Για να είμαι ειλικρινής μαζί σας αυτή την εβδομάδα δεν είχα διάθεση να γράψω. Και επειδή είμαι άνθρωπος τελειομανής και δεν μου αρέσουν οι μετριότητες είχα αποφασίσει να μην δημοσιεύσω τίποτα και να βουλιάξω στις σκέψεις μου. Μέτα σκέφτηκα…
Ο λόγος είτε γραπτός, είτε προφορικός είναι σπουδαίο εργαλείο. Ένα κείμενο δέκα σειρών έχει τη δύναμη να κατευνάσει τα πιο ορμητικά συναισθήματα, αυτά που άμα τα κλειδώσεις μέσα σου θα βρουν τον τρόπο να σε ξετρυπώσουν και να σε καταστρέψουν. Κι είναι εκείνο το μέσο που χρησιμοποιείς για να εξωτερικεύσεις ό,τι αισθάνεσαι. Είτε το φωνάξεις, είτε το ψιθυρίσεις, είτε το γράψεις σε μια κόλλα χαρτί έχει την ίδια αξία γιατί εσύ το έβγαλες από μέσα σου. Και σημασία τελικά δεν έχει ποιος θα σε ακούσει ή ποιος θα σε διαβάσει για να απεγκλωβιστείς εσύ, σημασία έχει ότι βρήκες το θάρρος να πεις αυτό που ένιωθες.
Οι περισσότεροι τρομάζουν στη ιδέα του να εξομολογηθούν τον έρωτα τους, να εκφράσουν το θυμό τους, να ξεστομίσουν αυτό που τους ενοχλεί και τους χαλάει στο πρόσωπο που τους πείραξε κι πυροδότησε τον εκνευρισμό τους. Κι όμως η μεγαλύτερη απόσταση που πρέπει να διανύσουν πρώτα είναι αυτή μέχρι να το παραδεχτούν στον εαυτό τους και να το αντιμετωπίσουν. Είναι φοβερά δύσκολο να πεις ότι είσαι εγωιστής, ότι σε νευριάζουν τα πάντα, ότι είσαι παθολογικός ζηλιάρης ή ακόμη χειρότερα τρελά ερωτευμένος.
Αν μάθουμε να είμαστε ειλικρινείς πρώτα με τον εαυτό μας, θα μας φανεί παιχνιδάκι να είμαστε ειλικρινείς με τους γύρω μας. Γιατί εντέλει αυτός που είναι ερωτευμένος και το ξέρει, το δείχνει κιόλας με τη συμπεριφορά του στον άνθρωπο που τον ενδιαφέρει. Είναι λοιπόν σαν να έχει φτάσει στα μισά της διαδρομής ήδη. Κι εκείνος πάλι που είναι θυμωμένος και το αναγνωρίζει, σπάει καρέκλες και τραπέζια, πετάει σπόντες και κακίες, αντιδρά επιπόλαια και άγαρμπα οπότε και πάλι το εξωτερικεύει άθελα του. Κανείς ποτέ δεν κατάφερε με επιτυχία να καταπιέσει τόσο πολύ τα συναισθήματα του που να φέρεται σχεδόν σαν να μην υπήρχαν. Κανείς ποτέ δεν έπαιξε το ρόλο του τόσο άψογα κι ακόμη κι αν τα κατάφερε τότε σίγουρα είναι ένας πολύ δυστυχισμένος άνθρωπος που παγιδεύεται στον ίδιο του το συναισθηματικό κόσμο.
Να μην διστάζετε λοιπόν να λέτε ό,τι αισθάνεστε. Κάποια μέρα θα γυρίσετε και θα κοιτάξετε πίσω σας και πια δεν θα νιώθετε το ίδιο, θα έχετε την ηθική ικανοποίηση πως υπήρξατε αληθινοί κι είπατε αυτό που νιώθατε. Κάνατε αυτό που μπορούσατε, κάνατε το καλύτερο δυνατόν και δεν υπάρχει λόγος να μετανιώνετε. Είναι άλλωστε εκείνες οι στιγμές που κουρνιάσατε στη γωνία σας και σωπάσατε αντί να μιλήσετε που θα σας βασανίζουν. Τα λόγια δεν χρεώνονται, δεν χρεώνονται τα συναισθήματα και κανείς δεν μπορεί να σας απαγορεύσει να εκφράζεστε. Το λέει το Σύνταγμα για να σας το πω και νομικά.
Είπα σε μια φίλη μου που βίωσε ερωτικές απογοητεύσεις και το γύρισε στον κυνισμό, πως τα συναισθήματα έχουν αξία από μόνα τους. Δεν χρειάζεται να τα δεχτεί πόσο μάλλον να τα ανταποδώσει ο άνθρωπος στον οποίον απευθύνονται. Το ότι κανείς έχει λειτουργική καρδιά και αισθάνεται είναι η μαγεία της φύσης του κάθε ζωντανού οργανισμού. Κι είναι θεμιτό να λέμε και να δείχνουμε αυτά που υπάρχουν στη ψυχή μας, είναι ο προορισμός τους που το επιτάσσει.
Μην σωπαίνετε. Μην κρύβεστε πίσω από το δάχτυλο σας. Όσα κρύβουμε μέσα μας είναι κομμάτι του εαυτού μας, εκείνο που είναι καλό κι εκείνο που σκοτεινιάζει. Όπως και να έχει όσα λέμε συναισθηματικά φορτισμένοι είναι αυτά που μας οδηγούν να καταλάβουμε κομματάκι παραπάνω τον εαυτό μας, μας οδηγούν στην αυτογνωσία.