Είναι αλήθεια πως ζούμε σε μία κοινωνία, σε έναν κόσμο, σε έναν πλανήτη που τον κάναμε απάνθρωπο. Σε έναν πλανήτη που το καταστρέψαμε, που σπείραμε την κακία και τη διχόνοια, που βάλαμε τον εγωισμό μας πάνω από το καθετί. Είναι λυπηρό, είναι πέρα από κάθε όριο λογικής, από κάθε είδους θρησκεία και πεποίθηση να σκοτώνουν άνθρωποι και έπειτα να σκοτώνονται γιατί έτσι τους διατάζει η θρησκεία τους.
Είναι λυπηρή κάθε τρομοκρατική ενέργεια και όχι μόνο αυτής που έγινε την Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2015 στο Παρίσι όπου σκοτώθηκαν 128 αθώοι Γάλλοι. Το ισλαμικό κράτος ανέλαβε πλήρως την ευθύνη, σύμφωνα με την ανακοίνωση του, για τα τρομοκρατικά χτυπήματα στη Γαλλία και αναφέρουν ότι οι επιθέσεις πραγματοποιήθηκαν στο όνομα του Αλλάχ από στρατιώτες του Χαλιφάτου που έδωσαν την δική τους απάντηση σε αυτούς που κατέστρεψαν τα σπίτια τους.
Δεν το χωράει ο νους μου και κανενός ανθρώπου πως βάζεις μπροστά μία θρησκεία για να σκοτώσεις. Μπορείς να πιστεύεις σε όποιον Θεό θέλεις, ναι έχεις το δικαίωμα αυτό, αλλά όχι να σκοτώνεις στο όνομα Του. Μπορείς να πιστεύεις σιωπηλά αλλά όχι να σκοτώνεις τον συνάνθρωπο σου για αυτό. Δεν ξέρω αν υπάρχει η ελπίδα να απαλλαγούμε πλέον παγκόσμια από τέτοιες τρομοκρατικές ενέργειες, είναι μία μάστιγα, μία παλίρροια που όλοι μας παλεύουμε μέσα σε αυτήν και προσπαθούμε να καταλάβουμε γιατί μας συμβαίνει.
Συγκεκριμένα προσπαθούμε να καταλάβουμε γιατί να ζούμε σε μία τέτοια κοινωνία, σε μία κοινωνία που δεν την διαλέξαμε ούτε εμείς αλλά ούτε και θέλουμε να ζήσουν τα παιδιά μας σε αυτήν. Προσπαθούμε να καταλάβουμε τι θα σταματήσει αυτή την παράνοια και γιατί δεν την έχουν σταματήσει, γιατί τώρα που χτύπησαν την Ευρώπη τώρα ξαφνικά όλοι νοιάζονται για το Τζιχαντιστικό κίνημα. Να προσευχηθούμε λένε όλοι για τα θύματα της Γαλλίας.
Όχι! Δεν είναι μόνο αυτό το θέμα που μας καίει. Φυσικά και λυπούμαστε και θρηνούμε για κάθε ανθρώπινη ζωή που χάνεται τόσο άδικα αλλά μας καίει ότι όλοι τείνουμε να γίνουμε θύματα ενός τέτοιου τρομοκρατικού χτυπήματος και νιώθω πως είμαστε σαν τα ποντίκια μέσα στη φάκα, το ξέρουμε, το βλέπουμε, το νιώθουμε και δεν κάνουμε τίποτα!
Μας έχει θολώσει το μυαλό, μας το έχουν θολώσει κάποιοι, δεν ξέρουμε τι φταίει, τι το προκαλεί, γιατί κανείς δε κάνει κάτι κι όλοι συνεχίζουν να ζουν ανενόχλητοι. Νιώθω πως ζούμε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο κι όμως δεν το ξέρουμε. Ζούμε το πόλεμο της τρομοκρατίας και είναι ίσως ο χειρότερος γιατί δεν υπάρχει κανένας προφανής εχθρός, είναι σχεδόν αόρατος και άυλος όπως ακριβώς και ο Θεός.
Προσευχηθείτε για την ανθρωπότητα ολόκληρη λοιπόν!
