Ελλάδα. Η ιστορία αναφέρεται στην Ελλάδα ως μία χώρα που γέννησε τον πολιτισμό, τα γράμματα, την φιλοσοφία, τις επιστήμες και την δημοκρατία. Ανέκαθεν ήταν μία χώρα ασυμβίβαστη σε ότι ένιωθε πως την καταπιέζει και προσπαθούσε, μέχρι τουλάχιστον τα μέσα του 20ου αιώνα, να στέκει υπερήφανη στον παγκόσμιο χάρτη της ιστορίας. Όμως μετά ήρθαν τα χρόνια της αλαζονίας, της απληστίας, της ηθικής ταπείνωσης και του νεοπλουτισμού που δημιούργησε στον Έλληνα ανάγκες οι οποίες του ήταν απλά άχρηστες και ανούσιες, όπως οι διακοπές σε πανάκριβα νησιά του εξωτερικού, οι ατελείωτες πιστωτικές κάρτες για μια ζωή γεμάτη ματαιοδοξία καθώς και δάνεια για αποπληρωμή των καρτών αυτών. Παράλληλα την ώρα εκείνη κυβερνήσεις και πολίτες δανείζονταν και ψήφιζαν αντίστοιχα με γνώμονα το φαίνεσθαι και τη βόλη. Όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Όλα τα πράγματα αρχίζουν και τελειώνουν με την δημοκρατία. Η δημοκρατία λοιπόν, ούσα παιδί του Κλεισθένη και ούσα ανεφάρμοστη ανά τα χρόνια της προσπάθειας εφαρμογής της, διδάσκει ήθος διάλογο και ελευθερία, και την τονίζω αυτήν την λέξη ελευθερία. Στο όνομα λοιπόν αυτής έχει χυθεί πολύ αίμα είτε αυτό είναι αμάχων είτε στρατιωτών είτε δεξιών είτε αριστερών ή πείτε τους όπως σας βολεύει, δεν έχει καμμία σημασία, διότι πάνω από όλα στο όνομα της ελευθερίας αυτής σκοτώθηκαν άνθρωποι. Άνθρωποι οι οποίοι πρέσβευαν αξίες είτε κοινωνικές είτε πολιτισμικές είτε ηθικές. Έτσι και η Ελλάδα λοιπόν ανά τους αιώνες μαχόταν για όλες αυτές τις αξίες και υπερασπιζόταν την αξιοπρέπειά της με αγώνες και εκδηλώσεις αγανάκτησης.
Όμως ξαφνικά όλα αυτά μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο έμοιαζαν να εγκαταλείπουν την ελληνική ψυχή. Κατοχή, εμφύλιος ,χούντα, μεταπολίτευση οδήγησαν σε οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση την Ελλάδα, καθώς και εκτός δημοκρατικού τόξου με αποκορύφωμα την χούντα και τις μέχρι πρότεινος κυβερνήσεις από το 2009 και έπειτα που μόνο δημοκρατικούς δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις τους πολιτικούς και κοινωνικούς τους χειρισμούς. Βέβαια πολλοί είμαστε αυτοί οι οποίοι θέλουμε να πιστεύουμε πως θα αλλάξουνε τα πράγματα με την υπάρχουσα κυβέρνηση και πως θα σταθούν αντάξιοι του ιστορικού βάρους που έχουν στις πλάτες τους. Όμως δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα να μιλήσω για το παρόν. Γι΄αυτό αρχικά θα σταθώ στην περίοδο της μεταπολίτευσης η οποία έκρινε πολλά για το μέλλον της Ελλάδας στο Ευρωπαικό στερέωμα.
Τα χρόνια αυτά είναι που η Ελλάδα έμοιαζε να στέκεται στα πόδια της , να αρχίσει να έχει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και να δανείζεται λεφτά για κοινωνικές παροχές και έργα. Όμως αυτά τα λεφτά έτυχαν υπέρ σπατάλης και κακής κρατικής και μή μεταχείρισης. Έτσι δημιουργήθηκε το γνωστό σε όλους μας χρέος με μία τότε κοινωνία βυθισμένη στο ψέμα, να ξοδεύει αλόγιστα σε αγαθά και υπηρεσίες που νόμιζε πως έχει τα λεφτά να αποπληρώσει με αποτέλεσμα να αρχίσουν και τα νοικοκυριά με τόση ευκολία να δανείζονται για να ξεχρεώσουν τα χρέη τους και τα δάνειά τους. Αυτές οι ενέργειες οδήγησαν σε προβλήματα τις ελληνικές τράπεζες και όταν η Ελλάδα μπήκε στο ευρώ το πρόβλημα διογκώθηκε. Όλα αυτά οι ευρωπαίοι τα είχαν προβλέψει για την Ελλάδα δεκαετίες πριν και έπαιζαν με τα συμφέροντα τα δικά τους και τα δικά μας ταυτόχρονα. Υπερφόρτωσαν την Ελλάδα με δάνεια και ομόλογα που δεν μπορούσαν να εξαργυρωθούν σε ευρώ και σε συνδυασμό με παραποιημένα στοιχεία για το ελληνικό χρέος, η Ελλάδα μπήκε στον μηχανισμό στήριξης εν μία νυκτί και ακριβώς εκεί ήταν που τελείωσε το ευρώ και η Ευρώπη μαζί. Διότι η Ελλάδα μπήκε στα μνημόνια όχι για να βοηθηθεί αλλά για να βυθιστεί μία και καλή οικονομικά και κοινωνικά. Εν είδη αυτής της μή βοήθειας από τους εταίρους η Ευρώπη ως σύνολο μπήκε σε ένα φαύλο κύκλο βοήθειας προς την Ελλάδα με την μόνη χώρα που εν τέλει όλα αυτά τα χρόνια να έχει επωφεληθεί να είναι η Γερμανία η οποία εν μέσω κρίσης δημιούργησε μία οικονομική αυτοκρατορία με αποτέλεσμα να ελέγχει πλέον κάθε κίνηση στην Ευρώπη.
Κάπου εδώ όμως πρέπει να φτάσω στο σήμερα και όταν λέω σήμερα εννοώ αυτές τις μέρες για να γίνω πιο σαφής με τις συγκεντρώσεις που γίνονται στο Σύνταγμα και γενικά ανά την Ελλάδα με σύνθημα “Μένουμε Ευρώπη”. Και αναρωτιέμαι σε ποιά Ευρώπη θέλουμε να μείνουμε? Στην Ευρώπη των ελλειμάτων? Της δημιουργίας ανθρωπιστικών κρίσεων? Της ανεργίας? Της φτώχειας? Της ηθικής, κοινωνικής και οικονομικής κρίσης? Σε μια Ευρώπη που δεν μπορεί να σώσει τον ίδιο της τον ευατό? Ή μήπως σε μία Ευρώπη η οποία φιλολαϊκίζει, παίζοντας με την Ελλάδα ως έθνος και το χρέος της? Αν δεν διορθωθεί άμεσα το χρέος μας ώστε να γίνει βιώσιμο και να σωθεί η Ελλάδα, η ευρωπαική ένωση και το ευρώ, τότε λυπάμαι, αλλά δεν μένουμε Ευρώπη. Όμως όλα αυτά τα κατηγορώ προς την Ευρώπη απευθύνονται σε πολιτικό και δημοσιογραφικό επίπεδο και όχι σε επίπεδο λαών, διότι ο λαός της Ευρώπης έχει ξυπνήσει και καθημερινά παρατηρούμε συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις υποστήριξης προς την Ελλάδα και την αδικία η οποία έχει τελεσθεί κατά αυτής.