Είναι δύσκολο να βρεις κάτι καινούργιο να πεις κάθε εβδομάδα. Είναι δύσκολο γιατί η καθημερινότητα σου δεν αλλάζει πάρα πολύ. Γιατί η καθημερινότητα των υπολοίπων δεν σε αγγίζει ιδιαίτερα. Μπορεί να σε προβληματίζει αλλά στο τέλος της μέρας, δεν είναι αυτή που θα σε κρατήσει ξύπνιο τα βράδια. Τέλος πάντων δύο μέρες πριν μου ήταν δύσκολο να βρω ένα θέμα για να γράψω το άρθρο. Κάτι που να μην αφορά εμένα άμεσα. Σήμερα ξέρω τι θα σας πω.
Εντυπωσιάστηκα πρόσφατα κι έπιασα τον εαυτό μου να κλαίει για κάτι πέρα από εμένα. Έβλεπα μια ταινία που λέτε. Μια αληθινή ιστορία για μια κοπέλα που έπασχε από μανιοκατάθλιψη και εθισμό στα ναρκωτικά. Μια κοπέλα που έγινε γνωστή εξαιτίας ενός συγγραφέα φίλου της και ενέπνευσε την ίδρυση μια ολόκληρης οργάνωσης που λειτουργεί ακόμα και σήμερα. Μια οργάνωση για όσους νιώθουν θλίψη, οργή, για όσους εθίζονται στο ποτό, σε παραισθησιογόνα χάπια, σε πάσης φύσεως ναρκωτικές ουσίες. Μια οργάνωση για να μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να μιλήσουν ανοιχτά και χωρίς φόβο για τα φαντάσματα που βλέπουν τη νύχτα, για το ξυραφάκι που τόσες φορές χρησιμοποίησαν για να χαράξουν το χέρι τους. Μια οργάνωση με το όνομα “To Write Love On Her Arms”.
Γυρίζω λίγες μέρες πίσω και συνδέω το περιεχόμενο αυτής της ταινίας με την αυτοκτονία του Βαγγέλη. Θα μου πείτε πως εκείνος αυτοκτόνησε εξαιτίας του εκφοβισμού που δεχόταν. Ήθελε να γλιτώσει. Κι ίσως θα σας πω, κι η κοπέλα στη ταινία να έψαχνε μέσα από τη κοκαΐνη να ξεχάσει το βιασμό της. Να γλιτώσει ήθελε κι εκείνη. Και οι δύο είχαν βιώσει θλίψη, πόνο και απογοήτευση. Κι ας είναι διαφορετικές οι περιπτώσεις τους, έχουν κοινά σημεία.
Αυτό που μου έμεινε από την ταινία, αυτό που με παρακίνησε να ψάξω να μάθω περισσότερα για τη δραστηριότητα αυτής της οργάνωσης, δεν ήταν ούτε οι εξαρτήσεις, ούτε η διαδικασία απεξάρτησης. Έχουμε δει άλλωστε χιλιάδες ανθρώπους που κάνουν λάθος επιλογές. Χιλιάδες που μπλέκουν, παραστρατούν, μπερδεύονται με τον εαυτό τους, ισορροπούν και ξανά ρέπουν. Έχουμε δει χιλιάδες ομάδες ανώνυμων. Χιλιάδες κέντρα απεξάρτησης. Χιλιάδες κλινικές. Χιλιάδες ψυχολόγους. Αυτό που μου έκανε εντύπωση όμως ήταν μια ανοιχτή συνομιλία μεταξύ εκείνων που αντιμετωπίζουν ένα ψυχολογικό πρόβλημα, έναν εθισμό κι όλων των υπόλοιπων ανθρώπων που δεν είναι ειδικοί, μα είναι άνθρωποι.
Ξέρω την έννοια του εθελοντισμού, ξέρω τον όρο ανθρωπιά. Δεν συνηθίζω όμως να τα συναντώ συχνά μπροστά μου. Ιδιαίτερα σε περιπτώσεις όπως της κοπέλας στη ταινία, οι περισσότεροι από εμάς θα κρατούσαν μια επιφυλακτική στάση. Θα την αντιμετώπιζαν σαν ειδική ομάδα, περιθώριο και είτε θα την λυπόταν και θα την προσπερνούσαν, είτε θα έκριναν αυστηρά την επιλογή της. Λίγοι όμως θα της στεκόταν όχι από οίκτο, αλλά από αγάπη και πραγματική φιλία. Λίγοι θα την αντιμετώπιζαν σαν όλα τα άλλα άτομα που κάποιος συναντά στη δουλεία, στο λεωφορείο, στο σούπερ μάρκετ. Λίγοι θα την αντιμετώπιζαν σαν προσωπικότητα ανεξάρτητα από το πρόβλημα της. Κι ακόμη πιο λίγοι θα την άκουγαν και θα την καταλάβαιναν.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν χρειάζονται μόνο φάρμακα αντικαταθλιπτικά ή προγράμματα απεξάρτησης. Δεν χρειάζονται ερωτήσεις από ψυχολόγους για το παρελθόν τους. Χρειάζονται αγάπη. Μια αγκαλιά που να την αισθάνονται οικεία για να μιλήσουν. Ένα «όλα καλά θα πάνε». Μια θέση στις ζωές μας. Δεν χρειάζονται ξεχωριστή μεταχείριση. Δεν πρέπει να θεωρούνται ιδιάζουσες περιπτώσεις. Πρέπει να ενσωματωθούν, να νιώσουν πως ανήκουν κάπου.
Η οργάνωση ενθαρρύνει κάτι πολύ απλό και ταυτόχρονα πολύ σύνθετο. Ενθαρρύνει το διάλογο. Ενθαρρύνει τις εξομολογήσεις. Παρακινεί εκείνους που κρύβουν κάτι για τον εαυτό τους, να μιλήσουν. Παρακινεί όλους εμάς να τους ακούσουμε. Να αντιληφθούμε πως όλα μέσα στη ζωή είναι. Να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε.
Ακούγομαι ρομαντική, ονειροπόλα. Κι ίσως αυτό το άρθρο να μοιάζει κατά πολύ σε μια ομιλία κατά του καρκίνου, σε μια ομιλία για τη προστασία του περιβάλλοντος από κάποιον πολιτικό. Κι είναι αλήθεια ότι και τα τρία προσπαθούν να περάσουν ένα αισιόδοξο μήνυμα. Όμως πέρα από αυτό για μένα έχει σημασία να κρατήσετε ένα πράγμα μόνο. Πρέπει να αλλάξουμε αντίληψη, τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Πρέπει να μπούμε στο κόπο να σκεφτούμε διαφορετικά, ίσως και πιο ιδεαλιστικά.
Την προηγούμενη εβδομάδα έκανα το παραλληλισμό μεταξύ πλάκας και εκφοβισμού. Κάποιοι εύλογα διαφώνησαν λέγοντας πως υπάρχει μια ευδιάκριτη γραμμή μεταξύ των δύο, άλλοι συμφώνησαν. Κι όμως αυτό που προσπάθησα να εξηγήσω είναι πως όλα είναι θέμα οπτικής και αντιμετώπισης. Κι οι συνέπειες του εκφοβισμού και της πλάκας, μπορεί ως ένα βαθμό να είναι οι ίδιες ανάλογα με τον τρόπο που κανείς δέχεται τη συμπεριφορά των άλλων. Όπως και να έχει όμως, η συμπεριφορά μας μετράει και επηρεάζει τις ζωές των άλλων. Τις επηρεάζει αρνητικά όπως όταν εκφοβίζουμε κάποιον και του δημιουργούμε τάσεις αυτοκτονίας. Τις επηρεάζει όμως και θετικά, όταν είμαστε εκεί για να συμπαρασταθούμε και να βοηθήσουμε κάποιον να λύσει το πρόβλημα του και να αισθανθεί μέλος μια ευρύτερης ομάδας, μέλος μια κοινωνίας από όλους εμάς.
YOU WERE CREATED TO LOVE AND BE LOVED!!!
