Μιας και ο υδράργυρος χτυπάει ξαφνικά κόκκινο και ήδη άρχισαν να ανεβαίνουν παντού φωτογραφίες με παραλίες και πρώτες βουτιές, αποφάσισα να προτείνω βιβλία που θα μας κρατήσουν συντροφιά τις ώρες κάτω από την ομπρέλα, που ο ήλιος τσουρουφλίζει και καλό είναι να μην μας βλέπει.
Πρώτο, καλύτερο και αγαπημένο «Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις» του Λέο Μπουσκάλια, από τις εκδόσεις Γλάρος. Ένα βιβλίο σταθμός, από τα πιο πολυδιαβασμένα σε όλο τον κόσμο. Αν και ανήκει στον τομέα των ανθρωπιστικών επιστημών, διαβάζεται εύκολα από όλους σαν λογοτεχνικό, με την αριστουργηματική γραφή του καθηγητή Παιδαγωγικής Μπουσκάλια. Σε καθηλώνει από την πρώτη σελίδα μέχρι και την τελευταία, ενώ είναι απόλυτα σίγουρο ότι θα διαβαστεί περισσότερες από μία φορές. Ένας ύμνος στην αγάπη, την επικοινωνία, το διάλογο, την αλληλεπίδραση, τη γνήσια διδασκαλία. Μια ανάγνωση που μπορεί όχι απλά να κάνει το χρόνο να κυλήσει, αλλά και να μεταμορφώσει μια προσωπικότητα που είναι έτοιμη να δεχτεί βελτιώσεις.
Επόμενο, εξίσου αγαπημένο και πολυδιαβασμένο, «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο» της Άλκη Ζέη από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Πρόκειται για μια αυτοβιογραφία της Ζέη, στην οποία εξιστορεί την γεμάτη, περιπετειώδη, έτοιμη για σενάριο ταινίας ζωή της. Ένα βιβλίο που μοιάζει με ντοκιμαντέρ για την ιστορική, πολιτική και πολιτιστική ζωή της Ελλάδας, με τις πιο μεγάλες προσωπικότητες του πνεύματος να παρελαύνουν στις σελίδες του. Η προφορική σχεδόν και άμεση αφήγηση της Ζέη, το κάνει ένα ευχάριστο και εναλλακτικό μάθημα ιστορίας, επιβίωσης και θέλησης για ζωή.
Τελευταίο, «Το γράμμα που δε στάλθηκε ποτέ» της Kathryn Hughes, σε μετάφραση Ουρανίας Τουτουντζή από τις εκδόσεις Διόπτρα. Ένα παλιό γράμμα, που ακόμα ψάχνει τον παραλήπτη του, θα διαβαστεί από ένα άτομο και θα του αλλάξει τη ζωή. Μια ιστορία αγάπης παλαιάς κοπής, ό,τι πρέπει για καλοκαιρινά μεσημεράκια, και ταυτόχρονα ένα σπρώξιμο προς την πίστη και την ελπίδα, όταν όλα φαίνονται να πηγαίνουν στραβά.
Οπότε, μην ξεχάσετε το βιβλίο σας φεύγοντας για τις παραλίες. Καλό μας καλοκαίρι!
