Δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς παρά από το να επηρεαστώ τα μέγιστα από την τρέχουσα πολιτική-οικονομική επικαιρότητα και ειδικά από την αναγγελία του δημοψηφίσματος και μετά. Όπερ και εγένετο λοιπόν μιας και βράδυ Παρασκευής προς ξημερώματα Σαββάτου, ο πρωθυπουργός της χώρας προκύρηξε το δημοψήφισμα για το “ΝΑΙ” ή το “ΟΧΙ” του λαού γύρω από τις προτάσεις των ευρωπαίων εταίρων. Από εκείνη τη στιγμή και μετά ”ήρθαν οι μέλλισσες”. Εκείνο το βράδυ, μέχρι τα ξημερώματα της επομένης και ακόμα μέχρι και σήμερα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, ο κόσμος – σαν να έχουμε κατοχή – ξεχύθηκε στα ΑΤΜ και τα σούπερ μάρκετ. Ατελείωτες οι ουρές για να σηκώσουνε τα χρήματά τους οι πολίτες από τις τράπεζες, αλλά και για να εφοδιαστούν με είδη πρώτης ανάγκης υπό το φόβο μη στερέψουν τα αποθέματα των σούπερ μάρκετ. Χαμός. Πανικός. Μια χώρα ολόκληρη στο πόδι με την προπαγάνδα των δήθεν ελληνικών καναλιών, αλλά και των ξένων, να έχει φτάσει στα όρια του Γκεμπελισμού. Όμως ας πάρουμε λίγο πιο χαλαρά τα πράγματα και ένα-ένα για να δούμε πού βρισκόμαστε.
Αρχικά απέχουμε μόλις λίγες μέρες από το δημοψήφισμα και κανείς δεν έχει καταλήξει στο αν όντως ο πρωθυπουργός έπραξε σωστά να θέσει αυτό το δίλημμα στον ελληνικό λαό. Από την πρώτη στιγμή πολλοί ήταν αυτοί που βγήκαν και είπαν πως ο Τσίπρας φοβάται να πάρει την ευθύνη πάνω του και πετά το μπαλάκι στο λαό με το να αποφασίσει, ενώ οι υπόλοιποι υποστηρίζουν πως ορθώς έπραξε και πως επιτέλους ήρθε η ώρα να μιλήσει ο λαός. Γεγονότα που δημιουργούν φόβους για εθνικό διχασμό ξανά, όπως και την εποχή του Βενιζέλου. Όμως η αλήθεια βρίσκεται πάντα κάπου στη μέση μιας και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως χάθηκε χρόνος διαπραγματεύσεων εις βάρος της ελληνικής οικονομίας και πως ίσως θα έπρεπε να είχε τεθεί ζήτημα δημοψηφίσματος πιο νωρίς, ενώ από την άλλη πλευρά, επιτέλους βρέθηκε ένας πρωθυπουργός να κοιτάξει κατάματα το άδικο, να παλέψει εναντίον του και για αποφάσεις που αφορούν σύσσωμο τον ελληνικό λαό να κάνει το αυτονόητο. Να ρωτήσει τον ίδιο τον ελληνικό λαό.
Ένα ακόμα ζήτημα που προκύπτει είναι πως το ”ΝΑΙ” στο δημοψήφισμα σημαίνει οτι ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ, ενώ το ”ΟΧΙ” σημαίνει τέλος η Ευρώπη για εμάς και πάμε ολοταχώς για δραχμή και Brics. Λυπάμαι που το χαλάω σε πολλούς προβοκάτορες εκεί έξω, αλλά τέτοιο δίλημμα δεν υπάρχει. Το ”ΝΑΙ” σημαίνει φόβο και νομιμοποίηση των μνημονίων, διότι μπορεί να είναι αντισυνταγματικά, όμως αν εφαρμοστούν μέσω δημοψηφίσματος, τότε υπάρχει συνταγματική κατοχύρωση. Μετά από αυτό δεν θα έχουμε και νομικά το δικαίωμα να λέμε πως τα μνημόνια μας έφτασαν εδώ, γιατί μόνοι μας θα το έχουμε επιλέξει τελικά. Συν τοις άλλοις σε περίπτωση θετικού αποτελέσματος η κυβέρνηση έχει δηλώσει πως θα παραιτηθεί και θα πάμε εκ νέου σε κάλπες και εκλογές. Του εναντίου τώρα, δηλαδή σε περίπτωση που κυριαρχήσει το ”ΟΧΙ”, δεν σημαίνει πως αυτόματα θα φύγουμε από το Ευρώ. Απλώς θα υποδηλώσουμε επιτέλους την αγανάκτηση για όλη την αντιδημοκρατική πολιτική που εδώ και χρόνια εφαρμόζει η Ευρώπη ως προς την Ελλάδα και θα μπορέσουμε να στείλουμε ένα μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση να μην φοβούνται να εναντιωθούν σε ότι τους καταστρέφει και πως η Ελλάδα όταν στην εξουσία έχει ανθρώπους που δεν είναι δούλοι, τότε είναι που μπορεί να διεκδικήσει ό,τι της αξίζει.
Σε οικονομικό επίπεδο τώρα, το σκηνικό από την Παρασκευή αλλάζει από μέρα σε μέρα και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει, παρά μόνο να κάνει εικασίες. Οι τράπεζες είναι κλειστές, υπάρχει κεφαλαιακός έλεγχος και περιορισμός αναλήψεων από τα ΑΤΜ στα 60 Ευρώ. Κάθε μέρα ατελείωτες ουρές από Έλληνες πολίτες για να σηκώσουν χρήματα, οι οποίοι θύματα της πολιτικής προπαγάνδας και της ελεγχόμενης ενημέρωσης, δεν έχουν ακούσει από κανέναν πως όλο αυτό το Bank run μόνο κακό μπορεί να κάνει στις τράπεζες. Είμαστε ικανοί ως χώρα να την χρεοκοπήσουμε ολοκληρωτικά και να αδειάσουμε τα αποθεματικά των τραπεζών και με τη βούλα. Ενώ όσο περνάνε οι ώρες, τόσο πιο πολύ αυξάνονται οι πιθανότητες για πιο αυστηρά capital controls αλλά και για διπλό νόμισμα, κυρίως μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Η Ευρώπη και ο Γιούνκερ πιέζει για να αποφευχθεί το δημοψήφισμα με κάθε τρόπο. Μόλις χθες κατέθεσε εκ νέου πρόταση στην ελληνική κυβέρνηση για να επανέλθει στις διαπραγματεύσεις την ώρα που το πρόγραμμα χρηματοδότησης από το ELA τελειώνει σήμερα Τρίτη βράδυ, ενώ δίχως να καταβάλουμε τα απαραίτητα χρήματα για την πληρωμή των υποχρεώσεών μας προς το ΔΝΤ, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος σοβαρού πιστωτικού γεγονότος και υποβάθμισης της ελληνικής οικονομίας, όχι όμως σε επίπεδα χρεοκοπίας.
Όμως οι αξιολογήσεις, οι αποπληρωμές των δόσεων και όλη αυτή η συκοφαντία αυτές τις μέρες από τον Γιούνκερ, δεν ενδιαφέρουν και πολύ στην ουσία του θέματος τους Έλληνες πολίτες, καθώς λεφτά ποτέ δεν υπήρξαν τα τελευταία χρόνια και δεν υπάρχουν. Πολλοί δεν έχουν ούτε 60 ευρώ επι συνόλου σε τραπεζικές καταθέσεις, πόσο μάλλον δηλαδή να κάνουν αναλήψη αυτού του ποσού κάθε μέρα. Υπάρχει πιθανότητα αύριο Τετάρτη να γίνει κούρεμα των εγχώριων ομολόγων από την ΕΚΤ, το οποίο σημαίνει πως θα περιοριστεί η ρευστότητα των τραπεζών σε ακόμα μεγαλύτερα επίπεδα ή και ακόμα χειρότερα η ΕΚΤ να ζητήσει πίσω τα χρήματα που έχει δώσει για τη ρευστότητα των ελληνικών τραπεζών το οποίο σημαίνει αυτόματη χρεοκοπία. Έτσι λοιπόν η Ελλάδα έχει φτάσει ήδη στον πάτο, οπότε και δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Μια χώρα όπως η Ελλάδα δεν πρέπει να την υποτιμάς. Αυτή η χώρα έχει ψυχή και αυτή τη ψυχή είναι που πρέπει να δείξει την Κυριακή με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η κατάσταση θέλει υπομονή, νηφαλιότητα και κυρίως όχι ακραίες ενέργειες όπως αυτές που γίνονται τόσες μέρες. Η ώρα έχει έρθει για να μιλήσει ο λαός και η ελπίδα δεν έχει χαθεί όπως θέλουνε να λένε. Εύχομαι καλή και σωστή ψήφο την Κυριακή. Αν χρειαστεί τελικά να ψηφίσουμε.
