Κάθε άτομο επάνω σε αυτή τη γη έχει την ανάγκη να κάνει όνειρα για το μέλλον του και να το δηλώνει ή να το εκφράζει στις παρέες του ή να το μοιράζεται με άλλους ανθρώπους. Υπάρχει όμως η πιθανότητα να σταθούν πολλά εμπόδια στο δρόμο του μέχρι να φτάσει στην υλοποίησή τους, ακόμα και να μη φτάσει ποτέ το στόχο και τις προσδοκίες του. Ένα αφιλόξενο περιβάλλον, η κακή συμπεριφορά από τους γύρω του και η μη λήψη ίσων δικαιωμάτων και ίσων ευκαιριών από τον τόπο στον οποίο γεννήθηκε και από την κοινωνία στην οποία απαρτίζεται-επειδή η τελευταία αρνείται να το θεωρήσει ως μέλος της-μπορεί να τον δυσκολέψουν ακόμη περισσότερο.
Όταν αυτό το άτομο είναι διαφορετικό και δεν ταιριάζει με το πρότυπο της κοινωνίας ή της χώρας που βρίσκεται έχει να αντιμετωπίσει την κλασική πραγματικότητα. Κάποιοι σπεύδουν να του κολλήσουν ταμπέλες και να του κρεμάσουν κουδούνια για να ξεχωρίζει ακόμα περισσότερο, ενώ “βαθιά θρησκευόμενα άτομα” προσεύχονται στο Θεό για το κακό του ή την αποτυχία του(όντως δεν συμβαίνει μόνο στα μεξικάνικα σίριαλ αυτό αλλά και στην πραγματικότητα). Αυτό συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις, μόνο που το συγκεκριμένο άρθρο έχει σκοπό να σταθεί στα παιδιά των μεταναστών, τα οποία έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στη χώρα μας.
Τα παιδιά των μεταναστών, λογικά, θα κάνουν και αυτά όνειρα για το μέλλον τους. Μόνο που δεν έχουν την υποστήριξη, τουλάχιστον τις περισσότερες φορές από τον ίδιο τους τον τόπο. Ίσως να φταίει το γεγονός ότι αυτός ο τόπος έχει να αντιμετωπίσει και ο ίδιος πολλά προβλήματα και που πιστεύει πως οι ξένοι έρχονται σε αυτόν για να κλέψουν τα δικά του όνειρα και τις δικές τους ευκαιρίες.
Αυτά τα παιδιά έχουν μια άλλη καταγωγή που τους έχει δώσει κάποια χαρακτηριστικά, όπως για παράδειγμα το χρώμα, όμως δεν τους συνδέει τίποτα άλλο με εκείνο τον τόπο, εδώ έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει. Ωστόσο όμως κανείς δεν μπορεί να το δει καθαρά αυτό και να το αναγνωρίσει ή να το αποδεχτεί. Πάντα θα τους βλέπει ως ξένους και δεν θα τους εντάσσει επίσημα για χίλιους λόγους.
Πολλοί Έλληνες αναγκάζονται να φύγουν στο εξωτερικό και όχι μόνο τώρα με την κρίση. Το θέμα του μεταναστευτικού απασχολούσε και υπήρχε ανέκαθεν. Πιθανόν και αυτοί να αντιμετώπισαν δυσκολίες και εμπόδια στο να ενταχθούν και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους εκεί. Πρέπει όμως να το σκεφτούμε και με αυτή τη λογική, ότι δηλαδή κάποιος υπό δύσκολες συνθήκες χάνει το παιδί του, το οποίο πάει να ζήσει μακριά του με σκοπό να δουλέψει και πιθανόν να μείνει στο μέρος εκείνο και ενδεχομένως να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια εκεί, έχεις την αγωνία και την ανάγκη να είναι καλά και να μην έχει μπλεξίματα. Κανείς όμως δεν σκέφτεται με αυτόν τον τρόπο γιατί δεν νοιάζεται πραγματικά για τον άλλον και γιατί δεν είναι δικό του θέμα. Γι’ αυτό έχουμε φτάσει σε μια εποχή όπου ο ένας προσπαθεί να αφανίσει τον άλλον για να επιβιώσει ο ίδιος, γεγονός που δεν κάνει καθόλου καλό στην ανθρωπότητά μας.
Παρακάτω ακολουθεί ένα βίντεο με τίτλο “κλεμμένο μέλλον”. Πρόκειται για ένα καλογυρισμένο μίνι φιλμ από τον Vahe Abrahamyan το οποίο είχε γίνει είδηση πριν από λίγο καιρό, κυρίως στο χώρο του διαδικτύου. Αυτό το βίντεο έχει στόχο να θίξει το ζήτημα των παιδιών των μεταναστών, τα οποία έχουν γεννηθεί εδώ αλλά πρέπει συνεχώς να το αποδεικνύουν. Έχει λοιπόν ως σκοπό να μας ευαισθητοποιήσει σε αυτό το θέμα και να μας κάνει να σκεφτούμε μιας και ο παρορμητισμός και η δυσαρέσκειά μας ορισμένες φορές δεν μας αφήνει.
