Πραγματικά αυτή η απορία με έχει στοιχειώσει το τελευταίο διάστημα. Σε κάθε παρέα πέφτουν στο τραπέζι βαρύγδουπες δηλώσεις του στυλ «και δραχμές να έχουμε θα αντέξουμε να μην βγαίνουμε» ή θα κάνω ότι δουλειά και αν είναι, όσο δύσκολη και απαιτητική καλείται να είναι απλά και μόνο για να βγάζω σαράντα ευρώ τη βδομάδα για να βγάζω τα γούστα μου, κάτι τελείως οξύμωρο με την πρώτη φράση, η οποία απευθυνόταν σε λιτότητα. Βλέπω ψευτοαριστερούς που έχουν δέκα σπίτια να νοικιάζουν, τρία αυτοκίνητα και πόσα μετρητά να μου το παίζουν «παιδιά του λαού» και να μάχονται για μια αριστερή Ελλάδα.
Ίσως να είναι ανιστόρητοι, δεν ξέρω, ίσως να μην έχουν μάθει την πραγματική έννοια της αριστεράς. Δεν κατατάσσω τον εαυτό μου σε μία πολιτική άποψη, γιατί ουδεμία με εκφράζει, απλά αν με ρωτήσεις θα σου πω πως επιθυμώ δημοκρατία, πραγματική δημοκρατία. Δεν υιοθετώ αναχρονιστικές απόψεις τις οποίες δεν πιστεύω, απλά και μόνο για να ζήσω ως επαναστάτρια. Κατακρίνω τα παιδιά που κατατάσσονται σε «δεξιά» και «αριστερά», χωρίς καν να γνωρίζουν τις έννοιες τους.
Θέλω να γίνω επαναστάτρια, αλλά σύγχρονη, δηλαδή που θα φέρει καινοτόμες ιδέες, όχι από την εποχή των παππούδων μας. Οι λεγόμενοι «επαναστάτες» είναι αυτοί που δεν έχουν δουλέψει ούτε μια φορά, που παίρνουν λεφτά από τους γονείς και που το παίζουν ότι μπορούν να πάρουν την πέτρα και να την στύψουν, ενώ αν τους βάλεις να τρέξουν το τετράγωνο θα λιποθυμήσουν. Παραδέχομαι ότι δεν έχω επαναστατικές αντιλήψεις, γιατί μεγάλωσα με όλες τις ανέσεις και ας μην προέρχομαι από πλούσια οικογένεια. Είμαι καλομαθημένη και δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ, γιατί είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου. Πιστεύω ότι μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, χωρίς να κάνω διαδηλώσεις που καταλήγουν σε βανδαλισμούς, χωρίς να είμαι φανατισμένη, χωρίς να αναμασώ αναχρονιστικές αντιλήψεις, αντιθέτως να δημιουργήσω δικές μου αντιλήψεις απαλλαγμένες από την πλύση εγκεφάλου της οικογένειας.
Το πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι τα τελευταία γεγονότα που διαδραματίστηκαν στη χώρα μου. Αυτός ο ανόητος πόλεμος μεταξύ του ΝΑΙ και του ΟΧΙ, ήταν ανούσιος και γεμάτος μίσος και υβριστικά σχόλια. Άνθρωποι που ούτε καν ήξεραν τις συνέπειες του ΟΧΙ επαναστατούσαν αναίτια, όντας πιόνια ενός νέου συστήματος. Έκριναν έντονα το ΝΑΙ κατηγορώντας μέχρι και ανθρώπους που μόχθησαν για να έχουν κάποια χρήματα στην τράπεζα. Και εδώ γνώμη μου ήταν να αποστατήσουν όλοι από τη βάρβαρη αυτή ψηφοφορία, αλλά πάλι θεωρήθηκα “λιποτάκτης”.
Γιατί; Γιατί σκέφτομαι διαφορετικά; Γιατί δεν θέλω να ενταχθώ σε έναν όχλο; Τι επαναστατικό είχε το ΟΧΙ; Ότι θα πηγαίναμε σε δραχμή και θα οδηγούμασταν στην πλήρη εξαθλίωση; Ορίστε, τόσος καιρός πέρασε μετά από αυτή την φρικτή ψηφοφορία και ο πρωθυπουργός υπέγραψε τα μέτρα, γιατί δεν υπήρχε άλλη λύση. Το πρόβλημα είναι ότι στερούμαστε νέων ιδεών και ότι μας πουλάνε το υιοθετούμε σαν άβουλα ανθρωπάκια. Περιμένω τα σχόλιά σας επί του θέματος!
