Προσπαθείς να τρέξεις αλλά κάτι σε κρατάει.
Προσπαθείς να περπατήσεις αλλά δεν έχουν δύναμη τα πόδια σου.
Προσπαθείς να φωνάξεις μα φωνή δεν βγαίνει από μέσα σου.
Προσπαθείς να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα μα τα παρατάς πολύ εύκολα, τελικά.
Προσπαθείς να υποκριθείς ότι δεν σε νοιάζει κι όμως κάτι μέσα σου είναι ακόμα ζωντανό και σου θυμίζει ότι τα όνειρα είναι σαν τα οξυγόνο, μας δίνουν ζωή.
Προσπαθείς να ξεχάσεις ότι έχεις όνειρα μα κάτι μέσα σου δεν σε αφήνει σε ησυχία.
Προσπαθείς να πεις στον εαυτό σου ότι μεγάλωσες και δεν έχεις χρόνο για όνειρα αλλά το παιδί μέσα σου δεν έχει σταματήσει να παίζει και να κυνηγάει καινούριες προκλήσεις.
Προσπαθείς να τους πείσεις όλους ότι είσαι ευτυχισμένος στη ζωή που κάνεις μα όποτε περνάς μπροστά από καθρέφτη δεν μπορείς να αντικρίσεις το είδωλό σου.
Προσπαθείς να δικαιολογηθείς. Χωρίς χρόνο και χρήμα, τι όνειρα να κάνεις?
Όταν, όμως, αισθάνεσαι ότι δεν έχεις χρόνο και χρήμα για να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα, κι όταν βλέπεις ότι κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου, δεν είναι η στιγμή για να ακολουθήσεις τα όνειρά σου?
Είναι η στιγμή για να ορίσεις εσύ τη ζωή σου αλλά και το πώς θα τη ζήσεις! Ήρθε η στιγμή να επιλέξεις εσύ για σένα και όχι μια εξωτερική δύναμη!
Όταν ήσουν μωρό ακόμα, άκουγες τις συμβουλές κάποιου όταν άρχισες να μπουσουλάς? Όσες τούμπες και να έτρωγες συνέχιζες την πορεία σου για να επιτεύξεις τον στόχο σου, γιατί απλά ένιωθες καλά. Μια εσωτερική θέληση σε κινούσε. Όσο χρόνο και να σου έπαιρνε θα δοκίμαζες κάθε πιθανό τρόπο αλλά και δρόμο. Θα ζούσες την στιγμή, το όνειρο που ήταν προγραμματισμένο μέσα σου.
Όταν έμαθες να μιλάς, πώς έμαθες να μιλάς? Δεν πιστεύω να ξύπνησες ένα πρωί και να σου έδωσε οδηγίες η μαμά σου ότι έπρεπε να πεις 2 λέξεις εκείνη τη μέρα και να μάθεις άλλες 20 καινούριες? Η δύναμη και η επιθυμία βγήκαν από μέσα σου και εκφράστηκαν.
Όταν ήσουν μικρό παιδί έκανες ότι σου ερχόταν στο μυαλό απλά και μόνο γιατί ήταν διασκεδαστικό. Ανέβαινες σε δέντρα, έκανες ποδήλατο, έτρωγες το φαγητό χωρίς μαχαιροπίρουνο (πολλές φορές και χωρίς χέρια), χόρευες, τραγούδαγες, γέλαγες και πέρναγες καλά. Κι όλα αυτά γίνονταν χωρίς δεύτερη σκέψη.
Από τότε που μπήκε η δεύτερη σκέψη, γελάς λιγότερο, γκρινιάζεις περισσότερο, δεν κάνεις όσα σε κάνουν ευτυχισμένο και προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι είσαι πιο ώριμος. Που είναι η ωριμότητα αν δεν ξέρεις πότε να γελάς και πότε να ακολουθείς τα όνειρά σου? Ωριμότητα δεν είναι να φέρεσαι σαν «μεγάλος». Ωριμότητα είναι να έχεις την ευθύνη της ζωής σου και ν’ ακολουθείς την φωνή μέσα σου.
Την φωνή που σε βοήθησε να αισθανθείς πότε ήταν η ώρα να σταματήσεις να θηλάζεις, πότε ήταν η ώρα να βγάλεις την πάνα σου, πότε ήταν η ώρα να περπατήσεις, να μιλήσεις, να φας μόνος σου, να κάνεις φίλους, να κολυμπήσεις χωρίς μπρατσάκια, να κοιμηθείς μόνος σου, να ονειρευτείς μόνος σου.
Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει αλλά έχουμε κάνει μεγάλα πράγματα. Πράγματα που φαίνονταν τρομακτικά στην αρχή αλλά τα καταφέραμε όλοι μας πολύ καλά. Είτε δύσκολα είτε όχι, όλοι μας έχουμε ξεπεράσει τους εαυτούς μας σε πολλές και διαφορετικές καταστάσεις.
Ίσως να θεωρούμε δεδομένα κάποια πράγματα που καταφέραμε. Είμαι εδώ, όμως, για να σας φωνάξω με την φωνή που ταρακουνάει το σώμα μου και την ύπαρξή μου και να σας πω… είμαστε εδώ για να ονειρευόμαστε και να ξεπερνάμε τον εαυτό μας. Είμαστε εδώ για να είμαστε χαρούμενοι και να δημιουργούμε την ζωή μας. Είμαστε εδώ για να μάθουμε να περπατάμε… από την αρχή.
Θυμίστε στον εαυτό σας όσα έχετε καταφέρει και βάλτε καινούριους στόχους. Στόχους που δεν θα έχουν σχέση με χρόνο ή με χρήμα ή με εμπόδια. Στόχους που, η ιδέα τους και μόνο, σας κάνει ευτυχισμένους.
Ονειρευτείτε… για να ζήσουμε!
