Πολλοί μπορεί να παραξενευτήκατε από τον τίτλο, αλλά αυτό δεν είναι τίποτα σε σχέση με τις… παραξενιές στην Άπω Ανατολή. Μέχρι πριν λίγο καιρό, σε όλα τα αθλήματα (απ’ όσα ξέρω τουλάχιστον) αναγνώριζα κάτι ξεχωριστό. Το καθένα είχε κάτι να προσφέρει. Αυτό, όμως, το ένιωθα μέχρι πρότινος, γιατί πλέον το έχω απορρίψει. Και αυτό συνέβη επειδή γνώρισα το Japanese Wrestling, ή ελληνιστή το Ιαπωνικό Κατς.
Μιλώντας για το (κανονικό) κατς, είναι γνωστό ότι πρωτοξεκίνησε στα τέλη του 19ου – με αρχές 20ου αιώνα και έγινε ευρεία γνωστό, κυρίως, τη δεκαετία του 1970. Έστω και μια φορά να έχει δει κανείς κατς στη ζωή του, θα έχει καταλάβει ότι, φυσικά, οι αγώνες είναι σκηνοθετημένοι. Προσοχή, δε χρησιμοποιώ τον γνωστότερο όρο «στημένοι», γιατί αυτός αναφέρετε σε αγώνες οι οποίοι παρουσιάζονται ως γνήσιοι ενώ δεν είναι. Το κατς, όμως, ουδέποτε υπερηφανεύτηκε για την δικαιοσύνη του στα αποτελέσματα. Το όλο νόημα του αθλήματος είναι ο εντυπωσιασμός. Είτε με τις κιτς εμφανίσεις των αθλητών, είτε με τις φαντεζί κινήσεις και λαβές, είτε με τον πόνο – που πραγματικά υπάρχει – ο οποίος προκαλείται από τα χτυπήματα.
Οι Ιάπωνες, όμως, θέλοντας (ή έτσι νομίζοντας) να πάνε το άθλημα ένα βήμα πιο… πέρα, πραγματοποίησαν μια μετάλλαξη του, προσθέτοντας σε αυτό… λάμπες φθορίου! Με λίγα λόγια, αλληλοχτυπιούνται έχοντας στα χέρια τους πολλές τέτοιου είδους λάμπες, οι οποίες προκαλούν σωρούς από αίματα. Αληθινά αίματα. Οι φθορίου, βέβαια, γίνονται θρύψαλα σε κεφάλια, πλάτες, χέρια, κοιλιές και πόδια των «αθλητών», με τα γυαλιά να μπήγονται μέσα στο κορμί τους! Το λαοφιλές, πλέον, φαινόμενο στη χώρα, ποντάρει ακριβώς εκεί. Στη φρικαλεότητά του.
Εντάξει, η ανωμαλία των Ιαπώνων – ξέχωρα από τα μεγάλα μυαλά που παράγουν – είναι γνωστή. Μπορεί να αφορά φαγητό, μπορεί το σεξ, μπορεί ακόμα και τη τεχνολογία, αλλά, διάολε, τώρα ξέφυγε! Είναι κατανοητό πως πολλές φορές ότι δε μπορούμε να εξηγήσουμε έχουμε από τη φύση μας την θέληση να το θεωρούμε ηλίθιο, είναι ορισμένες φορές όμως που η ηλιθιότητα φωνάζει από μακριά. Έχουν πλάκα τελικά αυτοί οι Ιάπωνες.
Περιττό να αναφέρω, πιστεύω, ότι και εδώ τα αποτελέσματα είναι σκηνοθετημένα και προαποφασισμένα. Ποιος νοιάζεται για νίκες, μπρος στο «θέαμα» τόσου αίματος; Έχω την εντύπωση κανείς.
Και για του λόγου το αληθές…
