Σαν μικρά παιδιά

Κάθομαι χαλαρή και απερίσπαστη, με τη μικρή μου Μαίρη στο μπαλκόνι του πατρικού μου. Το μυαλό και το σώμα  μου χρειάζονται διακοπές. Η φαντασία μου με εγκατέλειψε συνειδητά για ένα μικρό διάστημα, καθώς όταν έχεις  θάλασσα, δεν χρειάζεσαι τη φαντασία για να ταξιδέψεις. Εκείνη ζωγραφίζει και εγώ κάθομαι μπροστά από τον  υπολογιστή με όρεξη να γράψω, αλλά χωρίς να ξέρω τι.

Κάθε λίγο γράφω, σταματώ και την παρατηρώ. Είναι τόσο όμορφη και αθώα. Χαμογελάει και ταυτόχρονα ζωγραφίζει. Με αφορμή αυτές τις παιδικές κινήσεις, αναλογίστηκα πόσο όμορφα ήταν όλα και απλά, όταν ήμασταν παιδιά. Μέσα από τα αθώα και παιδικά μας μάτια όλα, έπαιρναν την μορφή που δίναμε εμείς. Το μυαλό μας δεν υπερλειτουργούσε και η ευτυχία κρυβόταν στα απλά πράγματα.

Το κυριότερο ήταν ότι χαμογελούσαμε συχνά. Κάθε μέρα. Γελούσαμε πανεύκολα και παίζαμε σαν να μην υπάρχει  αύριο. Τίποτα, δεν έπαιρνε αναβολή, καθώς η ηλικία μας, επέτρεπε και λάθη, και θράσος. Όλα τριγύρω, έμοιαζαν με τις ζωγραφιές που κρύβαμε στα μπλοκ. Χρωματιστά και μεγαλειώδη.

Και ποιος ξεχνάει το πείσμα μας? Ένα ανυπόφορο άλλοτε πείσμα που δεν χωρούσε παραχωρήσεις και υποχωρήσεις. Τότε φάνταζε ανωριμότητα. Μεγαλώνοντας, γίναμε τα ‘’καλά και υπάκουα’’ παιδιά. Με τα χρόνια, η υπακοή, εξελίχθηκε σε δειλία, την οποία δεν μπορούμε να διαχειριστούμε στην ενήλικη ζωή. Τρύπωσε για τα καλά μέσα μας και έπνιξε τα μεγαλύτερα πάθη μας.

Δεν ξέρω αν φταίει η καλοκαιρινή και χαλαρή διάθεση της υπαίθρου, όμως έχω αρχίσει να αναλογίζομαι πως τα παιδιά κάνουν κάποια πράγματα να μοιάζουν πολύ πιο σωστά από ότι εμείς οι νεαροί ενήλικες. Χαίρονται την ελευθερία τους με κάθε ευκαιρία, χαμογελούν συνέχεια, διεκδικούν όλα όσα θελήσουν, αγαπάνε βαθιά και αληθινά.

Ίσως αν επαναφέρουμε στην κουρασμένη μνήμη μας την παιδική μας ηλικία, να λύσουμε πολλά περισσότερα από όσα φανταζόμαστε. Ίσως αν για λίγο ξεχάσουμε τις συνέπειες, να ζήσουμε αληθινά και δυνατά. Ίσως τελικά να αξίζει περισσότερο αυτή η γλυκιά ικανοποίηση του τελευταίου γλυκού που η μητέρα μας απαγόρευσε να φάμε, από ότι η παρατήρηση που ακολουθεί μετά.

Και κλείνω με κάτι τελευταίο. Εύχομαι να μπορέσουμε και μεις να κάνουμε όλα αυτά τα όμορφα πράγματα που ονειρευόμαστε και αγαπάμε, με την ίδια ένταση και ευχαρίστηση που έχουν και τα παιδιά. Να έχουμε ανθρώπους που αγαπάμε ως φίλους, συντρόφους δίπλα μας για να μοιραζόμαστε όσα ωραία κάνει ο καθένας μας. Να μην γνωρίζουμε από απαγορευτικά και ας υπάρχουν. Και φυσικά, να χαμογελάμε συνέχεια, με καθετί μικρό, σαν παιδιά.