Είμαστε όλοι θύματα της και δεν το γνωρίζουμε. Υπάρχουν όμως και οι θύτες αυτής, όπως σε ένα έγκλημα για το κάθε θύμα αντιστοιχεί και ένας θύτης, έτσι στα μάτια του κάθε Έλληνα και της κάθε Ελληνίδας ο θύτης φαντάζει διαφορετικός.
Η οικονομική κρίση χτυπάει τις ζωές και τις ψυχές μας καθημερινώς ανελέητα τα τελευταία έξι χρόνια αλλά αντιστοίχως θεριεύει στην κοινωνία μας το θηρίο της ανθρωπιστικής κρίσης και μάλιστα τόσο σιωπηλά και ύπουλα μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, λεπτό με το λεπτό. Και κάπως έτσι τόσο αθόρυβα οι αξίες μας ως λαός, οι ηθικές μας αξίες και τα δικαιώματα μας εργασιακά και μη καταρρακώνονται τόσο σιγά που κανείς δεν το παίρνει χαμπάρι ή και αν το καταλαβαίνει πλέον δεν αντιδρά, δεν αμύνεται γιατί του φαίνεται πλέον φυσιολογικό.
Χιλιάδες τέτοιες περιπτώσεις βιώνουμε όλοι μας καθημερινά και φαίνεται ξεκάθαρα πως είμαστε θύματα της ανθρωπιστικής κρίσης. Για παράδειγμα δεν θυμάμαι παλαιότερα να μην δίνεται προτεραιότητα σε ανθρώπους με ειδικές ανάγκες σε δημόσιες υπηρεσίες, τράπεζες, σούπερ μάρκετ κλπ. Πριν λίγες ημέρες είδα άνθρωπο σε αναπηρικό καροτσάκι να περιμένει σε μία χιλιομετρική ουρά τράπεζας να πληρώσει το δάνειο του και όλοι οι άλλοι, ακόμη και ο υπάλληλος της τράπεζας, να κάνουν πως δεν τον βλέπουν αλλά το χειρότερο είναι πως τον έβλεπαν αλλά κανείς δε νοιάζονταν. Όμως το κάκιστο όλων είναι πως είδα τον άνθρωπο στο καροτσάκι να φωνάζει τον υπάλληλο λέγοντας πως έχει προτεραιότητα έπειτα από μία ώρα αναμονής στην ουρά και όλοι έλεγαν πως φέρθηκε απάνθρωπα στην υπάλληλο. Ποιος είναι ο απάνθρωπος στη πραγματικότητα εδώ;
Είδα έγκυο γυναίκα να κάθεται όρθια στο λεωφορείο και να ιδροκοπά με φόβο μήπως και χτυπήσει την κοιλιά της και πάλι όλοι έκαναν πως δεν την έβλεπαν. δεν άντεξα φώναξα και διεκδίκησα μία θέση για αυτήν γιατί και εγώ η ίδια όντας έγκυος περίμενα στην ουρά του σούπερ μάρκετ και της τράπεζας και βίωσα την απανθρωπιά σε όλο της το μεγαλείο.
Που πήγε η ανθρωπιά μας αγαπητοί μου Έλληνες; Κάποτε σεβόμασταν αυτόν που είχε ανάγκη, κάποτε αγαπούσαμε και τον διπλανό μας πέρα από τον εαυτό μας, κάποτε δεν κοιτούσαμε μόνο τον εαυτούλη μας και το πώς εμείς θα περάσουμε καλά. Κάποτε δεν πατούσαμε πάνω από πτώματα μόνο και μόνο για να γίνει το δικό μας. Θλίβομαι και πονάω να βλέπω την Ελλάδα μας όχι να χάνει λίγα ευρώ αλλά την ανθρωπιά της.
Οι αιτίες είναι πολλές και αμέτρητες , αφήσαμε την οικονομική κρίση να κυριαρχήσει στις ζωές μας και να μπει μέσα σε όλο μας το είναι. Καθημερινά όλοι μας και όλα τα ΜΜΕ αγωνιούν για το εάν η χώρα αύριο θα έχει λεφτά να πληρώσει το ΔΝΤ και δεν νοιάζονται εάν αύριο ο κόσμος θα μπορέσει να γίνει καλύτερος. Είναι ώρα να διεκδικήσουμε πίσω όλα όσα μας πήραν τόσο αθόρυβα και σιωπηλά. Να χαμογελάσουμε στο γείτονα, να πούμε «καλημέρα», να δώσουμε προτεραιότητα σε ανθρώπους που το χρειάζονται, να μην παρκάρουμε σε θέσεις ΑΜΕΑ, να δώσουμε ένα πιάτο φαγητό σε αυτούς που το έχουν ανάγκη.
Δεν πρέπει να αφήσουμε να μας χειραγωγούν τα ΜΜΕ και οι Θύτες αυτής της κρίσης που δεν είναι άλλοι από τους πολιτικούς μας. Φτάνει πια! Θέλω να δω την Ελλάδα πάλι να ανακάμπτει, όχι όπως νομίζετε βγαίνοντας από την οικονομική κρίση και βάζοντας λίγα παραπάνω ευρώ στην τσέπη μας αλλά βγαίνοντας από αυτή την ανελέητη ανθρωπιστική κρίση. Δεν σε κάνουν άνθρωπο λίγα λεφτά παραπάνω στη τσέπη, σε κάνει άνθρωπο όμως η καλή καρδιά, το χαμόγελο και η αγάπη στον συνάνθρωπο σου.
Οφείλουμε πάνω από όλα στον εαυτό μας πιστεύω να ψάξουμε τους θύτες αυτού του εγκλήματος και να τους τιμωρήσουμε. Η χειρότερη τιμωρία τους θα ήταν να μας βλέπουν να διεκδικούμε ξανά τα δικαιώματα μας, να αγαπήσουμε από την αρχή τον συνάνθρωπο μας, να σεβόμαστε και να χαμογελάμε. Αύριο είναι μία μεγάλη ημέρα που ο λαός θα δώσει ένα ηχηρό μήνυμα. Την Δευτέρα πρέπει να είμαστε όλοι μαζί ενωμένοι και όχι διχασμένοι στα δύο όπως κάποιοι μας θέλουν.