Έβλεπα μια σειρά χθες, από το παρελθόν, και σε ένα επεισόδιο υπήρχε η αναφορά στον Τυφώνα Κατρίνα. Θυμάμαι ότι το είχα ακούσει όταν είχε γίνει, θυμάμαι ότι το έβλεπα στις ειδήσεις και θυμάμαι ότι το έβλεπα σαν ένα μακρινό γεγονός, από το Βερολίνο όπου ήμουν εκείνο το καλοκαίρι. Μετά το τέλος του επεισοδίου, μπήκα στο ίντερνετ για να διαβάσω αλλά και να δω εικόνες από το ξεχασμένο, πια, φυσικό φαινόμενο αλλά και από τ’ αποτελέσματά του.
Ο τυφώνας Κατρίνα έγινε πριν από 10 χρόνια. Αύγουστος 2005, στη Νέα Ορλεάνη. Λένε ότι κράτησε για 9 μέρες, από 23 μέχρι 31 Αυγούστου. Λένε, επίσης, ότι χάθηκαν 1833 ζωές. Οι εικόνες με έβαλαν σε σκέψη. Οι εικόνες με έφεραν στην πραγματικότητα. Οι εικόνες με έφεραν στην ζωή.
Άνθρωποι που από τη μια μέρα στην άλλη έχασαν τα πάντα. Από την μια στιγμή στην άλλη η ζωή τους είχε πάρει μια άλλη μορφή, έναν άλλο δρόμο. Έχασαν ότι είχαν. Έχασαν τον χώρο που πήγαιναν σχολείο, τα πάρκα τους, τις δουλειές τους, τ’ αυτοκίνητά τους, τα λεφτά τους, τα σπίτια τους. Και ίσως να έχασαν και κάτι πιο σημαντικό και πολύτιμο, ίσως να έχασαν αγαπημένους ανθρώπους ή και την ίδια τους τη ζωή. Ένα είναι σίγουρο, η ζωή τους, όπως την ήξεραν και όπως την είχαν δημιουργήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν υπήρχε πια. Οι εικόνες με σόκαραν. Λες και αυτή τη φορά τα είδα όλα μέσα από διαφορετικά μάτια. Η ματιά μου έχει αλλάξει. Έχουν περάσει 10 χρόνια και δεν είμαι ο άνθρωπος που ήμουν κάποτε.
Ίσως, επίσης, ήμουν επηρεασμένη όταν χθες, αρχές Αυγούστου, βίωσα μια απίστευτη καλοκαιρινή κακοκαιρία. Παρόμοιες έχω ξαναζήσει, μέσα στο χειμώνα. Αυτό, όμως, ήταν ξένο, απροειδοποίητο. Όταν κάτι είναι διαφορετικό ίσως και να τρομάζει περισσότερο. Όταν δεν ξέρεις τι να περιμένεις από την μια είναι καλό, είναι μια έκπληξη, κάτι καινούριο. Από την άλλη, όμως, όταν είναι κάτι που δεν θέλεις να ζήσεις, δεν ξέρεις πότε θα τελειώσει, το ζεις σα να μην υπάρχει η επόμενη στιγμή γιατί δεν γνωρίζεις τι μπορεί να φέρει η επόμενη στιγμή.
Οι άνθρωποι έχασαν τα πάντα. Ότι είχαν αποκτήσει και κατακτήσει, τα έχασαν. Χωρίς να μπορούν να κάνουν κάτι γι’ αυτό. Χωρίς να μπορούν να το αποφύγουν ή να το αποτρέψουν. Μια φυσική καταστροφή. Μια κατάσταση για την οποία κανείς δεν έφταιγε και όλοι βρίσκονταν στην ίδια κατάσταση, στην ίδια μοίρα. Δεν ξεχώριζε άντρα ή γυναίκα, πλούσιο ή φτωχό, έξυπνο ή χαζό, μικρό ή μεγάλο, πετυχημένο ή αποτυχημένο, τουρίστα ή ντόπιο. Όλοι βίωναν το ίδιο γεγονός.
Όσο κοίταζα τις εικόνες και όσο έβλεπα με την καινούρια ματιά τα όσα έζησε η Νέα Ορλεάνη πριν από 10 χρόνια, τόσο ξεκαθαριζόταν κάτι πολύ σημαντικό μέσα μου. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχασαν τα πάντα αλλά όσο ήταν ακόμα ζωντανοί είχαν και κάτι πολύ σημαντικό μαζί τους, την επιλογή του πως θα βιώσουν το γεγονός. Την επιλογή της ματιάς και της πορείας. Την επιλογή του χαρακτήρα, θα επέλεγαν να είναι θύμα ή θαρραλέοι. Θα επέλεγαν να δουν ότι τίποτα στη ζωή δεν είναι σίγουρο, σταθερό και δικό μας για πάντα. Ή θα έχαναν την γη κάτω από τα πόδια τους, μαζί με όλα τα υπόλοιπα που είχαν χάσει, «απλά και μόνο» γιατί δεν θα ήξεραν την αξία τους χωρίς τα υλικά αγαθά τους, χωρίς την ασφάλειά τους. Θα είχαν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και στη ζωή ή όχι?!
Σίγουρα όταν ένας άνθρωπος χάνει κάτι, υπάρχει μια περίοδος πένθους όπου θα το αποχαιρετήσει και θα συνειδητοποιήσει ότι η ζωή του, πια, έχει αλλάξει. Αλλά μετά, τι κάνει μετά? Πώς σκέφτεται μετά? Η πορεία φαίνεται στο μετά. Στις πράξεις μετά την καταστροφή και μετά το πένθος.
Καθένας από εμάς βλέπει τις φυσικές καταστροφές από συναισθηματική απόσταση. Δεν συμβαίνουν εδώ αυτά, συμβαίνουν αλλού. Κι όμως, καθένας από εμάς βιώνει την πραγματική κατάσταση ότι τα χάνει όλα ή βιώνει την συναισθηματική κατάσταση ότι τα χάνει όλα. Κι αυτό συμβαίνει για όλους μας, σε «απλά» καθημερινά πράγματα. Μπορεί κάποιος να χάσει την δουλειά του και να αισθάνεται ότι τα έχει χάσει όλα. Κάποιος άλλος μπορεί να χάσει όλα του τα λεφτά στο χρηματιστήριο. Κάποιος άλλος μπορεί να χωρίσει με το άλλο του μισό και να αισθανθεί ότι τα έχει χάσει όλα. Κάποιος άλλος μπορεί να βιώσει μια δική του βαριά ασθένεια και να αισθανθεί ότι τα έχει χάσει όλα. Κάποιος άλλος μπορεί να χάσει κάποιον αγαπημένο του και να αισθάνεται ότι δεν μπορεί ν’ αντέξει καμία μέρα παραπάνω. Κάποιος άλλος μπορεί να μην έχει να φάει ή να χάσει το σπίτι του και να αισθάνεται ότι τα έχει χάσει όλα.
Σε όλες τις περιπτώσεις, όλοι έχουν δίκιο. Κάποιοι μπορεί να θεωρήσετε υπερβολή κάποια παραδείγματα αλλά για τους ανθρώπους που τα βιώνουν, δεν είναι υπερβολή. Ο καθένας έχει την δική του ζυγαριά και ο καθένας σηκώνει το δικό του βάρος. Σε όλες τις καταστροφικές περιπτώσεις θα περάσουμε από την απογοήτευση, το κλάμα και την δυνατή θλίψη. Και μετά ο καθένας μας παίρνει τον δρόμο του. Άλλοι θα κολλήσουν σε αυτά τα συναισθήματα και άλλοι δεν θα βλέπουν εμπόδια παρά μόνο στόχους. Άλλοι θα φοβηθούν και άλλοι θα γίνουν πιο δυνατοί. Άλλοι θα αισθανθούν ότι η ζωή τους έχει τελειώσει και άλλοι θα βρουν την ευκαιρία να ξεκινήσουν μια καινούρια ζωή, από το μηδέν.
Οι καταστροφές δεν είναι στο χέρι μας. Το πώς θα τις δούμε, είναι. Και δεν μιλάω για μια κοροϊδία. Υποκρίνομαι ότι είμαι καλά και παίζω θέατρο. Μιλάω γι’ αυθεντική επαφή με τον μέσα μου κόσμο, είτε αυτό μου δίνει θλίψη και πόνο είτε αυτό μου δίνει εσωτερική – υπαρξιακή ευτυχία και γαλήνη. Και βέβαια, όταν είμαι σ’ επαφή, είμαι καλά με μένα, όπως και να νιώθω, όσο και να γελάω ή όσο και να κλαίω. Αυτό που μου προκαλεί δυστυχία είναι ο φόβος, η ανασφάλεια, η έλλειψη επαφής κι εμπιστοσύνης σε αυτό που είμαι αλλά και στη ζωή.
Ο φόβος είναι πολύ ύπουλος. Νομίζεις ότι τον ορίζεις αλλά… σε ορίζει. Και αν τον αφήσεις να γίνει πιο δυνατός από εσένα, θα σ’ έχει στο χέρι του. Έχεις την επιλογή της ματιάς σου. Έχεις την επιλογή να πιστεύεις ή όχι στον εαυτό σου. Έχεις την επιλογή να κάνεις κάτι για τη ζωή σου. Έχεις την επιλογή της ποιότητας της ζωής σου… χρησιμοποίησέ την σοφά και με επίγνωση.
Θα γνωρίσεις πολλές ήττες στη ζωή σου, αλλά ποτέ μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να νικηθεί. – Maya Angelou
