κοχύλια τα οποία τα στόλιζε πάνω της με κάθε δυνατό τρόπο. Τα έφερνε και στα αυτιά της και αφού έκλεινε τα μάτια της, αφουγκραζόταν τα νερά στον πάτο της θάλασσας, τα κύματα και τα κρωξίματα των γλάρων. Φανταζόταν τον εαυτό της γοργόνα με ουρά πράσινη, έτσι που να ταιριάζει με τα νερά της θάλασσας. Έσκιζε τα κύματα και πρωταγωνιστούσε στη φαντασία του κάθε ναυτικού. Καμία παραλία από όσες είχε δει μέχρι τώρα σε ταινίες ή φωτογραφίες δεν μπορούσε να συγκριθεί με τη δικιά της παραλία. Είχε βρει τον παράδεισό της στη γη. Γι’αυτό γεννιούνται και πεθαίνουν οι άνθρωποι, για τοπία σαν και αυτά.

Αφήνοντας κάθε σκέψη πίσω της και έχοντας ακόμα το αλάτι σε όλο της το κορμί παραδόθηκε στο δροσερό αεράκι και ξανακοιμήθηκε. Φυσούσε και ήταν λες και το αεράκι έπαιρνε στο διάβα του κάθε προβληματισμό, κάθε αρνητική σκέψη και κάθε άσχημο συναίσθημα, όλες τις ανασφάλειες και τις γκρίνιες. Αντί αυτών, άφηνε στο πέρασμά του μόνο όμορφες σκέψεις και συναισθήματα. Την αγκάλιαζε και την φίλαγε.

Έβλεπε τώρα λέει πως ήταν σε ένα νησί. Μέσα σε ένα κάτασπρο σπίτι με μπλε παραθυρόφυλλα και πόρτες και αγνάντευε από το παράθυρο. Στα πόδια της μπροστά της απλωνόταν ολόκληρο το αιγαίο. Οι Βορειοευρωπαίοι θα έδιναν ό,τι είχαν και δεν είχαν για να βρίσκονται στη θέση της. Μία θάλασσα λάδι και αυτή ξαφνικά να βρίσκεται μέσα σε ένα ιστιοφόρο που έχει ανοίξει πανιά. Τα νερά διαυγή τόσο που μπορεί να χαζεύει το βυθό και να βλέπει κάθε κόκκο της άμμου καθισμένη στο κατάστρωμα. Κάπου κάπου οι βράχοι μαζί με τα φύκη σπάνε την μονοτονία του γαλαζοπράσινου χρώματος και προσθέτουν μία σκούρα νότα στο τοπίο.

Τα απογεύματά της είχαν ποτίσει με τη μυρωδιά του ροδάκινου, ζουμερό και γλυκό όπως της άρεζε. Ενώ άλλες φορές πρωταγωνιστής ήταν γλυκό του κουταλιού κεράσι ή υποβρύχιο συνοδευμένα από ελληνικό καφέ. Μία συνήθεια που, όσο ζέστη και αν είχε, ήταν δύσκολο να ξεχαστεί.

Πολλές φορές επέλεγε να διανυκτερεύσει στην παραλία, ακόμα και αν ξυπνούσε με άμμο στα αυτιά και τα μαλλιά της. Ξαπλωμένη ανάσκελα μετρούσε τα άστρα του ουρανού και έκανε ευχές σαν έβλεπε κάποιο από αυτά να πέφτει. Το νανούρισμα από τα κύματα ήταν η πιο γλυκιά μελωδία. Εισχωρούσε στα βάθη της ψυχής της και σαν βάλσαμο την λύτρωνε από κάθε της πόνο. Το κορμί της γινόταν ένα με την άμμο και οι γλάροι την φιλούσαν για καλημέρα κάθε πρωί. Το πιο όμορφό της ξύπνημα. Ο ήλιος φώτιζε τις μέρες και το πρόσωπό της γεμίζοντάς το με φακίδες ενώ το βράδυ χανόταν και πάλι για να φωτίζει από μακριά το φεγγάρι που έπαιρνε τη θέση του. Επέμενε αγόγγυστα τα καλοκαιρινά μπουρίνια διότι γνώριζε πως τα αυγουστιάτικα φεγγάρια θα την αποζημίωναν πλέρια.

Δεν μπορούσε να προσδιορίσει γιατί αυτά τα καλοκαίρια ήταν τα αγαπημένα της. Αν και ήταν θερμός υποστηρικτής του χειμώνα υπήρχαν στιγμές μέσα στο καλοκαίρι που ήθελε να παγώσει τον χρόνο και να φυλακίσει τη μαγεία μέσα σε μια στιγμή. Να μην φύγει ποτέ και να μπορεί να δραπετεύει εκεί σε κάθε αναποδιά.

Ξυπνώντας έφερε και πάλι όλες τις εικόνες μπροστά στα μάτια της. Τα καλοκαίρια της και όλα όσα τα χαρακτήριζαν βρίσκονταν ακόμη ακριβώς μπροστά τα μάτια της. Η φύση τα προσφέρει αφειδώς σε όποιον αφήνει και τις πέντε αισθήσεις του να τον παρασύρουν. Πήρε μια βαθιά ανάσα και χαμογέλασε.

Τώρα λοιπόν, ξέρεις και εσύ ποιο είναι το μυστικό.