Η Άνοιξη έφθασε σχεδόν στο τέλος της. Όλοι ετοιμάζονται να αποχαιρετήσουν τις υποχρεώσεις τους, όπως και την ενοχλητική γύρη που μόνο καλό δεν κάνει. Μετράμε μέρες αντίστροφα. Ο μήνας που έρχεται προκαλεί τους πάντες και τα πάντα σε μια ανυπομονησία. Άνθρωπος και φύση βρίσκονται σε μια διαρκή σύγχυση, μιας και ο Ιούνιος, έχει την τάση να μπερδεύει την πλάση.
Κάπου εδώ είναι η φάση που οι ξαφνικές και αδικαιολόγητες βροχές θα κάνουν και πάλι την εμφάνισή τους, απλά και μόνο για συμπαράσταση σε εμάς τους φοιτητές που παρακολουθούμε τις αμέτρητες και καταιγιστικές φωτογραφίες γνωστών -και μη-όντων σε παραλίες. Ίσως η φύση συμπάσχει σε αυτό το ανθρώπινο δράμα που ονομάζεται ‘’εξεταστική’’. Ίσως και όχι.
Όπως και να έχει η κατάσταση, μόνο και μόνο επειδή ‘’θεωρητικά’’ έρχεται καλοκαίρι, όλοι γίνονται πιο ανυπόμονοι να αποδεσμευτούν από αυτά που τους βαραίνουν. Και όταν αυτό συμβεί, εμφανίζονται σε μια πιο wild εκδοχή τους. Και μόνο η σκέψη της καλοκαιρινής διάθεσης και ανεμελιάς με έχει φέρει (ως Ranius) σε φάση-αφασία. Ήδη κάνω σχέδια και ονειροπολώ στο μπαλκόνι μου, με φίλους και φίλες, πίνοντας και κάτι ελαφρύ, έτσι για να τιμήσουμε τον φοιτητικό μας τίτλο.
Ας αφήσουμε όμως εμένα και ας έρθουμε σε ένα ακόμη φλέγον (όπως ο καλοκαιρινός ήλιος) θέμα. Καλοκαιρινοί έρωτες. Έγιναν ταινίες, βιβλία, τραγούδια και πλέον κατάντησαν τόσο mainstream, που όλες οι νεαρές κορασίδες θεωρούν πως το καλοκαίρι καταφθάνει σαν τον άγιο Βασίλη, φορτωμένο με δώρα και υποσχέσεις. Μια αγαπημένη μου φίλη και ξαδέλφη, έκανε τον καλοκαιρινό της έρωτα τραγούδι με μεγάλη επιτυχία. Τι το μαγικό έχει το καλοκαίρι και τα μεταμορφώνει όλα σε όνειρο, τόσο μα τόσο εύκολα?
Όλα τα παραπάνω, συνδέονται άρρηκτα και ως σαν αλυσίδα. Οι μήνες που προηγούνται του καλοκαιριού, είναι ως επί το πλείστον, πολύ απαιτητικοί και κουραστικοί. Ο χειμώνας δεν φημίζεται ως ο κατάλληλος ‘’εραστής’’ για το ελληνικό και μεσογειακό σώμα. Οι εποχές περνούν αργά και βασανιστικά (έχουν και αυτές τη χάρη τους) και εκεί που όλοι αναφωνούν ‘’νισάφι πια’’ , σκάει μύτη το καλοκαίρι. Όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε, το καλοκαίρι αποτελεί από την παιδική μας ηλικία μια μινι-περίοδος χάριτος, ανεμελιάς και πολλών αναμνήσεων, καθώς αποτελούσε την απελευθέρωσή μας από το σχολείο, έπειτα από το πανεπιστήμιο και αργότερα(μερικώς) από την δουλειά.
Είναι άραγε ο ήλιος, τα παγωτά, η θάλασσα, το κλίμα? Όλα τα καλοκαίρια μας έχουν πάρει κάτι από εμάς και μας έχουν αφήσει κάτι άλλο. Μνήμες, φωτογραφίες, ανθρώπους, μα πάνω από όλα στιγμές. Κάπως έτσι έρχομαι στο συμπέρασμα πως το καλοκαίρι αποτελούσε και θα συνεχίσει να αποτελεί αγαπημένη εποχή όλων, καθώς ο συνδυασμός της προσωρινής μας αποδέσμευσης από τις υποχρεώσεις, όπως και το ζεστό κλίμα, συνθέτουν ένα ‘’μαγικό φίλτρο’’ που ομορφαίνει τις στιγμές μας.
Κάπου εκεί, γινόμαστε ‘’αερικά’’ και χορεύουμε, τραγουδάμε, γελάμε. Σε ορισμένους έρχεται και ένας έρωτας που ίσως και να μείνει. Ίσως και όχι. Γιατί κανείς δεν αναλογίζεται πως όλα αυτά αποτελούν εκπλήρωση προσωρινών μας πόθων με γαρνιτούρα την αλόγιστη ανεμελιά μας. Τα αυθεντικά είναι εκείνα που κουβαλάμε κάθε δευτερόλεπτο, λεπτό, μέρα , μήνα και εποχή μέσα μας. Που μας συντροφεύουν και στις δύσκολες στιγμές μας, στους ‘’χειμώνες’’ μας.
Ένα είναι σίγουρο. Όλοι έχουμε ανάγκη από διακοπές. Όλοι επιθυμούμε λίγο χρόνο στη θάλασσα ή στο βουνό ή και στα δύο. Περιμένουμε να συναντήσουμε τους φίλους μας στο χωριό ή στο νησί. Και ας είναι για πολύ λίγο. Γιατί όλοι περιμένουμε το καλοκαίρι.