Ένα θέμα taboo, ένα θέμα που λίγοι τολμούν να συζητήσουν, να ανοιχτούν πάνω σ’αυτό και πάνω από όλα να παραδεχτούν ότι μπορεί να τους συμβεί. Όλοι πιστεύουμε ότι δεν θα το πάθουμε, εφησυχαζόμαστε στο γεγονός ότι κάποιος ανώτερος θεός που προστατεύει μόνο εμάς θα μας προφυλάξει και δεν θα γευτούμε αυτό το πικρό ποτήρι της ζωής. Είναι ένα σκληρό θέμα, αλλά σίγουρα αν σου συμβεί ή σε κάποιον δικό σου, αλλάζει όλη σου η ζωή.
Ξέρω, ότι μέχρι εδώ ακούγομαι το κλασικό παπαγαλάκι που λέει αερολογίες, χωρίς να ξέρει το θέμα εις βάθος. Λάθος! Στα δεκαέξι μου με επισκέφτηκε, όχι ακριβώς σε μένα, αλλά στη μητέρα μου, σε ένα κομμάτι μου δηλαδή. Ήταν ακριβώς σαν να με χτυπάει σε ένα ζωτικό μου όργανο, που στην ιδέα ότι θα το έχανα, θα πέθαινα και εγώ σιγά σιγά. Για μήνες πίστευα πως όλα θα έφτιαχναν, πως με τις θεραπείες, όλο αυτό θα ήταν παρελθόν. Ο πατέρας μου, παρόλο που δεν μίλαγε για το θέμα, έβγαζε μια αισιοδοξία, ότι όλα θα ξαναρχίσουν όπως ακριβώς ήταν πριν τον “ανεπιθύμητο επισκέπτη”. Ακόμη και τότε ήταν εκεί να ακούει τις γκρίνιες μου και τα πείσματα μου και με έκανε να νιώθω ότι απλά περνάει μια δοκιμασία, όχι τόσο σοβαρή.
Σκεφτόμουν, ότι η ζωή ήθελε να μου δώσει ένα μάθημα για το πόσο σημαντική είναι η μάνα μας, αλλά δεν περίμενα ποτέ ότι η ζωή θα μου εξηγιόταν έτσι σκάρτα. Εκείνο το πρωί, ξύπνησα από τα κλάματα της γιαγιάς μου. Αυτό που σκέφτηκα, ήθελα απλά να μην ισχύει, να είναι ένα όνειρο. Όταν πήγα στο σαλόνι όλοι με κοιτούσαν σαν αγάλματα. Πώς να πεις σε ένα παιδί που αγαπάει υπερβολικά τη μητέρα του ότι δεν θα την ξαναδεί; Πώς ένας πατέρας είναι ικανός να αντιμετωπίσει ένα κορίτσι στην εφηβεία και σταθεί δίπλα του σαν μάνα;
Εκείνη τη μέρα και μετά όλα μου φαίνονταν άθλια. Κάθε βράδυ βούταγα στη μιζέρια μου και έκλαιγα, ενώ ταυτόχρονα καταριόμουν θεούς και δαίμονες, τη ζωή την ίδια που μου φέρθηκε έτσι. Έλεγα, δεν έκανα κάτι για να το αξίζω. Ήμουν πάντα το καλό παιδί, που είχε τα λόγια της μητέρας του σαν ευαγγέλιο. Ένα γιατί με έπνιγε συνεχώς, μια κρυμμένη ζήλια έστεκε από πάνω μου κάθε φορά που έβλεπα ολοκληρωμένες οικογένειες, χωρίς να υπάρχουν απόντες. Με τον πατέρα μου οι κουβέντες ήταν ελάχιστες και ένιωθα όλο και πιο μόνη. Όμως, κατάφερα να διατηρήσω την αξιοπρέπεια που μου είχε μεταφέρει η μητέρα μου και να μην ξεφτιλίσω τη ζωή μου έχοντας δικαιολογία τον πόνο μου.
Συνέχεια είχα την εικόνα της μια μέρα πριν πεθάνει, που με το ζόρι με αναγνώριζε και μετά ξεπηδούσε η εικόνα της ενώ”κοιμόταν” και που φαινόταν σαν να χαμογελάει γαλήνια. Το γιατί μου όμως δεν άργησε να απαντηθεί. Η ζωή πάντα επιφυλάσσει εκπλήξεις αν ξέρεις να μάχεσαι και να στέκεσαι στο ύψος σου. Τότε ήταν που άρχισα να πιστεύω σε κάτι ανώτερο, ότι δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτό το μαύρο και απρόσωπο σύμπαν! Η ζωή μου έκλεισε το μάτι, έτσι ξαφνικά!
Είναι τότε που μπαίνει ο έρωτας στη ζωή σου και στην ομορφαίνει, χωρίς να το καταλάβεις. Όταν ένας άνθρωπος σε κάνει να μην κλαις άλλο για τη μητέρα σου, όταν πλέον μιλάς γι’ αυτήν χωρίς να έχεις ένα κόμπο στο λαιμό, όταν γίνεται εκείνος εκείνο το ζωτικό όργανο που σου έλειπε και ακόμη πιο σημαντικό, όταν έχεις το άλλο σου μισό που σε κάνει διαρκώς να γελάς. Είναι όταν νιώθεις πως η ίδια η μητέρα σου στον έστειλε για να σε προστατεύει, αφού αυτή λείπει. Αρχίζεις και σκέφτεσαι πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Πρέπει να φας ένα χαστούκι, γερό, για να καταλάβεις την αξία ανθρώπων στη ζωή σου. Να αναθεωρήσεις απόψεις, αντιλήψεις, όλη σου την ύπαρξη. Οι πληγές μας ποτέ δεν κλίνουν. Πάντα αφήνουν έστω ένα μικρό σημάδι για να μας υπενθυμίζουν ότι κάποτε στη ζωή μας χρειάστηκε να παλέψουμε σαν άγρια θηρία για να καταφέρουμε να ξεκινήσουμε από το μηδέν. Αλλά το ιδανικό είναι να κοιτάμε αυτές τις πληγές με άτομα που μας αγαπάνε και διαρκώς προσπαθούν να μας κάνουν να τις αγαπήσουμε και να τις αποδεχτούμε.
One Comment
Ioanna Delik via Facebook
Ειδήσεις και προτάσεις. http://dodo-x.blogspot.gr/