Για να είμαι ειλικρινής δεν ήξερα τι να σας πω αυτή την εβδομάδα. Είχα τόσες πολλές υποχρεώσεις που δεν πρόλαβα καν να διαβάσω τις ειδήσεις και τα τελευταία νέα για να δω τι συμβαίνει στο κόσμο. Κι έτσι δεν είχα κίνητρο να σας προβληματίσω για κάτι πραγματικά επίκαιρο. Θα σας μιλήσω λοιπόν για αυτό που ολόκληρη την εβδομάδα απασχολούσε τη σκέψη μου. Θα γίνω εγωκεντρική και θα αδιαφορήσω μια φορά για τους άλλους. Θα σας πω για μένα.
Αυτή την εβδομάδα λοιπόν αντιμετώπισα διλήμματα. Διλήμματα μεταξύ καρδιάς και λογικής. Ξέρετε, εκείνη η άβολη στιγμή που άλλα σου λέει η συνείδηση σου να κάνεις κι αλλού σε ωθεί η καρδιά. Συμβαίνει κάποτε.
Μια φορά, όλοι μας έχουμε ζητήματα με τους ανθρώπους γύρω μας. Η συναναστροφή μας με τον κόσμο, τους γνωστούς, τους άγνωστους, τους φίλους και τους εχθρούς δεν ήταν ποτέ μια απλή υπόθεση. Ίσως να λέμε στους εαυτούς μας ότι οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι ούτε σύνθετες, ούτε περίπλοκες. Κοινωνικοποιούμαστε λέμε, αυτό και τίποτε παραπάνω. Καμιά φορά πάλι τυχαίνει και μέσα από μια κοινότυπη συναναστροφή προκύπτει μια καλή φιλία, ένας έρωτας ή μια διαμάχη, μια έχθρα, ένας καβγάς. Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν μας προσπερνάει χωρίς να μας αγγίξει. Τίποτα δεν συμβαίνει απλά. Όλα αφήνουν το στίγμα τους. Αφήνουν ένα ερωτηματικό.
Ο τρόπος που μας φέρονται οι άλλοι μας κάνει συχνά να διερωτόμαστε πως πρέπει να φερθούμε εμείς. Το πώς πρέπει φυσικά μπορεί να απέχει χιλιόμετρα από το πώς θέλουμε να συμπεριφερθούμε. Κι εδώ έρχεται η σύγκρουση.
Η καρδιά πάντα θα μας ωθεί στα άκρα. Θα είναι παρορμητική, θα γέρνει στην άκρη του γκρεμού να δει τι έχει από κάτω. Ίσως να πέσει και κάποτε, ελπίζοντας πως κάποιος θα βρεθεί να τη σώσει πριν γίνει χίλια κομμάτια. Η καρδιά δεν λειτουργεί με δεδομένα, ούτε με ζυγαριές. Δεν σταθμίζει καταστάσεις, δεν περιμένει για να χτυπήσει δυνατά, δεν φοβάται να διαλυθεί.
Αν λοιπόν διαλέξουμε να συμπεριφερθούμε ακούγοντας μόνο τη καρδιά μας, συνήθως θα καταλήξουμε σε υπερβολές. Υπερβολική αντίδραση ή αδράνεια. Υπερβολική φλυαρία ή σιωπή. Υπερβολική καλοσύνη ή κακία. Υπερβολική εκδήλωση αγάπης ή μίσους.
Η λογική ήταν, είναι και θα είναι η μετριοπαθής δύναμη μέσα μας. Εκείνη που απομυθοποιεί, που αποχρωματίζει, που γκρεμίζει τα ροζ σύννεφα. Εκείνη που σου δείχνει δύο πλευρές πάντοτε, δύο απόψεις, δύο οπτικές αντίθετες μεταξύ τους. Εκείνη που σου δίνει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Λόγους να βασίζεσαι και όχι να ελπίζεις. Στατιστικά δεδομένα και αριθμούς.
Κι αν τελικά επιλέξουμε να ακολουθήσουμε μονάχα τη λογική μας σκέψη θα βρισκόμαστε συνεχώς σε μια μέτρια κατάσταση ούτε απαραίτητα θετική, ούτε αρνητική, μα αδιάφορη. Δεν θα είμαστε ούτε πολύ ευτυχισμένοι, ούτε πολύ δυστυχισμένοι. Δεν θα αγαπιόμαστε πολύ, ούτε θα δεχόμαστε τη μνησικακία και την αποδοκιμασία των γύρω μας. Δεν θα έχουμε κολλητούς, ούτε εχθρούς. Δεν θα έχουμε μεγάλους, παθιάρικους έρωτες, ούτε ατέρμονες μοναξιές. Θα είμαστε στη μέση.
Ορισμένοι λένε πως η μέση λύση είναι η καλύτερη. Κι ο Αριστοτέλης τόνισε πως «παν μέτρον άριστον». Άλλοι πάλι τραγουδούν και γράφουν και φωνάζουν το πόσο σημαντικό είναι να κάνει κανείς αυτό που τους υπαγορεύει η καρδιά του. Γιατί έτσι ποτέ δεν μετανιώνεις, ποτέ δεν κάνεις λάθος. Δεν υπάρχει λάθος και σωστό βασικά. Γεμάτος ή άδειος ψυχικά, καταλήγεις εκεί που ήθελες να καταλήξεις. Κι ακόμη κι όταν φτάσεις σε αδιέξοδο, είναι το αδιέξοδο που έψαχνες να βρεις.
Αν με ρωτάτε προσωπικά τι θα καθόριζε τις πράξεις και τις επιλογές μου, δεν ξέρω να σας απαντήσω. Δεν τάσσομαι ποτέ υπέρ ή κατά του ενός ή του άλλου. Οφείλω ωστόσο να ομολογήσω πως το τελευταίο διάστημα υπήρξα περισσότερο παρορμητική παρά μετριοπαθής στις σχέσεις μου με τους άλλους. Άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο να αγαπήσει, να ερωτευτεί να ματώσει. Κι όταν πια δέχτηκα τις πράξεις των άλλων κι έπρεπε να αποφασίσω πώς να πορευτώ. Έπρεπε να αποφασίσω αν θα τις αφήσω να με καταβάλουν ή αν θα τις απομυθοποιήσω και θα προχωρήσω παρακάτω σαν να μην έγιναν ποτέ, διάλεξα το δρόμο της ειλικρίνειας. Είπα την αλήθεια για όσα ένιωθα. Είπα την αλήθεια σε εκείνους και στο εαυτό μου. Προσπάθησα να δω τα πράγματα ρεαλιστικά και καταστάλαξα. Δεν ξέρω ακόμη αν θα έπρεπε να μετανιώνω.
Η λογική, μας δίνει μια ικανοποιητική λύση σε όλα μας τα προβλήματα. Μας δίνει τη λύση που έχει τις λιγότερες απώλειες για εμάς, τις λιγότερες συνέπειες. Είναι ωστόσο εκείνες οι συνέπειες που κάνουν τη διαφορά στη ζωή μας. Εκείνες που ενεργοποιούν το καρδιογράφο να σχηματίσει παλλόμενες πράσινες γραμμές.
Οι αποφάσεις μας, είναι για εμάς και από εμάς. Ακόμη κι όταν αφορούν το φέρσιμο κάποιων προς το πρόσωπο μας, δεν παύουν να λαμβάνονται με βάση τη δική μας οπτική και το συναίσθημα. Ανεξάρτητα το τι θέλουν οι άλλοι για εμάς, πάντα σημασία θα έχει τι θέλουμε εμείς για τον εαυτό μας. Τι μας πληγώνει και τι μας χαροποιεί όχι αντικειμενικά αλλά άκρως υποκειμενικά. Με τα μέτρα και τα σταθμά που βάζουμε εμείς.
Εμείς μόνο ξέρουμε που θέλουμε να φτάσουμε. Εμείς ξέρουμε αν το καλύτερο για εμάς είναι να φλερτάρουμε με τα όρια ή να παραμείνουμε στην ασφάλεια μας. Εμείς ξέρουμε εάν επιθυμούμε να επιτρέψουμε στη συμπεριφορά των άλλων να μας αλλάξει ή αν θα την αγνοήσουμε. Η καρδιά και η λογική είναι τα μέσα που μας καθοδηγούν να πάμε εκεί που θέλουμε. Κι έτσι συμπερασματικά σας λέω να διαλέγετε σύμφωνα με το προορισμό σας. Θέλετε τέλειες ευθείες ή άτακτες γωνίες;
Η ζωή σας είναι η επιλογή σας.
