Όταν δεν φτάνουν οι ορθολογικές σκέψεις για να ησυχάσει μια απαρηγόρητη κατρακύλα στην απόγνωση, το πνεύμα αποστασιοποιείται και απομακρύνεται, κάπου μακριά να τα βλέπει όλα από απόσταση ασφαλείας, από απόσταση συρρίκνωσης, από απόσταση γελοιοποίησης. Δεν είναι τυχαίο που ορισμένα ιδιαιτέρως ύπουλα μαγικά τερατάκια ο Harry Potter τα παρόπλιζε φαντασιωνόμενος μια γελοιοποιημένη version τους!
Λοιπόν σε περιστάσεις λογικών αδιεξόδων, προτείνεται η αφιέρωση μερικών νοερών δευτερολέπτων για τοποθέτηση της ανθρώπινης φυλής και της ταλαιπωρίας της, στην αναλογική της διάσταση ως τμήμα της πανίδας ενός τυχαίου σβώλου χώματος που αιωρείται κάπου στο διάστημα. Αυτομάτως εξομαλύνεται η ένταση με την οποία η δεδομένη διαταρραχή απειλεί την ισορροπία του αντιληπτού στον αποδέκτη σύμπαντος.
Βέβαια καμιά φορά ίσως το ζητούμενο να μην είναι η εξομάλυνση της διαταρραχής, παρά η αξιοποίησή της για δράσεις ή έστω σκέψεις έξω από την πεπατημένη. Μέτρο της αναγκαιότητας απόσβεσης ή αντιθέτως ενίσχυσης προς αξιοποίηση των διαταρραχών, ο βαθμός εξασφάλισης της βασικής ελάχιστης γραμμής αξιοπρεπούς επιβίωσης (decent survival baseline), και κατά πόσον αυτή θίγεται από την ίδια τη διαταρραχή.
Και ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία και το άμεσο περιβάλλον του αποδέκτη, ο καθένας αναπτύσσει διακριτή αντίδραση προς επίτευξη του στόχου (εξομάλυνσης ή ενίσχυσης). Είναι αυτοί που χάνονται στην φαντασίωση της αποστασιοποιημένης θεώρησης των πραγμάτων, και ολιγωρούν, υιοθετώντας αλλοιωμένη άποψη της πραγματικότητας. Είναι οι άλλοι που αφού αποφορτίσουν την ένταση της διαταρραχής στην φαντασίωση αποστασιοποίησης / γελοιποίησης των πραγμάτων, επαναφέρουν τον χαμένο έλεγχο και προχωρούν σε πρακτικά ζητήματα προς διευθέτηση και damage control. Είναι και εκείνοι που αξιοποιούν τη φαντασίωση για να λάβουν το επιπλέον κουράγιο που απαιτείται για να επανασταστήσουν ενάντια στο αίτιο της διαταρραχής. Εμείς ποιοί είμαστε από αυτούς; Ίσως κάθε μέρα και κάποιος άλλος.
Εμπνευστές και μέσα αποστασιοποίησης του πνεύματος, ανά τους αιώνες και πολιτισμούς, συνήθως οι εκάστοτε πνευματικοί ηγέτες και τα μοτίβα εξόδου από την επίγεια καθημερινότητα που χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται (προσευχή, χημεία, μουσική, διαλογισμός, συνδυασμοί αυτών κοκ). Ο καθένας με όποιον έμαθε, ίσως καλύτερα, με όποιον καλύφθηκε.
Στην δική μου μέρα, με τα μικρά πλην ζόρικα πλασματάκια που έχω να φροντίσω, το σπίτι που έχω να κουμαντάρω, τη δουλειά που έχω να φέρω σε πέρας επάξια και παλληκαρήσια, και την απόσταση που έχω να γεφυρώσω, μια βόλτα στο παραέξω με συνεφέρει. Συνήθως σκέτη, νοερή, χωρίς πνευματικό ένδυμα και βοηθητικά μέσα, ξεροσφύρι. Και πίσω εδώ πάλι, να μη χαθούμε, περιμένει κόσμος.
Αυτό το ίδιο το να σε περιμένει κόσμος, με κάθε πτυχή της έννοιας, αποτελεί λόγο και κίνητρο άμεσης άρσης του λογικού αδιεξόδου από το οποίο ξεκινήσαμε, και την απόγνωση που μπορεί να επιφέρει. Και λόγο επαναφοράς, από το ταξίδι στην αποστασιοποίηση προς ρύθμιση της διαταρραχής.
Η σημερινή ευχή λοιπόν: Να έχουμε κάποιους να μας περιμένουν.
